บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 152

คำพูดทั้งสี่คำที่เขาเปร่งมันออกมาช่างดูแผ่วเบา ราวกับว่าเขาใช้พลังงานที่ทั้งหมดในร่างกาย ไปจนหมด

“เจเรมี่ ไม่มีทางฉันจะไม่ยกแมดดี้ให้นายอีกต่อไป! การที่ได้พบเจอนายมันเป็นสิ่งที่โชคร้ายที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับแมดดี้ นี่นายคงจะพอใจที่สุดหลังจากที่บดขยี้กระดูกของเธอให้กลายเป็นผงธุลีใช่ไหม?”

เมื่อเขาได้ฟังข้อกล่าวหาของเอวา เจเรมี่รู้สึกขมับของเขาสั่นอย่างรุนแรง เขายื่นมือออกไป ทำท่าจะรับ พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ส่งเธอมาให้ผม!”

“ไม่! ฉันยอมตายดีกว่าส่งแมดดี้ให้กับนาย!”

เมื่อเจเรมี่เห็นว่าเอวาปฏิเสธที่จะมอบขี้เถ้าของมาเดลีนให้ เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะระเบิดเป็นไฟทันที

เขาเอื้อมมือไปฉกมันจากเธอ และแน่นอน เขาได้มันมาแล้ว

เขาถือขี้เถ้าของมาเดลีนแล้ววิ่งไปที่รถ เขาได้ยินคำสาปส่งของเอวาดังขึ้นอยู่ข้างหลัง เขาจึงเหยียบคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว เขาก็ออกจากที่เกิดเหตุ ฉากนั้น แสดงได้ว่าเขาดูเหมือนขโมย

ตั้งแต่เขายังเด็ก เจเรมี่จะได้รับทุกสิ่งที่ต้องการ ไม่เคยมีใครต่อต้านเขายกเว้นมาเดลีน แต่ขณะนี้ เขาเสียชื่อเสียงและภาพลักษณ์เพียงเพราะต้องการแย่งชิงขี้เถ้าของคนตาย

เขาไปยังบ้านที่มาเดลีนอาศัยอยู่ในขณะที่เธอยังมีชีวิต เขาล้มตัวนอนบนเตียงที่เธอนอนและพยายามมองหาร่องรอยของเธอรวมทั้งความอบอุ่นที่เธอทิ้งไว้เผื่อว่ามันยังคงมีเหลืออยู่บ้าง

เขาตัดสินใจอ่านไดอารี่ของมาเดลีนอีกครั้ง หลังจากที่เขาเปิดมัน เขาความรู้สึกทุกซอกทุกมุมของมาเดลีนถูกถ่ายทอดออกมาให้เขารับรู้

‘6 พฤศจิกายน ซันนี่

‘ทำไมฉันถึงปล่อยเขาไปไม่ได้จนถึงตอนนี้? เป้าหมายของการเก็บผู้ชายที่ไม่ได้รักฉันไว้คืออะไร? เขาทำร้ายฉันได้ถึงขนาดนี้ทั้งยังสามารถบดขยี้ลูกสาวของเราให้เป็นฝุ่นได้ ทำไมฉันถึงยังโหยหาเขาอยู่ล่ะ? มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด เธอสมควรได้รับสิ่งนี้ เธอสมควรถูกเขาทรมาน

‘11 พฤศจิกายน ครึ้มฟ้าครึ้มฝน

‘ถ้าชาติหน้ามีจริง ฉันไม่อยากเจอเขาอีกแล้ว ฉันไม่อยากเจ็บปวดและทรมานมากขนาดนี้ ถ้าหยุดเวลาได้ ฉันหวังว่ามันจะหยุดความทรงจำได้ชั่วคราวทันทีในตอนที่เจอเจเรมี่ในมหาวิทยาลัย อย่างน้อยในขณะนั้นเขาก็เคยยิ้มให้ฉันจากใจจริง

‘20 พฤศจิกายน มีหิมะตกและเปียกปอนไปด้วยฝนที่ตก

‘ร่างกายฉันเจ็บมาก ฉันคิดว่าฉันเหลือเวลาไม่มากแล้ว ฉันจะไปหาคุณปู่และลูกของฉันในไม่ช้า พวกเขาต้องคิดถึงฉันแน่ ๆ ฉันต้องการหยุดสิ่งนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า อยากเห็นหน้าลูกมากเลย ฉันอยากมองหน้าเธอและกอดร่างเล็ก ๆ ของเธอไว้ ฉันอยากจะบอกเธอว่าแม่ก็รักเธอและพ่อก็รักเธอเช่นกัน แต่เขาถูกคนไม่ดีบังตา เขาจะสำนึกผิดและเสียใจมากเมื่อเขาพบความจริงในที่สุด’

เมื่อเจเรมี่อ่านเรื่องนั้นการมองเห็นของเขาได้เริ่มพร่ามัว