จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 13

คราวนี้ชาวบ้านฮือฮาหยั่งกับหม้อระเบิด ไม่เข้าใจว่าทำไม พากันวิพากษ์วิจารณ์กันเมามันส์

“จวินซื่อจื่อไปมอบสินสอดเพื่อสู่ขอคุณหนูหยุนถิงของจวนตระกูลหยุน พรุ่งนี้เข้าพิธีแต่งงาน สินสอดเจ้าสาวยาวนับสิบลี้ จวนซื่อจื่อจัดเตรียมโต๊ะจีน ไม่เก็บค่าเข้างาน กินดื่มมิเสียเงิน ขอเชิญทุกคนหากว่างมาร่วมดื่มเหล้ามงคลที่จวนซื่อจื่อด้วยนะ” พ่อบ้านแหกปากร้องตะโกนเสียงดัง

หลิงเฟิงที่อยู่ข้างๆมุมปากกระตุก ถามเสียงต่ำว่า “ซื่อจื่อมิได้บอกว่าจะจัดโต๊ะจีนกระมัง ทำเช่นนี้มิเกินไปรึ?”

พ่อบ้านมองค้อนเขา “ซื่อจื่อแต่งงานทั้งที จะมาอึมครึมได้อย่างไร จวนซื่อจื่อของเราไม่ร้อนเงิน”

หลิงเฟิงเบ้ปาก ทำไมเขารู้สึกว่า ซื่อจื่อแต่งงาน แต่พ่อบ้านกลับตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าซื่อจื่ออีกเล่า

ขบวนสินสอดเดินไปพลาง ร้องตะโกนว่าจวินซื่อจื่อมอบสินสอดสู่ขอหยุนถิงไปพลาง ประชาชนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างรู้เรื่องกันหมดแล้ว โดยเฉพาะสตรีที่ยังไม่ออกเรือน พากันใจสลายไปตามๆกัน

จวินซื่อจื่อเป็นบุรุษงามอันดับหนึ่งของแคว้นต้าเยียน มิได้ด้อยไปกว่าหลีอ๋องเลย ถึงแม้จะอายุไม่ยืน แต่ใบหน้าหล่อเหลานั้นเหตุใดถึงได้ชอบพอหญิงอัปลักษณ์เช่นหยุนถิงได้เล่า ช่างน่าเสียดายความหล่อเหลายิ่งนัก

ขบวนสินสอดมุ่งตรงไปยังตระกูลหยุนอย่างเอิกเกริก พอหยุนเซี่ยงได้ยินว่าจวินซื่อจื่อมาสู่ขอ ก็ตื่นเต้นยิ่งนัก ออกมารับขบวนด้วยตัวเอง

“หยุนเซี่ยง ซื่อจื่อของข้าร่างกายอ่อนแอ ไม่อาจมาได้ด้วยตนเอง ขอหยุนเซี่ยงโปรดอภัยด้วย พวกข้าเป็นตัวแทนหยุนเซี่ยงมามอบสินสอดสู่ขอคุณหนูหยุนถิง พรุ่งนี้สินสอดเจ้าสาวยาวนับสิบลี้รับคุณหนูหยุนเข้าจวน จัดวางโต๊ะจีนจัดงานเลี้ยงเชิญแขกเหรื่อ หยุนเซี่ยงมีสิ่งใดต้องการขอได้โปรดบอกมา ซื่อจื่อจะต้องทำให้ได้อย่างสุดความสามารถแน่” พ่อบ้านคารวะพลางพูดอย่างนอบน้อม

ปากของหยุนเซี่ยงยิ้มกว้างไม่ยอมหุบเลย ลูกสาวตนพึ่งหย่าร้างกับหลีอ๋อง ซื่อจื่อกลับยินดีสู่ขอนางอย่างสินสอดเจ้าสาวยาวนับสิบลี้ ต่อให้ตบแต่งพระชายาเอกก็คงเช่นนี้กระมัง

