จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1070

“หากเมียขององครักษ์เงามังกรมีชาติกำเนิดจากราชวงศ์ เท่ากับจะกระทบความสัมพันธ์ของสี่แคว้นไปด้วย คำที่ว่ากระทบเพียงนิดก็สะเทือนไปทั้งตัวน่ะ ถึงตอนนี้ทั้งสี่แคว้นจะอยู่กันด้วยดี แต่เกิดภายภาคหน้าเกิดศึกสงครามขึ้นล่ะ

ความจงรักภักดีขององครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับน่ะข้าไม่เคยสงสัยหรอก แต่เมียของพวกเขาเป็นราชวงศ์ของแคว้นอื่น ย่อมต้องเห็นแก่บ้านเกิดตน หากมาทรยศขายข่าวหรือหลอกใช้องครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับล่ะ

ต่อให้มีคนที่ไม่สนใจแคว้นบ้านเกิดตน แต่ถึงจะช่วยองครักษ์เงามังกรหรือองครักษ์ลับ พวกนางจะทำอย่างไรกับคนบ้านตน คนในตระกูลตนล่ะ หากในใจเกิดรอยแผลแล้ว จะแก้ไม่ได้ตลอดชีวิต สรุปก็คือลำบากใจทั้งสองฝ่าย

ถึงเวลานั้นต้องเผชิญหน้าระหว่างครอบครัวและจวนซื่อจื่อ องครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับจะตกอยู่ในสภาวะลำบากใจทั้งสองฝ่าย ข้าเชื่อว่าพวกเขาต้องเลือกจวนซื่อจื่อแน่นอน แต่ลูกของพวกเขาล่ะ จะอยู่กับพ่อหรือแม่

ข้าหวังว่าพวกเขาจะมีความสุขสมบูรณ์ เหมือนข้ากับท่านพี่ ย่อมไม่อยากเห็นพวกเขาบ้านแตกสาแหรกขาดอยู่แล้ว ดังนั้นเรื่องพวกนี้เราต้องคิดเผื่อเข้าไปด้วยแต่แรก” หยุนถิงตอบ

ซูหลินถึงบางอ้อ “ซื่อจื่อเฟยคิดได้ละเอียดรอบคอบจริงๆ ข้าจะไปส่งจดหมายล่ะ”

“ดี!” หยุนถิงพยักหน้า

ทันใดนั้นมีคนรับใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามาจากข้างนอก “ซื่อจื่อเฟย ท่านแม่ของจ้าวเคอขอพบ บอกว่าขอร้องท่านให้ช่วยชีวิตด้วย!”

หยุนถิงตกใจ “รีบให้นางเข้ามาเร็ว!”

ไม่นานท่านแม่ของจ้าวเคอก็ตามคนรับใช้เข้ามา พอเห็นหยุนถิงก็คุกเข่าลงพื้นทันที “ซื่อจื่อเฟย จิ้งอี๋คลอดก่อนกำหนดเลือดออกมาก ขอซื่อจื่อเฟยช่วยนางด้วยเถิด!”

หยุนถิงตกใจมาก สีหน้าเคร่งเครียดทันที “ท่านป้าอย่าร้อนใจไป ตอนนี้ข้าจะไปตระกูลจ้าวดูฉินจิ้งอี๋เสียหน่อย รั่วจิ่งเจ้าส่งท่านป้ากลับไปนะ หลงเอ้อร์เจ้าใช้วิชาตัวเบาพาข้าไป!”

“ขอรับ!” หลงเอ้อร์จับมือซื่อจื่อเฟย กระโดดทะยานออกจากเรือนทันที

แม่ของจ้าวเคอเห็นหยุนถิงกับหลงเอ้อร์หายไปแล้วถึงได้สติกลับมา “ขอบคุณซื่อจื่อเฟยมาก ขอบคุณซื่อจื่อเฟยมาก!”

“ท่านป้า ข้าจะส่งท่านกลับไป” รั่วจิ่งเดินเข้ามาหา

“ได้ ได้ ขอบคุณมาก”

ตระกูลจ้าว

หยุนถิงเห็นคนไม่น้อยห้อมล้อมอยู่หน้าประตูตระกูลจ้าวแต่ไกล มีสตรีชุดแดงคนหนึ่งยืนอยู่กลางหน้าประตู นั่งร้องไห้โฮอยู่ ชาวบ้านคนอื่นพากันชี้นิ้วด่าทอใส่สตรีนางนั้น

“หลงเอ้อร์เจ้าพาข้าวางในเรือน” หยุนถิงบอก

“ขอรับ!”

วินาทีที่หยุนถิงลงพื้น ก็เห็นสาวใช้นางหนึ่งยกถาดที่เต็มไปเลือดเดินออกมา สีหน้าซีดเผือด ดูหวาดหวั่นยิ่งนัก มือที่ยกถาดสั่นเทาไปหมด

หยุนถิงไม่ทันคิดอะไรมาก รีบพุ่งเข้าไปทันที พอเห็นฉินจิ้งอี๋ที่นอนหายใจรวยริน นางรีบเข้าไปจับชีพจรตรวจฉินจิ้งอี๋ทันที “ทำไมจู่ๆก็คลอดก่อนกำหนดล่ะ?”

ก่อนหน้านี้นางตรวจให้ฉินจิ้งอี๋ ยังไงก็ต้องอีกครึ่งเดือนกว่าจะถึงกำหนดคลอดนี่นา

จ้าวเคอที่เฝ้าอยู่พอเห็นซื่อจื่อเฟย ราวเหมือนเห็นพระมาโปรดก็ไม่ปาน “ซื่อจื่อเฟย ขอร้องท่านช่วยจิ้งอี๋ด้วย ช่วยลูกในท้องนางด้วยเถิด นางได้รับความกระทบกระเทือน จากนั้นเลยคลอดก่อนกำหนด ต้องโทษข้าเอง ล้วนเป็นความผิดของข้าเอง”

“ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านอย่าเป็นอะไรนะ” ลูกชายของจ้าวเคอร้องไห้จ้า

“พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ จ้าวเคอ เจ้าให้หลงเอ้อร์ไปเชิญผู้อาวุโสหมอยมบาลมาเร็ว!” น้ำเสียงหยุนถิงแฝงแววการออกคำสั่งห้ามบิดพลิ้วโดยเด็ดขาด

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” จ้าวเคอวิ่งออกไปอย่างลนลาน หมอตำแยและสาวใช้รีบพุ่งออกไปด้วย

ฉินจิ้งอี๋ที่นอนหายใจรวยรินพอเห็นหยุนถิง พลันเห็นที่พึ่งขึ้นมาทันที สีหน้าซีดเผือดนั้นพยายามฝืนยิ้ม “ซื่อจื่อเฟย ขอร้องท่านช่วยลูกข้าด้วยเถิด!”

“วางใจเถอะ ข้าจะไม่ให้ลูกเจ้าเป็นอะไรหรอก และจะไม่ให้เจ้าเป็นอะไรด้วย!” หยุนถิงรับประกัน

“มีซื่อจื่อเฟยอยู่ ข้าวางใจ” ฉินจิ้งอี๋ตอบ