รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 859

พวกเขามีเวลาทั้งหมดแค่สิบนาที ตอนนี้ก็ผ่านไปเกือบห้านาทีแล้ว

ถ้ายังยืดเยื้อต่อไปอีก เกรงว่าจะยังไม่ทันได้พูดอะไร เวลาก็หมดไปแล้ว

ชายหนุ่มมองความเบื่อหน่ายบนหน้ามายมิ้นท์ออก และไม่กล้าที่จะถ่วงเวลาต่อไปอีก จึงรีบเปิดปากพูดขึ้นว่า “ครับ ครับ ครับ ผมบอก ผมบอก คนที่มาหาผมเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอจ่ายเงินมาหนึ่งแสน ให้ผมไปรอที่หน้าประตูห้าง แล้วถ้าผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินไปที่รถเบนซ์สีแดงคันนั้น ก็ให้แย่งของที่อยู่ในมือผู้หญิงคนนั้นไป”

“ผู้หญิงเหรอ?” เปปเปอร์พึมพำเสียงเย็นถึงคนสองคนนี้ไปรอบหนึ่ง จากนั้นก็มองสบตากับมายมิ้นท์ทีหนึ่ง

มายมิ้นท์พยักหน้าให้เล็กน้อย แล้วก็ยิ่งมั่นใจว่าเป็นพัดชาเข้าไปอีก

“ผู้หญิงคนนั้น นั่งรถเข็นอยู่ใช่ไหม?” มายมิ้นท์จ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มแล้วก็ถามขึ้นมา

ชายหนุ่มพยักหน้าขึ้นมาติด ๆ “ใช่ครับ ใช่ครับ นั่งรถเข็นอยู่เลยครับ”

“คือพัดชาแน่ ๆ” คราวนี้ มายมิ้นท์มั่นใจในการคาดเดาของตัวเองเต็มที่แล้วจริง ๆ

เปปเปอร์กำหมัดไว้แน่น “ผู้หญิงคนนั้นนี่ช่างมีความกล้าจริงๆ ถึงได้กล้าเปิดเผยตัวเองออกมาต่อหน้าเขาเลย”

“นั่นก็หมายความว่าเธอมีความมั่นใจมากว่าคนคนนี้จะไม่มีทางเปิดเผยตัวเธอออกมา” มายมิ้นท์ชี้ไปที่ชายหนุ่มที่อยู่บนเก้าอี้นักโทษ จากนั้นก็พูดขึ้นอีกว่า “พัดชามาหานายได้ยังไง”

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองมายมิ้นท์อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ไปทีหนึ่ง “หาจากอินเทอร์เน็ตครับ”

“อินเทอร์เน็ตเหรอ?” มายมิ้นท์รู้สึกสงสัยขึ้นมาครู่หนึ่ง

เปปเปอร์กลับเข้าใจอะไรขึ้นมา แล้วเปิดปากพูดอธิบายขึ้นมา “ทุก ๆ วงการ ต่างก็มีช่องทางการติดต่อของแต่ละวงการ คนคนนี้เป็นนักโทษคดีขโมยของ แต่ว่านักโทษคดีขโมยของในเมืองเดอะซีจะต้องไม่มีทางมีแค่เขาคนเดียวแน่ พวกเขาจะต้องมีองค์กรอยู่ แล้วในเมื่อมีองค์กร งั้นการติดต่อกันของพวกเขา ก็จะต้องมีกรุปคุยส่วนตัวของพวกเขาเอง หรือว่าเว็บไซต์”

“ใช่ ถูกต้อง คุณผู้ชายท่านนี้พูดถูก” ชายหนุ่มรีบให้ความเห็นด้วย “พวกเราไม่ได้แค่ดำรงชีวิตด้วยการขโมยของเท่านั้น ปกติแล้วก็จะคอยรับงานส่วนหนึ่ง อย่างเช่นเวลามีคนทะเลาะต่อยตีกัน แต่ว่ากำลังคนไม่พอ ก็จะสามารถมาว่าจ้างในเว็บของเราได้ จะให้พวกเราไปช่วยต่อสู้ หรือว่าขโมยของอะไรก็ได้ พวกผู้นำระดับสูงในบริษัทอย่างพวกคุณก็มักจะมาว่าจ้าง ให้พวกเราไปสืบข่าวกรองของคู่แข่ง หรือว่าไปขโมยเอกสารของคู่แข่ง”

