จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1064

“ในเมื่อกลับมากันแล้ว งั้นเชิญซวนอ๋องมากินข้าวที่จวนแล้วกัน!” จวินหย่วนโยวพูดเสียงเรียบออกมา

“ขอรับ!” หลิงเฟิงรีบส่งคนไปเชิญซวนอ๋องมาทันที

เด็กน้อยสองคนคนหนึ่งกอดพ่อคนหนึ่งกอดแม่ ยินดีปรีดากันยิ่งนัก บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในระยะนี้ให้พ่อกับแม่ฟัง

หยุนถิงฟังอย่างตั้งใจ จวินหย่วนโยวซักถามเป็นระยะ อบอุ่นยิ่งนัก

หยุนเฉิงเซี่ยงพาซูชิงโยว หยุนซือถิงเข้ามา พอเข้ามาเห็นหยุนถิงก็บ่นรัวๆว่า “ยัยหนู เจ้านี่จากไปเสียนานเลย ไม่รู้จักส่งจดหมายกลับมาบ้าง ทำเอาพ่อเป็นห่วงไปด้วยเลย”

“ท่านพ่อ ข้ากลับมาแล้วนี่ไง ข้านำเหล้าเหลียงซานที่เลื่องชื่อของแคว้นเทียนจิ่วกลับมาฝากท่านด้วยนะ อีกครู่จะให้ท่านชิมนะ” หยุนถิงบอก

หลงเอ้อร์ยกไหเหล้าออกมา “หยุนเฉิงเซี่ยง นี่ไงขอรับ”

หยุนเฉิงเซี่ยงดมกลิ่นหอมของเหล้านั้น หายโกรธเป็นปลิดทิ้ง “ใช่ เหล้านี้ดมแล้วกลิ่นหอมขนาดนี้ รีบเทมาให้ข้าชิมหนึ่งชามเร็ว”

“ท่านพ่อ ท่านจะดื่มแล้วรึ เกิดดื่มมากเกินไปแล้วจะกินข้าวลงได้อย่างไร” หยุนหลีกระเซ้า

“นังหนูนี่พูดอะไรน่ะ สงสัยความคอแข็งของพ่อเจ้ารึไง” หยุนเฉิงเซี่ยงแกล้งทำหน้าขึงขัง

หลันซานรีบให้คนนำชามเข้ามา และเทออกมาหนึ่งชามทันที หยุนเฉิงเซี่ยงชิมไปหนึ่งคำ “เหล้าดี เหล้าดีนะ สมเป็นเหล้าเลื่องชื่อ ถิงเอ๋อร์ เหล้านี้มีมากแค่ไหนรึ?”

“ท่านพ่อดื่มได้ตามสบายเลย รับรองว่าพอ!” หยุนถิงหัวเราะบอก

“ได้เลย พูดจาอย่างนี้ สมเป็นลูกสาวคนดีของพ่อ”

ซูนฟั่งพาหยุนซูเข้ามา หยุนซูถามอย่างเป็นห่วงว่า “พี่หญิงใหญ่ ได้ยินว่าพวกท่านกลับมาแล้ว ข้ากับซูนฟั่งเลยรีบมาเลย ไปแคว้นเทียนจิ่วครั้งนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

“วางใจเถอะ ทุกอย่างเรียบร้อยดี” หยุนถิงตอบ

“งั้นก็ดี”

ด้านนอกเรือน ซวนอ๋องก้าวเท้ายาวเข้ามา ชุดเสื้อคลุมยาวสีเขียว ไม่มีเครื่องประดับเลยสักชิ้น ดวงตาดำขลับฉายแววเย็นเยียบและโดดเดี่ยวดุจเคยเหล่มองหยุนถิงในเรือน พอเห็นนางยืนอยู่ปลอดภัยดี หัวใจที่ตึงเครียดของโม่เหลิ่งเหยียนถึงได้ผ่อนคลายลง

ถึงจะได้ยินองครักษ์ลับมารายงานว่าพวกเขากลับมาแล้วอย่างปลอดภัย แต่ไม่ได้เห็นเองกับตา เขาก็ยังคงไม่วางใจอยู่ดี

ไม่นานห้องครัวก็ทำอาหารออกมาเต็มโต๊ะ ทุกคนนั่งลงกินไปคุยไป บรรยากาศครึกครื้นยิ่งนัก หยุนถิงบอกทุกคนถึงเรื่องที่ไปเจอมาในแคว้นเทียนจิ่วระยะนี้ ถึงโม่เหลิ่งเหยียนจะเหมือนกินอาหารไปสบายอารมณ์ แต่หูนั้นนั่งฟังอย่างตั้งใจมาก

คนรับใช้คนหนึ่งพุ่งเข้ามาจากด้านนอก “ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย หลีอ๋องอุ้มลูกชายของเขามาขอพบที่นอกจวนขอรับ”

หยุนถิงขมวดคิ้ว “พาลูกมาด้วย หรือว่าเด็กไม่สบาย ให้พวกเขาเข้ามาเถอะ”

ตั้งแต่เป็นแม่คน หยุนถิงทนเห็นเด็กไม่สบายไม่ได้ที่สุด

“ขอรับ!” คนรับใช้ออกไปทันที ไม่นานก็พาหลีอ๋องเข้ามา

“หลังจากข้ากลับไป พบว่าช่วงนี้เขากินอะไรไม่ลงเลย พอกินก็อาเจียนออกมาหมด เชิญหมอหลวงมาดูอาการแล้ว แต่หมอหลวงก็ตรวจอะไรไม่เจอ เลยอุ้มมาจวนซื่อจื่อ” หลีอ๋องโม่ฉือหานตอบ

“ให้ข้าดูหน่อย” หยุนถิงบอก

โม่ฉือหานอุ้มลูกยื่นให้ หยุนถิงรีบตรวจอาการเขาทันที ผ่านไปครู่หนึ่งถึงบอก “ในปากเด็กมีกลิ่นเหม็นเปรี้ยว น่าจะอาหารไม่ย่อย ให้เขากินอาหารที่ย่อยง่ายหน่อยก็ได้แล้ว กลับไปก็กินพวกน้ำข้าวมากหน่อย เอาให้ย่อยง่ายก็พอ”

“ขอบคุณมาก” โม่ฉือหานขอบคุณ

“น้องชายคนนี้น่ารักจัง” จวินเสี่ยวเหยียนทนไม่ไหวพูดออกมา จากนั้นยื่นมือไปลูบมือน้อยของลูกชายโม่ฉือหาน

“อ้วนกลมเลย หน้าตาดี” จวินเสี่ยวเทียนเสริม

เด็กน้อยน่ารักมาก พอเห็นพี่ชายพี่สาวก็หัวเราะเอิ๊กอ๊าก ยังยกมือน้อยๆมาโบกเล่นกับพวกเขาเลย