บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 212

“เจเรมี่! เจเรมี่ คุณต้องเชื่อฉัน! คุณอย่ามากล่าวโทษฉันสำหรับเรื่องไร้สาระบ้า ๆ กับเรื่องที่แทนเนอร์บ้าคลั่งพูดออกมา! คุณลืมวันที่เราอยู่ด้วยกันที่ชายหาดไปแล้วหรอไง? คุณบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสาและใจดีที่สุดเท่าที่คุณเคยพบเจอ! คุณบอกเองว่าคุณจะอยู่กับฉันตลอดไปและจะยกให้ฉันเป็นเจ้าสาวของคุณ คุณจะปกป้องฉันและเชื่อใจฉันตลอดไป เจเรมี่ เจเรมี่ เจเรมี่!”

เมเรดิธไม่คิดว่าเจเรมี่จะเพิกเฉยกับเธอได้ถึงเพียงนี้

เมื่อเห็นรถสปอร์ตกำลังทยานออกไปอย่างไม่ลดคว่มเร็ว เมเรดิธกระทืบเท้าลงพื้นด้วยความโกรธ

“มาเดลีน นังสารเลว! ทำไมถึงตายอย่างสงบไม่ได้?!”

เธอหันหลังกลับเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยความโกรธ และเมื่อเห็นแจ็คสันที่ถือกระเป๋านักเรียนกำลังมุ่งหน้าออกไปโรงเรียน เมเรดิธก้าวไปข้างหน้าและขณะนี้เธอได้สั่งให้คนรับใช้ไปซื้อผักที่ตลาด เวลานี้เหลือเพียงเธอเเละแจ็คสันที่อยู่ในบ้าน

แจ็คสันมองไปที่เมเรดิธ ดวงตาสีดำที่สวยงามของเขาเต็มไปด้วยการป้องกันและความรังเกียจ มือเล็ก ๆ ของเขากำลังจับสายสะพายกระเป๋านักเรียน

ยิ่งเธอมองเขา เขาก็ยิ่งเกลียด!

เมเรดิธกลอกตาไปที่แจ็คสันด้วยความรังเกียจอย่างมาก ทันใดนั้นเองเธอยื่นมือไปคว้าแขนเล็ก ๆ ของแจ็คสัน

แจ็คสันไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ร่างกายของเขาต่อต้าน ท้ายที่สุด เขาก็ยังเป็นแค่เด็กห้าขวบที่ไม่สามารถขจัดแรงแข็งเกร่งของผู้ใหญ่ได้

เมเรดิธลากเขาไปที่ห้องเก็บของใช้ ผลักเขาเข้าไปโดยไม่มีคำอธิบายใด ๆ ก่อนจะล็อกประตู

ปังงง!

แจ็คสันใช้มือน้อย ๆ ทุบประตูอย่างแรง

เมเรดิธเตะประตูอย่างโหดเหี้ยม “หุบปาก เจ้าเด็กน่ารำคาญ! ฉันรู้ว่าฉันควรจะบีบคอแกตอนที่แกยังอยู่ในท้องของนังสารเลว มาเดลีนนั่น!”

เธอพูดออกมาด้วยความขุ่นเคืองและความไม่พอใจที่มีทั้งหมดของเธอต่อแจ็คสัน

หลังจากดิ้นรนและร้องขอความช่วยเหลือเต็มที่เเล้ว ในที่สุดแจ็คสันทำได้เพีบงย่อตัวลงอย่างไร้ประโยชน์ในมุมมืดพร้อมกับกอดร่างเล็ก ๆ ของตัวเองไว้แน่น

“พี่วีล่า ... ” เขาพึมพำในความมืด ดูเหมือนว่าเพียงแค่เรียกชื่อนี้เขาก็สามารถมองเห็นแสงสว่างเล็กน้อย