“เอ่อ……มันมีแบบนี้ด้วยเหรอ” มุมปากของมายมิ้นท์กระตุกขึ้นเล็กน้อย บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง

เห็นได้ชัดว่า ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยรู้ว่ามีการว่าจ้างคนอื่นให้ไปต่อสู้หรือว่าขโมยของมาก่อนเลยจริง ๆ

เปปเปอร์จ้องมองท่าทางที่ผิดปกติของมายมิ้นท์ ก็หัวเราะขึ้นมาเบา ๆ คำหนึ่ง “มีอยู่จริง ๆ เขาพูดถูก ผู้นำระดับสูงในบริษัทบางคน ตัวเองไม่สะดวกที่จะไปลงมือเอง เพราะจะทำให้คนอื่นจับพิรุธได้ง่าย ก็เลยต้องไปว่าจ้างคนพวกนี้ ให้คนพวกนี้ไปลงมือให้ คนพวกนี้มีวิถีทางเป็นของตัวเอง และทำงานได้มากมาตลอด เพราะฉะนั้นบริษัทบางแห่ง จึงมักจะชอบให้คนพวกนี้ไปช่วยทำเรื่องที่เป็นความลับบางอย่างให้จริง ๆ”

“งั้นคุณเคยไปว่าจ้างบ้างไหมคะ?” มายมิ้นท์จ้องมองไปที่เปปเปอร์

เปปเปอร์ส่ายหน้าเล็กน้อย “ผมไม่ต้องหรอก ในมือผมมีลูกน้องที่มีความสามารถมากมาย ไม่จำเป็นต้องใช้คนพวกนี้หรอก”

มายมิ้นท์พยักหน้าขึ้นมา แล้วก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เพียงแต่ขมวดคิ้วไว้แล้วรู้สึกสงสัยขึ้นว่า “พัดชาคนนั้น ยังรู้จักกับองค์กรแบบนี้ด้วย แถมยังว่าจ้างอย่างชัดเจนขนาดนี้ จะต้องไม่ธรรมดาแน่”

แม้แต่เธอยังไม่รู้จัก ดูออกได้เลยว่าคนทั่วไปก็น่าจะรู้จักกับองค์กรแบบนี้น้อยมาก

แต่พัดชากลับรู้จัก เรื่องนี้ช่างทำให้คนรู้สึกแปลกใจจริง ๆ

แต่ว่ามายมิ้นท์เองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ในเมื่อตำรวจก็ได้ส่งคนไปเรียกตัวพัดชามาแล้ว

พัดชารู้จักได้ยังไง ก็ให้ตัวพัดชาพูดออกมาเองก็พอแล้ว

“ในเมื่อพัดชาเสียเงินจ้างนายมาแสนหนึ่ง งั้นระหว่างนายกับเธอ ก็แค่มีความสัมพันธ์เป็นแค่ว่าจ้างธรรมดา แล้วทำไมก่อนหน้านี้นายถึงไม่ยอมเปิดโปงเธอออกมาซะทีล่ะ?” มายมิ้นท์จ้องมองไปที่ชายหนุ่ม แล้วถามขึ้นอย่างไม่พอใจ

ความสัมพันธ์แค่ว่าจ้างกันธรรมดา ซึ่งก็หมายความว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องช่วยพัดชาปิดบังเลยนี่

ในเมื่อ พัดชาไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย ช่วยพัดชาปิดบัง ก็ไม่ได้มีผลดีอะไรเลยนี่

แต่ผู้ชายคนนี้ ก็กัดฟันไว้แน่นไม่ยอมเปิดปากออก คิดว่าถ้าเกิดเปปเปอร์ไม่มาสอบสวนเขาล่ะก็ คนคนนี้ก็คงจะปิดบังต่อไปอีกแน่ ๆ

และที่สำคัญ เธอก็ไม่เชื่อว่าคนแบบนี้จะไปมีสปิริตในการว่าจ้างอะไร จนไม่ยอมเปิดโปงผู้ว่าจ้างออกมาหรอก

ในนี้ จะต้องมีเหตุผลอื่นอะไรอยู่แน่

พอเปปเปอร์เห็นมายมิ้นท์ คิดจุดที่น่าสงสัยออกได้เร็วขนาดนี้ เรียวปากบางก็ค่อย ๆ คลี่ยิ้มขึ้นมา บนใบหน้าก็แววภาคภูมิใจอย่างเปิดเผยปรากฏขึ้นมา

สมกับที่เป็นคนรักของเขาจริง ๆ ฉลาดขนาดนี้