บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 94

ลู่จิ้นยวนฟังเสียงของเวินหนิงที่เบาลงเรื่อยๆ ก่อนจะกัดฟันพูดขึ้น "กลัวอะไร เกิดอะไรขึ้นฉันรับผิดชอบเอง"

เขาจะไม่ยอมให้ลูกชู้ได้เกิดมาเด็ดขาด

หมอจำต้องเดินกลับเข้าไปในห้องผ่าตัดอีกครั้ง

เวินหนิงได้ยินสิ่งที่ลู่จิ้นยวนพูดแล้ว ตาก็เริ่มแดงก่ำขึ้นมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรู้สึกเสียใจหรือโมโหกันแน่ ก่อนที่เธอรวบรวมแรงให้ได้มากที่สุด แล้วตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง "ลู่จิ้นยวน ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณ ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณเด็ดขาด!"

คำพูดของหญิงสาวแทงเข้าไปในใจเขา ลู่จิ้นยวนสีหน้านิ่งขรึมลง ยังไม่ทันใดคุณหมอก็นำเอกสารยินยอมการผ่าตัดฉุกเฉินมายื่นให้เขา "ผนังมดลูกของคุณหนูเวินบางมาก บวกกับร่างกายที่ค่อนข้างอ่อนแอ ถ้าเลือดออกเยอะเกินไป เราอาจจะต้องตัดมดลูกเธอทิ้ง รบกวนเซ็นต์ยินยอมไว้ด้วยครับ"

ลู่จิ้นยวนรับปากกามา ในหูยังแว่วเสียงที่เกลียดชังและน่าสงสารของเวินหนิงอยู่

เขานิ่งอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเขวี้ยงปากกาทิ้ง แล้วกำหมัดชกใส่กำแพงเต็มแรง "ไม่ทำแล้ว! เอาผู้หญิงคนนั้นออกมา"

สุดท้าย เขาก็ใจไม่แข็งพอ

คุณหมอเองก็แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะก็กลัวปัญหาที่จะตามมาเหมือนกัน เวินหนิงหลับไปเพราะฤทธิ์ของยาสลบ ขณะที่เธอถูกย้ายไปนอนบนเตียงพักฟื้น คิ้วเธอก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ได้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด

"เวินหนิง ครั้งนี้ถือว่าฉันยอมให้" ลู่จิ้นยวนมองดูใบหน้าซีดเซียวของเธอก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง "เฝ้าเธอไว้ให้ดี ไม่มีคำสั่งจากฉัน ห้ามให้เธอไปไหนเด็ดขาด"

พูดจบ ชายหนุ่มก็เดินจากไป

..........

เวินหนิงหลับไปนานมาก

เธอฝันร้ายอีกแล้ว แต่ครั้งนี้มันเหมือนจริงมาก

เวินหนิงฝันเห็นมีคนเอาคีมเหล็กเย็นเฉียบยื่นเข้าไปในกายเธอ ก่อนจะควานไปทั่วท้องน้อย เธอรู้สึกเจ็บปวดมากเหมือนร่ายกายถูกฉีกออกไปชิ้นๆ เธอร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยเธอเลย

"เฮือก!" เวินหนิงสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ความรู้สึกเจ็บปวดยังชัดเจนมาก

เธอรีบเอามือลูบที่ท้องน้อย ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาเป็นสาย ลูกไม่อยู่กับเธอแล้ว เธอเพิ่งจะตัดสินใจเก็บเขาไว้ ตั้งใจจะปกป้องเขาให้ดี แต่ทุกอย่างก็สายไปแล้ว

กลุ่มคนด้านนอกได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในห้อง ก็เตรียมจะเข้ามาดู พอเวินหนิงเห็นเข้าก็หยิบของขึ้นมาข้วางใส่โดยไม่แม้แต่จะคิด "ไอ้พวกคนเลว ไอ้ฆาตกร!"

นางฟ้าเสื้อกาวน์อะไร ก็แค่พวกคนที่ก้มหัวให้แก่อำนาจเงินของลู่จิ้นยวน จนบังคับให้เธอเอาเด็กออก

เห็นเธออารมณ์เกรี้ยวกราดรุนแรง คนนอกห้องต่างพากันนิ่งเงียบและรอคอย

.........

ตกค่ำ หลังเลิกงานลู่จิ้นยวนก็กลับเข้าไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง

เห็นทุกคนพากันอออยู่หน้าประตูห้อง ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย ทันใดที่เขาเปิดประตูเข้าไป เวินหนิงก็หยิบของข้างตัวเขวี้ยงใส่เขาทันที

ในตอนนี้ เธอจะไม่ทนอะไรทั้งนั้น คนพวกนี้มันเป็นฆาตกร เป็นศัตรูคู่แค้นของเธอ

เธอจะไม่ยอมญาติดีด้วยเด็ดขาด

ลู่จิ้นยวนเพิ่งสังเกตเห็นว่าสิ่งที่เธอเขวี้ยงใส่เขาเป็นรีโมตโทรทัศน์ ดีที่เขาหลบทัน "เป็นบ้าไปแล้วหรือไง?"

ลู่จิ้นยวนอยู่กับเวินหนิงมานาน เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน

"ใช่ฉันเป็นบ้าไปแล้ว ที่ฉันต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะคุณ" พอเวินหนิงเห็นว่าเป็นเขา เธอก็ยิ้มยะเยือกขึ้น

ไม่ใช่เขาหรอกเหรอที่เป็นคนทำให้เธอต้องเสียลูกไป ลู่จิ้นยวนยังกล้ามาทำเย่อหยิ่งต่อหน้าเธออีก

หน้าด้านหน้าทนแบบนี้ เธอเองยังรู้สึกละอายใจแทน

"ออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ลู่จิ้นยวนคุณเคยด่าฉันว่าเหลวแหลกไร้ยางอาย แต่สิ่งที่คุณทำมันน่าขยะแขยงยิ่งกว่าหลายร้อยเท่า"

"อาศัยอำนาจของบ้านตระกูลลู่ มาทำเรื่องเลวร้ายอย่างตามอำเภอใจ สิ่งที่คุณทำกับฉัน ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันลืมเด็ดขาด"

ลู่จิ้นยวนมองสายตาของเวินหนิงที่จ้องเขาเหมือนศัตรูคู่อาฆาต และฟังคำพูดพวกนี้ที่เธอไม่เคยกล้าพูดกับเขาแล้ว โทสะในใจก็เริ่มโหมกระพือขึ้นมาอีกครั้ง "เวินหนิง อย่าทำให้ฉันโมโหไปมากกว่านี้!"