จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1069

หยุนถิงยิ้มรับ “ชอบ สามีข้าหล่อเหลาจะตาย ใส่อะไรก็ดูดี ข้าชอบมาก แต่ท่านคิดยังไงลุกขึ้นมาเขียนโคลงเนี่ย?”

“ลูกชายเรายังอารมณ์สุนทรีย์ขนาดนั้น คิดๆดูก็เป็นการเลินเล่อสะเพร่าของข้าเอง ข้าย่อมอยากให้เกิดความประหลาดใจที่แสนสุนทรีย์กับเจ้าอยู่แล้ว!” จวินหย่วนโยวตอบตามตรง

หยุนถิงไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี “ดังนั้นท่านเลยเขียนสิ่งเหล่านี้ขึ้นมา?”

“ซื่อจื่อเฟย ท่านไม่รู้หรอกว่า ซื่อจื่อน่ะเขียนอยู่เต็มๆครึ่งชั่วยามเชียวนะ ไม่พักเลยสักนิดด้วย และใช้เวลาอีกครึ่งชั่วยามในการตกแต่งศาลา มือของซื่อจื่อบาดจนแดงเลยนะ” หลงเอ้อร์กระซิบบอก

พอหยุนถิงได้ยินอย่างนั้น เดินเข้าไปหาจวินหย่วนโยวทันที และจับมือเขามาดู ได้เห็นข้อนิ้วของจวินหย่วนโยวแดงไปหมดจริงๆด้วย แถมยังเป็นรอยลึกมาก แค่ดูก็รู้ว่าเกิดจากการถือพู่กันเป็นเวลานาน

“ทำไมโง่อย่างนี้ หากท่านปวดมือขึ้นมา ข้าจะปวดใจนะ” หยุนถิงบอก ช่วยนวดนิ้วมือของจวินหย่วนโยวอย่างอ่อนโยน

จวินหย่วนโยวจับจ้องไปยังหยุนถิงด้วยสายตาทุ้มลึก “ถิงเอ๋อร์รักข้าที่สุดจริงๆ ตั้งแต่มีเสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียน เจ้าก็ไม่สนใจข้าแล้ว”

หยุนถิงมองค้อนเขา “ลูกชายลูกสาวตัวเองยังหึงอีก พวกเขายังเล็กต้องการคนดูแล ข้าเลยสนใจพวกเขามากหน่อย ท่านโตป่านนี้แล้ว ไม่ต้องให้ข้าเป็นห่วงหรอก”

จวินหย่วนแสร้งทำท่าเสียใจ ยกมือกุมหน้าอกเอาไว้ “ถิงเอ๋อร์ ข้าปวดใจนัก!”

หยุนถิงตกใจ “ทำไมจู่ๆก็ปวดใจ ข้าตรวจชีพจรให้ท่านนะ?” พูดพลางยื่นมือเข้ามา

จวินหย่วนจับข้อมือนางไว้ รั้งหยุนถิงเข้าอ้อมกอด สองมือโอบกอดนางไว้ทันที

“ไม่ต้องจับชีพจรหรอก เจ้าน่ะเป็นยาถอนพิษของข้านะ!”

หยุนถิงถึงรู้ตัว นางแกล้งถลึงตาใส่จวินหย่วนโยวอย่างโกรธขึ้ง “นี่ท่านกล้าหลอกข้าหรอ?”

“แล้วอย่างไรเล่า?” จวินหย่วนโยวแกล้งเย้านาง

หยุนถิงมองท่าทางกวนของเขาแล้วก็ยกมือไปจี๋เขาทันที “ท่านหาเรื่องเองนะ”

นางรู้ดีว่าจวินหย่วนโยวบ้าจี้ที่สุด ตีเขานางก็ปวดใจเอง จี๋เขาคงได้นะ

นั่นไง จวินหย่วนโยวปล่อยมือที่กอดหยุนถิงไว้ฉับพลัน รีบหลบทันที เขาบ้าจี้ที่สุด โดยเฉพาะตอนอยู่ต่อหน้าหยุนถิง

“ให้ท่านหลอกข้า ดูสิว่าต่อไปจะกล้าหลอกข้าอีกไหม” หยุนถิงจี๋เขาไปพลางพูดไปพลาง

“ถิงเอ๋อร์ ข้าผิดไปแล้ว ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว เจ้าไว้หน้าข้าบ้างเถอะ บนกำแพงยังมีพวกองครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับปีนอยู่นะ!” จวินหย่วนโยวกระซิบบอก

เขาในตอนนี้ไหนเลยจะเหลือความองอาจทระนงอย่างวันวาน จวินซื่อจื่อที่เย็นชากระหายเลือด เป็นแค่ชายคนหนึ่งที่วิ่งหนีอุตลุดเพราะกลัวโดนจี๋เอว ภาพลักษณ์นั้นแตกต่างกับในยามปกติราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียว

เมียที่ตนแต่งมาเองก็ต้องรักเอง ดังนั้นจวินหย่วนโยวในตอนนี้สภาพเละเทะยิ่งนัก

“ยังมาห่วงหน้า ข้าควรจะให้เหตุผลท่านดีหรือไม่นะ” หยุนถิงเพิ่มแรงมากขึ้น ไล่จี๋เขาจากด้านหลัง

จวินหย่วนโยวโดนนางวิ่งไล่ไปรอบศาลาหลายรอบ พอเห็นหยุนถิงไม่มีท่าทีจะเลิกราเลย เขาได้แต่เปลี่ยนรับเป็นรุก ในตอนที่หยุนถิงมาถึงตัว เขาพลันผลันร่างหลบไปด้านหลังและจี๋เอวนางแทน

“ท่านพี่ท่านนี่แย่จริง” หยุนถิงบอกพลางรีบหมุนตัวหลบ นางก็บ้าจี้เหมือนกัน

ทั้งสองคนวิ่งไล่รอบศาลาแบบนี้ คนหนึ่งหนี คนหนึ่งวิ่งไล่ อีกคนไปจี๋อีกคน ทั่วทั้งเรือนหลังเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะครื้นเครงของหยุนถิงกับจวินหย่วนโยว

หลงเอ้อร์เห็นภาพนี้เข้าอดทอดถอนใจไม่ได้ “ซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยรักใคร่กันจริงๆ วิ่งไล่จี๋แบบนี้ยังดูหวานชื่นในสายตาคนนอกอย่างข้าเลย”

“เจ้าหาดูสักคนไหมล่ะ?” หลิงเฟิงบอก