จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 5

บทที่ 5 พิธีรีตอง

ทุกคนมองหน้ากัน เทพสงครามซูร่า? เป็นตำแหน่งอะไร?

ถังแหวนโม่กระแอมเล็กน้อย “สถานการณ์ที่เวสเตอร์แลนด์ถึงฉันจะไม่ค่อยรู้ แต่เรื่องยศทหารฉันรู้ดี เทพสงครามซูร่า ไม่มีตำแหน่งบรรจุนี้ เจียงชื่อคุณอย่าแต่งเรื่องขึ้นดีกว่า”

ผู้คนถึงได้คลายความสงสัย

“ที่แท้แต่งขึ้นมาเอง ฉันก็ว่าทำไมไม่เคยได้ยิน”

“แต่งเรื่องทั้งทีก็ไม่แต่งให้เข้าท่าหน่อย"

“แม้แต่แหวนโม่ก็ไม่รู้จักยศนี้ มันต้องไม่มีอยู่แน่”

การเผชิญหน้าการตำหนิของกลุ่มคน ติงเมิ่งเหยนอับอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี

เจียงชื่อกลับนิ่งเฉย พูดขึ้นมาว่า: “คุณไม่เคยได้ยิน หรือเพราะคุณยังสัมผัสไม่ถึงกันแน่?”

“……”

เสียงฮืฮาในงานก็ดังขึ้น ผู้คนมองมาที่เจียงชื่ออย่างทึ่มๆ

เขาบ้าไปแล้วจริงๆ กล้าพูดอะไรออกมาก็ได้

ถังแหวนโม่เป็นใคร? นั่นเป็นถึงรองผู้บัญชาการฝ่ายตะวันออกของจ้านยู่เลยนะ เป็นหนึ่งเดียวในฝ่ายตะวันออกของจ้านยู่อยู่เหนือคนนับหมื่น ต่อให้เป็นคุณปู่ติงเห็นเขาก็ยังต้องอ่อนน้อม ยอมโอนอ่อนให้

เจียงชื่อถึงกับกล้าพูดว่าอีกฝ่ายไม่รู้จักตัวเอง เพราะสัมผัสไม่ถึง หมายความว่าเขาเก่งกว่าถังแหวนโม่อีกสินะ?

หลังจากความเงียบไปชั่วขณะ ก็เกิดเสียงหัวเราะดังไปทั่ว

ติงเฝิงเฉิงชี้ไปที่เจียงชื่อ “น้องเล็ก เธอเอาตัวประหลาดนี่กลับไปทีได้ไหม? เขาอยู่นี่ก็ขายหน้าผู้คน มันเหมาะสมแล้วเหรอ?”

ถังแหวนโม่ก็ทำหน้าดูถูก

“มีคนบางคน ทั้งที่ฐานะต่ำต้อย แต่ยังไม่รู้จักที่จะพิสูจน์ตัวเอง รู้จักแต่เป็นตัวตลกของคนอื่น”

“ฉันจะไม่ดูถูกที่นายมีฐานะต่ำต้อย แต่การไม่รู้จักความอัปยศของนาย ทำให้ฉันรู้สึกทุเรศ”

“ไปซะ เห็นนายยืนอยู่ตรงนี้ ฉันก็ไม่มีอารมณ์แม้แต่กินข้าว”

ติงเฝิงเฉิงพูดตามขึ้นมาว่า: “เศษสวะ ได้ยินไหม พี่เขยสั่งให้นายไสหัวไป”

สถานการณ์ค่อนข้างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ติงจ้งทำไม้ทำมือไปที่ติงเมิ่งเหยน “เมิ่งเหยน ให้เขาไปนั่งกินข้าวที่มุมโต๊ะนั้นไป”

“ทราบแล้วค่ะ คุณปู่”

ติงเมิ่งเหยนลุกขึ้นยืน ยื่นมือไปจับข้อมือของเจียงชื่อ กัดฟันลากเจียงชื่อออกไปจากงาน ให้เขาไปอยู่โต๊ะมุมใน

เจียงชื่อส่ายหน้าเล็กน้อย ตั้งหน้าตั้งตากิน

“คุณยังกินลงอีก?” ติงเมิ่งเหยนดุขึ้นมา “ฉันโมโหจนอิ่มท้องแล้ว คุณยังทำเป็นไม่เป็นไรอยู่ได้ เจียงชื่อ คุณรู้ไหมว่า “อัปยศ” สองคำนี้เขียนยังไง?”

เจียงชื่อพูดด้วยความเมินเฉย: “ของแท้ปลอมไม่ได้ ของปลอมแท้ไม่ได้"

“หมายความว่าอะไร?”

“ไม่ช้าคุณก็เข้าใจเอง"

บนโต๊ะอาหาร

ติงจ้งถามขึ้นมาว่า: “แหวนโม่ วันนี้มีเรื่องอยากขอคำแนะนำจากเธอ”

ถังแหวนโม่หัวเราะ "คุณปู่เกรงใจเกินไปแล้ว กับผมยังจะใช้คำว่า “ขอคำแนะนำ” ทำไม? คุณปู่คงอยากถามเรื่องผู้นำคนใหม่สินะ”

“ถูกต้องๆ แหวนโม่พอทายก็ถูกเลย"

ถังแหวนโม่พูดว่า: “การรวมตัวของสามเขตในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ตำแหน่งผู้รับผิดชอบใหญ่ เป็นทั้งเนื้ออ้วน แล้วยังเป็นหลุมไฟด้วย”

“หมายความว่ายังไง?”

“ง่ายมาก ในฐานะผู้รับผิดชอบทั้งสามเขต สามารถโยกย้ายทรัพยากรทั้งหมดได้ แค่จัดการให้ดี น้ำ น้ำมันต่างๆ ก็ตักตวงได้ตามใจชอบ? ปัญหาคือ หัวหน้าทั้งสามเขตจะยอมให้เขาทำเหรอ? ข้าราชการเอย พ่อถ้าเอย ท้องถิ่นเอย ผู้มีอำนาจหลายฝ่าย ไกล่เกลี่ยกันไม่ใช่ง่ายๆ ฉะนั้น ผู้ที่จะมาเป็นผู้รับผิดชอบใหญ่ ต้องกำราบสถานการณ์ให้อยู่”

ติงจ้งพยักหน้า ถามต่อไปว่า: “แล้วเธอรู้ไหมว่าผู้ที่มาใหม่เป็นใคร?”