จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1099

ชานเมืองหลวง หน้าประตูบ้านหลังเล็ก ในสวนผลไม้ มีรถเก๋งธรรมดาๆ สีดำจอดอยู่หนึ่งคัน

ประตูเปิดออก ประธานบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อเดินออกมา

เขายืนอยู่หน้าประตูประมาณสิบกว่าวินาที จึงผลักประตูเดินเข้าไป

การตกแต่งภายในบ้านหรูหรามาก ให้ความรู้สึกแตกต่างจากความผุพังด้านนอกเป็นอย่างมาก อีกทั้งข้างในห้องยังมีเตียงหนึ่งเตียง มีชายวัยกลางคนนอนอยู่

ไม่ใช่ใครอื่น คือเจียงห้านเฟยที่ถูกกักบริเวณมาโดยตลอด

ตัวปลอมเดินเข้ามานั่งข้างเตียง ยื่นมือไปหยิบแอปเปิลผลหนึ่ง ออกมาจากตะกร้าผลไม้ ปอกแอปเปิลพลางพูดว่า "ฉันรู้ว่านายมีสติแล้ว ช่วงนี้จึงไม่ได้ใช้ยากับนาย นายไม่ต้องแกล้งหลับหรอก"

เจียงห้านเฟยที่นอนอยู่บนเตียง ลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมา

ถึงมีสติแล้ว แต่ร่างกายยังอ่อนแอ จะลุกขึ้นมานั่งยังลำบาก

เขาเหม่อมองเพดาน "ทำไมนายถึงใจดีอย่างนี้ล่ะ มาเยี่ยมคนพิการอย่างฉันด้วย"

"พิการงั้นเหรอ ไม่ๆๆๆ นายจะพิการไม่ได้ ถ้านายพิการขึ้นมา บริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อจะพัฒนาต่อไปได้อย่างไร แผนการใหญ่ของฉันจะเสร็จสิ้นได้อย่างไรล่ะ"

ตัวปลอมวางมีดปอกผลไม้ลง กัดแอปเปิลหนึ่งคำ "รสชาติไม่เลว"

เขากลืนลงไป พลางถามว่า "เดิมทีร่างกายของนายใช้งานไม่ได้แล้ว แพทย์จำนวนมากร่วมมือกันก็ไม่มีวิธี ดูเหมือนจะตายแล้ว นายรู้หรือเปล่าว่าใครดึงนายขึ้นมาจากความตาย"

เจียงห้านเฟยพูดอย่างเย็นชา "ฉันไม่อยากรู้ว่าใครช่วยฉัน เพราะถ้าฉันตายไปแบบนี้ ไม่แน่อาจเป็นจุดจบที่ดีที่สุด"

"อย่างพูดอย่างนี้สิ ถ้านายตาย ต่อไปฉันก็ไม่มีคนคุยด้วยสิ" ตัวปลอมเงียบไปครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็พูดว่า "คนที่ช่วยนายชื่อ 'เจียงชื่อ' "

กึก กึก!

รู้สึกว่าที่นอนสั่นสองสามครั้งอย่างชัดเจน

เจียงห้านเฟยที่เดิมทีไม่แก่งแย่งชิงดี คิดแต่จะตายเพียงอย่างเดียว จู่ๆ เขาก็ตื่นเต้นขึ้นมา