จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1065

“คิด?” โม่เหลิ่งเหยียนมองมาอย่างไม่เข้าใจ

“ข้าได้ยินมาว่าวี่รั่วฉิงคอยปีนกำแพงจวนท่านตลอดเลย” หยุนถิงตอบ

โม่เหลิ่งเหยียนมุมปากกระตุก “ข่าวเจ้าเร็วดีนี่ ยัยหนูนั่นก็แค่เล่นสนุก”

“หากท่านไม่สนใจนางจริงๆ ก็บอกนางให้รู้เร็วหน่อยเถอะ แต่ท่านคิดจะอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตเลยรึ?” หยุนถิงย้อนถาม

โม่เหลิ่งเหยียนขมวดคิ้ว จากนั้นทำหน้าเฉยเมย “อยู่คนเดียวดีออก!”

หยุนถิงได้ยินเขาพูดคำนี้ รู้สึกปวดใจ “โม่เหลิ่งเหยียน ข้าหวังว่าท่านจะได้เจอคนที่ท่านรักจากใจจริง อยู่เป็นเพื่อนกับท่านไปจนแก่ได้”

หัวใจที่เย็นชาของโม่เหลิ่งเหยียนปวดหนึบ นับจากวินาทีแรกที่เจอหยุนถิง เขาก็รู้ดีว่า ชาตินี้ตนเองไม่มีทางรักคนอื่นอีก

ทั้งๆที่รู้ว่าหยุนถิงไม่ได้รักตนเอง และรู้ว่านางกับจวินหย่วนโยวรักกันด้วยใจจริง และยิ่งรู้ว่าตนไม่ควรรบกวนหยุนถิง ทำให้นางลำบากใจ ดังนั้นโม่เหลิ่งเหยียนจึงเก็บกักความรักของตนไว้

หลายปีมานี้ ผ่านเรื่องราวต่างๆมามากมาย โม่เหลิ่งเหยียนเองก็ค่อยๆปล่อยวางความรักที่พูดไม่ออกแล้ว ขอแค่เห็นหยุนถิงปลอดภัยก็พอแล้ว

“เรื่องของบุพเพก็ปล่อยให้วาสนามันพอไปเถอะ หากพบเข้าจริงๆ ข้าจะคว้าไว้แน่นอน” โม่เหลิ่งเหยียนตอบ

“งั้นก็ดี”

โม่เหลิ่งเหยียนไปแล้ว จวินหย่วนโยวเดินเข้ามา “ถิงเอ๋อร์ พักผ่อนเถอะ”

“อืม” หยุนถิงหมุนตัวเดินตามจวินหย่วนโยวไปเรือนหลัง ลูกสองคนตามซูหลินและเยว่เอ๋อร์ไปพักผ่อนแล้ว

“ท่านพี่ แสงจันทร์คืนนี้งามนัก” หยุนถิงเงยหน้าขึ้นมองดูพระจันทร์กลางท้องฟ้ายามค่ำคืน

“ใช่ จันทร์กระจ่างกลม ดวงจันทร์กลมโต งดงามมากจริงๆ” จวินหย่วนโยวตอบ

“ตอนนี้ท่านกับข้ามีลูกชายหญิงอย่างละคน ครอบครัวครึกครื้นสนุกสนาน มีความสุขมาก วันนี้คำพูดของหยุนหลีเตือนสติข้า โม่เหลิ่งเหยียนไม่ควรจะโดดเดี่ยวจนแก่นะ

แต่เขาดูไม่มีคนที่ชอบเลย องค์หญิงคุณหนูตระกูลสูง หรือแม้แต่อย่างวี่รั่วฉิงเขาก็ไม่ชอบ ข้ารู้สึกผิดจริงๆ

ท่านพี่ ท่านมีวิธีทำให้เขาชอบสตรีอื่นได้หรือไม่ หรือมีใครที่เหมาะสมกับโม่เหลิ่งเหยียนไหม ช่วยเป็นแม่สื่อให้เขาหน่อย?” หยุนถิงมองมา

จวินหย่วนโยวเลิกคิ้วบอก “เจ้านั่นน่ะหยั่งกับหินในห้องปลดทุกข์ ให้เขาชอบสตรี สู้ให้แม่หมูปีนต้นไม้ดีกว่า”

“ฮะฮะ ท่านพี่นี่ปากร้ายจริง ข้าแค่ไม่อยากเห็นเขาโดดเดี่ยวไปตลอดชีวิตเพราะข้า” หยุนถิงบอกอย่างรู้สึกผิด

จวินหย่วนโยวยื่นมือมาโอบนางเข้าอ้อมกอด “ข้ารู้ วางใจเถอะ เรื่องนี้ยกให้ข้าเอง เพียงแต่จะสำเร็จหรือไม่ ข้าก็ไม่กล้ารับประกันนะ เพราะนิสัยของโม่เหลิ่งเหยียนน่ะไม่น่ารักจริงๆ”