“พ่อบ้านเกรงใจไปแล้ว ขอเพียงซื่อจื่อดีต่อบุตรสาว คนเป็นพ่ออย่างข้าก็พอใจแล้ว” หยุนเซี่ยงพูดอย่างเกรงใจ

“หยุนเซี่ยงท่านโปรดวางใจ คุณหนูหยุนอยู่ในจวนซื่อจื่อ ต้องได้รับการปรนนิบัติเปรียบเสมือนนายหญิงของเรือนแน่ ซื่อจื่อเองก็ต้องดีกับนางมากแน่” พ่อบ้านรับประกัน

“งั้นก็ดี”

....

จวนหลีอ๋อง

ฮ่องเต้พระราชทานราชโองการหย่าร้าง พอโม่ฉือหานกลับจวนก็รีบให้คนเอาสินสมรสเจ้าสาวของหยุนถิงรวมถึงของที่นางเคยใช้ทั้งหมดทิ้งไว้หน้าประตูทันที

ในที่สุดสตรีอัปลักษณ์นางนี้ก็ไสหัวออกไปจากสายตาเขาแล้ว โม่ฉือหานอารมณ์ดียิ่งนัก เห็นอะไรก็รู้สึกพอใจไปหมด

ฟ่านเสี่ยรั่วยกขนมเข้ามา “ท่านอ๋อง ข้าทำขนมมา ขอท่านอ๋องลองชิมดู”

“ได้ ลำบากเจ้าแล้ว” โม่ฉือหานยื่นมือหยิบชิ้นหนึ่งเข้าปาก “รสชาติไม่เลว ข้าชอบ”

ฟ่านเสี่ยรั่วยิ้มทั้งตาทั้งหน้า “งั้นต่อไปหม่อมฉันจะทำให้ท่านอ๋องทานทุกวันเลย”

“รั่วรั่วนี่รู้ใจข้านัก” โม่ฉือหานพูดอย่างพอใจ

พ่อบ้านวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ท่านอ๋อง จวินซื่อจื่อส่งคนไปมอบสินสอดที่ตระกูลหยุนแล้ว ยังบอกว่าจะแต่งคุณหนูหยุนด้วยสินสอดเจ้าสาวยาวนับสิบลี้ พรุ่งนี้แต่งงาน จะจัดงานเลี้ยงใหญ่โต”

สีหน้าโม่ฉือหานดำมืดทันที มือที่ถือขนมไว้พลันออกแรง ทำเอาขนมในมือที่ยังกินไม่หมดนั้นแหลกละเอียดทันที “จวินหย่วนโยวช่างน่าตายนัก วันนี้ข้าพึ่งหย่าร้างกับหยุนถิง มันก็ไปมอบสินสอด ชั่วช้านัก นี่มันจงใจหักหน้าข้า”

ฟ่านเสี่ยรั่วเองก็รู้สึกแปลกใจ แต่พอคิดถึงว่าหญิงอัปลักษณ์แต่งกับคนอายุสั้น ก็อารมณ์ดีขึ้นมาก “ท่านอ๋องโปรดอย่าโกรธเลย จวินซื่อจื่อร่างกายไม่ดีมาตลอด หากผ่านไปหลายปีเป็นอะไรขึ้นมา ก็น่าสงสารคุณหนูหยุนนัก” ฟ่านเสี่ยรั่วปลอบ

พอได้ยินคำนี้ โม่ฉือหานที่เดือดดาลอยู่พลันอารมณ์ดีขึ้นทันที “ข้าลืมไปเลย จวินหย่วนโยวน่ะอายุสั้นนัก หากอีกหลายปีตาย หญิงอัปลักษณ์หยุนถิงต้องเป็นม่ายแน่ นางช่างเป็นตัวซวยยิ่งนัก”

ฟ่านเสี่ยรั่วเห็นสีหน้ารังเกียจและโกรธแค้นของโม่ฉือหาน ดวงตานางพลันมีประกายยินดีพึงพอใจวาบผ่าน

.....