จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 18

บทที่ 18 ลินคอล์นหนึ่งร้อยคัน

ริมแม่น้ำซีเจียง รถเก๋งสีดำคันเล็กหนึ่งคันกำลังแล่นอยู่บนถนน คนที่นั่งอยู่ภายในรถคือติงจ้ง ติงเฟิงเฉิง

มองดูริมแม่น้ำเจียงที่ชำรุดไปหลังถูกรื้อถอน ติงเฟิงเฉิงก็ยิ้มแล้วพูด “คุณปู่ดูสิครับ ริมแม่น้ำซีเจียงโดนรื้อหมดแล้ว แม้แต่กระเบื้องสักแผ่นก็ไม่มีเหลือ น่าขำที่เจียงชื่อบอกว่าวันนี้จะทำพิธีเคารพศพให้น้องชายของเขา ก็ไม่รู้ว่าใครที่ทำให้เขากล้าพูดโม้อย่างนี้ได้ วันนี้แม้กระทั่งด้านข้างแม่น้ำเขาก็เข้าใกล้ไม่ได้ด้วยซ้ำ”

ติงจ้งกวาดสายตามอง ยิ้มเยาะ “คนอย่างเจียงชื่อนั่นน่ะ หลังจากนี้ไม่ต้องพูดถึงแล้ว แกน่ะ มีเวลาว่างก็เรียนรู้กับแหวนโม่ อย่ามัวแต่เที่ยวเล่นอยู่เฉย ๆ ทั้งวัน”

“รับทราบครับ คุณปู่”

รถขับไปได้ไม่ไกล จู่ ๆ ติงเฟิงเฉิงก็ชี้นิ้วไปทางนอกหน้าต่างพูด “คุณปู่คุณดูนั่น ทำไมถึงได้มีเครื่องบินมากมายขนาดนั้น?”

ติงจ้งมองออกไปนอกหน้าต่าง ก็เห็นว่ามีเครื่องบินหลายสิบลำบินอยู่บนท้องฟ้าจริง ๆ ทุกลำล้วนแขวนผ้าผืนยาวขาวไว้ท้ายเครื่อง คล้ายกำลังไว้อาลัยให้กับใครบางคน

“หรือว่าจะเป็น……”

ติงจ้งส่ายหน้า ยิ้มอย่างเหยียดหยาม อย่างไรเขาก็ไม่ยินยอมที่จะเอ่ยชื่อที่ทำให้เขาเกลียดออกมา

“คุณปู่ครับ ปู่ดูนั่นคืออะไร?”

ติงจ้งหรี่ตามองไป เห็นเพียงแค่ผิวแม่น้ำเจียงแยกออก สัตว์ประหลาดที่ทำจากเหล็กกล้าขนาดใหญ่ลำหนึ่งกำแล่นมาจากระยะไกล ชายคนหนึ่งกำลังยืนเชิดหน้าอยู่บนเรือสินค้า

สายลมพัดเส้นผมของเขา สี่อักษร——องอาจกล้าหาญ

เงาร่างนี้ คุ้นเคยเป็นอย่างมาก

ติงจ้งขมวดคิ้ว ถ้าหากผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่เขาคิด เรื่องนี้ก็ค่อนข้างจะยุ่งยากแล้ว

“เร็ว ขับไปดู”

“ครับ”

ขับรถเข้าไปในพื้นที่ปิดล้อม สถานที่ที่ห่างจากริมแม่น้ำกว่าร้อยเมตร รถหยุดลง

ติงจ้ง ติงเฟิงเฉิงลงจากรถและมองพร้อมกัน

ครั้งนี้พวกเขามองเห็นได้อย่างชัดเจน ผู้ชายที่ยืนเชิดหน้าอยู่บนหัวเรือไม่ใช่คนอื่น เป็นคนที่ถูกพวกเขามองว่าไร้ค่า——เจียงชื่อ!!!

“เป็นไปได้อย่างไร?”

ภายในใจของติงจ้งระเบิดความตกใจออกมาครั้งใหญ่ เดิมทีเขาคิดว่าเจียงชื่อเป็นเพียงแค่พูดจาโอ้อวดไปเท่านั้น อย่างไรก็ไม่สามารถจัดงานพิธีศพของเจียงโม่ได้

ใครจะคาดคิด เจียงชื่อไม่เพียงทำได้ แต่ยังทำได้อย่างยิ่งใหญ่เสียด้วย

“เจียงชื่อ นายทำได้อย่างไรกัน?” ติงจ้งไม่เข้าใจอย่างมาก ที่จริงแล้วเขาเสียใจด้วยซ้ำ บางทีในวันนั้นไม่ควรตัดความสัมพันธ์กับเจียงชื่อ อย่างน้อยก็ไม่พูดเด็ดขาดขนาดนั้น

ติงเฟิงเฉิงมองอย่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก เครื่องบินหลายสิบลำ เรือสำราญขนาดใหญ่ ยังมีการทำพิธีเคารพศพในช่วงเวลาที่อ่อนไหวอย่างนี้อีก แม้แต่ตระกูลติงเองก็ไม่มีศักยภาพขนาดนี้แน่นอน

แต่คนที่โดนพวกเขาดูถูกอย่างเจียงชื่อ กลับสามารถทำได้

“ผม…ตาฝาดไปหรือเปล่า?”

ในเวลานี้เอง กลุ่มคนรอบ ๆ ก็มารวมตัวกัน แต่ละคนล้วนมองอย่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก

“บุคคลยิ่งใหญ่ท่านไหนกำลังทำพิธีเคารพกัน?”

“ไม่รู้ แต่สามารถทำสถานการณ์ใหญ่โตออกมาได้ขนาดนี้ แน่นอนว่าต้องไม่ใช่คนธรรมดา”

“แต่ว่าวันนี้เป็นวันทำการรื้อถอนปรับปรุง บุคคลยิ่งใหญ่ท่านนี้ไม่มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย ทำพิธีเคารพศพริมแม่น้ำเจียงอย่างโจ่งแจ้ง ช่างร้ายกาจ”

คนที่ตกตะลึงที่สุดคือติงเมิ่งเหยน

อย่างไรเธอก็นึกไม่ถึงว่าสามีไร้ประโยชน์คนนั้นในใจของตนเอง คาดไม่ถึงว่าจะสามารถทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ได้

มองเรือสำราญที่แล่นเข้ามาช้า ๆ ในสายตาของติงเมิ่งเหยนเต็มไปด้วยน้ำตา

ครู่ต่อมา เรือสำราญก็หยุดลง

เจียงชื่อเดินลงบันไดมา กลุ่มคนบนเรือก็เดินตามลงมาอย่างคับคั่ง ในมือของทุกคนล้วนถือดอกไม้สดไว้ด้วย

ทุกคนวางดอกไม้สดไว้หน้าสุสาน และยืนด้วยความเคารพ

เจียงชื่อมาถึงข้างกายติงเมิ่งเหยน ไม่พูดอะไรแม้คำเดียว อยู่ด้านหน้าสุสานกับเธอ

ติงเมิ่งเหยนมีคำถามหนึ่งที่อยากจะถาม แต่ถามในเวลานี้ไม่เหมาะสมเท่าไรนัก เธอยืนอยู่ข้างกายเจียงชื่อเงียบ ๆ เคารพศพน้องชายไปกับเขา

ทันใดนั้น……