“เช่นนั้นก็ลำบากท่านพี่ละนะ”

เช้าวันต่อมา จวินหย่วนโยวเลยไปเขียนจดหมายฉบับหนึ่งที่ห้องทำงาน และให้หลิงเฟิงไปส่งด้วยตัวเอง

โม่หลานที่อุ้มลูกชายตนและเฉินอ๋องเดินเข้ามาพอดี โม่หลานบอก “หยุนถิงล่ะ ข้าได้ยินมาว่าพวกเจ้ากลับมาแล้ว รีบออกมาให้ดูหน่อย เมื่อคืนลูกหลับเร็วมาก ข้าเลยไม่ได้มา”

“นางเล่นกับลูกๆที่เรือนหลังน่ะ” จวินหย่วนโยวตอบ

“ดีเลย งั้นข้าไปหานางเอง” โม่หลานอุ้มลูกชายจะเข้าไป

“ช้าไปกับนางด้วย” เฉินอ๋องรีบตามไปทันที เขาไม่มีอะไรจะพูดกับจวินหย่วนโยวหรอก

เรือนหลัง หยุนถิงกำลังพาเด็กๆฝึกไทเก๊ก พอโม่หลานเห็นก็ยินดียิ่งนัก รีบก้าวเท้ายาวเข้าไป “หยุนถิง ในที่สุดเจ้าก็กลับมา คิดถึงเจ้ามากเลย ไปแคว้นเทียนจิ่วครั้งนี้เป็นอย่างไรบ้าง จับตัวเจ้าคนชั่วที่ทำร้ายพี่ชายเจ้าได้หรือไม่?”

“มันตายแล้ว” หยุนถิงตอบ

“งั้นก็ดี กล้ามาทำร้ายพี่ชายเจ้า หาเรื่องตายชัดๆ นี่เจ้าฝึกอะไรรึ พวกเรามาลองกันดูหน่อยสิ” โม่หลานถามอย่างตื่นเต้น

“ถวายบังคมฝ่าบาท” พวกหยุนถิงถวายบังคม

“ลุกขึ้นเถอะ หยุนถิง เจ้ากับจวินหย่วนโยวกลับมาได้อย่างปลอดภัย ข้าก็วางใจได้ละ ไปครั้งนี้ราบรื่นดีหรือไม่?” ฮ่องเต้มองมาอย่างเป็นห่วง

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีเพคะ ข้าจะตรวจชีพจรให้ฝ่าบาทก่อนนะเพคะ” หยุนถิงบอก พลางเดินเข้าไปจับชีพจรให้ฮ่องเต้ทันที สีหน้าก็ตึงเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ

“ร่างกายของข้าใกล้ถึงขีดจำกัดแล้วใช่หรือไม่?” ฮ่องเต้ถาม

“ฝ่าบาทอย่ากังวลไปเลย น้องจะต้องหาวิธีรักษาพระองค์ให้ได้แน่” หยุนถิงปลอบ

อาการของฮ่องเต้ไม่ดีจริงๆ แต่นางไม่อยากพูดเลย

“ร่างกายของข้าข้ารู้ดีที่สุด เจ้าไม่พูดข้าก็รู้ ไม่ต้องสิ้นเปลืองพวกยาหรอก” ฮ่องเต้ถอนหายใจบอก

“ฝ่าบาท ข้าขอไปดูที่หอตำราของวังหน่อยได้หรือไม่ ได้ยินว่าหอตำราของวังเก็บหนังสือมากมายจากทั้งสี่แคว้น ไม่แน่อาจจะเจอวิธีก็ได้” หยุนถิงเสนอ

“จริงด้วย ซื่อจื่อเฟยพูดถูก ข้าน้อยจะพาท่านไปเอง” ซูกงกงบอกอย่างตื่นเต้น ไม่รอฮ่องเต้เอ่ยปาก เขาก็พาไปเลย

เขารับใช้ฮ่องเต้มาหลายปี เห็นฝ่าบาทอยู่อย่างทรมานในหลายเดือนนี้ ซูกงกงปวดใจยิ่งนัก เขาหวังจากใจจริงว่าอยากให้ฝ่าบาทอาการดีขึ้นมา

“งั้นก็ไปเถอะ พวกเจ้าอยู่เป็นเพื่อนคุยกับข้าก่อนนะ” ฮ่องเต้บอก

“พ่ะย่ะค่ะ!”

พอหยุนถิงเข้าไปในหอตำรา ก็อยู่ในนั้นยาวห้าวันเต็มๆเลย อาหารสามมื้อในแต่ละวันก็ให้คนนำเข้าไปให้ทั้งนั้น จนเช้าวันที่หกนางถึงออกมา

“ฝ่าบาท ข้าพบแล้ว ข้าเจอวิธีรักษาท่านแล้ว!” หยุนถิงพูดอย่างยินดี

ฮ่องเต้ตะลึงยิ่งกว่า “จริงรึ?”