จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1

บทที่ 4 ยืนไปก่อน

หลังจากเข้าไปที่ล็อบบี้ของโรงแรม เห็นแต่เหล้าชั้นดีวางไว้บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

คนที่มาล้วนสวมใส่เงินทอง เสื้อผ้าหรูหราราคาแพง

ผู้คนถือแก้วไวน์ คุยกันอย่างชื่นมื่น

ติงเมิ่งเหยนนำเจียงชื่อมายังห้องล็อบบี้ที่หัวโต๊ะตรงกลางสุด ยิ้มให้ชายสูงวัยผู้หนึ่งพลางเรียกขึ้นว่า: “คุณปู่!”

ชายสูงวัยผู้นี้ดำรงตำแหน่งเจ้าบ้านของตระกูลติง——ติงจ้ง

เขาขยิบตาทั้งคู่ "โอ้ เมิ่งเหยนทำไมหลานเพิ่งมาตอนนี้"? ทำเอาปู่ร้อนใจแทบแย่ เร็วๆๆ นั่งลง"

พอหันมาอีกที เห็นเจียงชื่อที่อยู่ข้างกายติงเมิ่งเหยน ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย : “นี่คือใคร?”

ติงเมิ่งเหยนก้มหน้าลงเล็กน้อย พูดด้วยเสียงแทบจะหมดลมว่า: “เขาเป็นสามีของหนู ชื่อเจียงชื่อ”

“อ้อ?”

ติงจ้งมองเจียงชื่อตั้งแต่หัวจรดเท้า พูดว่า: “ได้ข่าวว่าเธอไปเป็นทหาร นึกไม่ถึงว่าวันนี้กลับมาแล้ว มา นั่งลงสิ”

“ขอบคุณคุณปู่"

เจียงชื่อกำลังจะนั่งลง ติงเฝิงเฉิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็ถามขึ้นมาด้วยความพิลึกว่า: “น้องเขย นายออกไปตั้ง5ปี ความเป็นอยู่คงไม่เลวสินะ?"

"ก็งั้นๆ"

“งั้นเหรอ? งั้นตอนนายกลับมา มีรถรับส่งโดยเฉพาะไหม?”

“ผมไม่ชอบเรื่องพิธีรีตอง เลยงดไป”

ติงเฝิงเฉิงหัวเราะ “พิธีรีตอง ฮ่าๆ นายอย่ามาแสดงได้ไหม? เรื่องในกองทัพต่างมีข้อกำหนด ลำพังนายบอกว่างดก็งดได้เหรอ? ไม่ใช่ว่าความสามารถของนายไม่ถึง ถูกปลดออกมาหรอกนะ?”

กลุ่มญาติพี่น้องบนโต๊ะต่างทำท่าหยอกเย้ามองดูเจียงชื่อ สายตาเต็มไปด้วยการดูถูก

แต่เจียงชื่อไม่พูดอะไร

ติงเฝิงเฉิงกลับเข้าใจผิดคิดว่าเจียงชื่อถูกพูดแทงใจ ไม่มีอะไรจะพูด ก็พูดด้วยความพิลึกต่อว่า: “ว่าแต่ไม่เป็นไร ตระกูลเจียงของพวกนายยังมีจิ้นเมิ่งเทคโนโลยี ต่อให้เธอไม่เป็นโล้เป็นพาย กลับมาก็ไม่อดตาย”

พอพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเจียงชื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ติงเมิ่งเหยนยิ่งโมโหขึ้น

เรื่องบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งเป็นเรื่องใหญ่มาก เป็นไปไม่ได้ที่ติงเฝิงเฉิงจะไม่รู้ว่าเจียงโม่กระโดดตึกฆ่าตัวตาย เขาพูดต่อหน้าผู้คนเช่นนี้ ก็เพื่อจะสบประมาทเจียงชื่อ

คนอื่นเตือนขึ้นมาด้วยความปรารถนาดีว่า: “เฝิงเฉิงเธอพูดงี่เง่าอะไรของเธอ? จิ้งเมิ่งเทคโนโลยีเป็นของเหอเย่าหลงไปตั้งนานแล้ว เกี่ยวกับตระกูลเจียงตรงไหน?”

“อ้อๆๆ ใช่" ติงเฝิงเฉิงมองดูเจียงชื่อ ยิ้มเป็นนัยแล้วพูดว่า: “ขอโทษนะ ความจำฉันไม่ดี ลืมไป”

เขาลูบที่อกแล้วพูดว่า: “ว่าแต่ไม่ต้องห่วง ต่อให้ไม่เป็นโล้เป็นพาย บริษัทก็ไม่มีแล้ว ยังไงก็ไม่อดตาย คนเป็นพี่สองอย่างฉัน ดูแลนายอยู่แล้ว ฉันว่ารูปร่างท่าทางนายก็ไม่เลว ถ้ายังไงก็มาเป็น รปภ.หรือยามเฝ้าประตูที่บริษัทฉันก็ได้ ฉันให้เงินเดือนนายเดือนละ6000หยวน ว่าไง? ”

“พอที!”

ติงจ้งบอกเสียงเบาๆ ให้ติงเฝิงเฉิงหุบปาก

“ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน ต่อไปพูดจาให้ระวังหน่อย”

แล้วก็มองมายังเจียงชื่ออีกครั้ง "เจียงชื่อ สภาพเธอตอนนี้ไม่ค่อยดี ฉันหวังว่าเธอจะขยัน รีบเงยหน้าขึ้น ไม่อย่างนั้น งานเลี้ยงครอบครัวคราวหน้าเธอก็ไม่จำเป็นต้องมาแล้ว”

ติงเฝิงเฉิงกับคนอื่นๆ หัวเราะเหอะๆ มองดูเจียงชื่ออับอาย

สีหน้าติงเมิ่งเหยนซีดเผือด ในชีวิตของเธอไม่มีครั้งไหนต้องอับอายเท่าครั้งนี้

ส่วนเจียงชื่อ กลับเมินเฉยมานานแล้ว ใบหน้าไม่มีความโกรธหรือเสียใจแม้แต่นิดเดียว ราวกับสิ่งที่คนอื่นพูดไม่เกี่ยวกับเขาเลย

ติงจ้งเห็นท่าทางของเขา ก็โมโหจนตบโต๊ะ “เด็กมันโง่โตไม่เป็น!”