บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1290

“ลินนี่?”

เจเรมี่ทั้งตกใจปนดีใจ

เขาเอื้อมมือไปหาหญิงสาวตามสัญชาตญาณ แต่ก้าวไปได้เพียงก้าวเดียวเขาก็รู้สึกเจ็บปวดที่ขาข้างที่บาดเจ็บเป็นอย่างมาก

หัวใจของเมเดลีนสั่นไหวเมื่อเห็นอีกฝ่ายขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

“เจเรมี่!”

เธอวิ่งไปหาและโอบรอบเอวเขาไว้เพื่อไม่ให้เสียการทรงตัว

“นี่ผมกำลังฝันอยู่หรือเปล่า ลินนี่?” เจเรมี่ยกคางของเธอขึ้น ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาจ้องมองเมเดลีนอย่างหลงใหล

เมเดลีนส่ายหัว “คุณไม่ได้ฝันไป เจเรมี่ นี่ฉันเอง”

คิ้วที่ขมวดของเจเรมี่คลายลง เขาลืมไปว่าเอโลอิสอยู่ตรงนั้นด้วย เพราะสายตามัวแต่จับจ้องไปที่เมเดลีนเพียงอย่างเดียว

สายตาคมจ้องมองเธอด้วยความรัก ก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบเธออย่างลึกซึ้ง

เมเดลีนเองก็ตกตะลึงไป แต่ก็หลับตาลงพร้อมรับจูบอันอ่อนโยนจากอีกฝ่ายเช่นกัน...

เอโลอิสหันหลังแล้วมองประตูด้วยความเขินอายในทันที

เธอมองกลับไปอีกครั้งและเห็นทั้งสองยังกอดกันแน่ ก่อนจะมองไปรอบ ๆ พวกเขาแทน

“ฌอนอยู่ไหนนะ? ฌอนน่าจะยังอยู่ข้างล่าง ฉันจะไปหาฌอน” เอโลอิสพึมพำกับตัวเองแล้วลงลิฟต์ไป

วันนี้อาจเป็นวันที่มีเมฆมาก แต่ดวงอาทิตย์ดูเหมือนจะส่องสว่างในใจของเจเรมี่

เขานั่งข้างเตียงและกอดเมเดลีนเอาไว้ในอ้อมแขน

แม้จะไม่มีแสงแดดอันอบอุ่นตกกระทบตัว แต่หัวใจของเขาก็อบอวลไปด้วยความอบอุ่นและความอ่อนหวาน