จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1110

"ผมก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน!"

"เพราะไม่ได้รับความช่วยเหลืออย่างเต็มที่จากพี่ชาย และด้วยกำลังของผมเพียงคนเดียว ความคืบหน้าของแผนการจึงค่อนข้างล่าช้า บวกกับถานหย่งเซิ่งจิ้งจอกเฒ่าตัวนั้นฉลาดหลักแหลมเกินไป และเป็นการยากที่จะบุกเข้าไปในตระกูลถาน"

"ดังนั้นตลอดเวลาที่ผ่านมา แผนการของผมจึงไม่สามารถดำเนินการได้อย่างเต็มที่"

เจียงชื่อหัวเราะ

เขาส่ายหัวเล็กน้อย และกล่าวว่า "ความเป็นไปได้ของแผนการแบบของคุณที่เกือบจะพินาศไปด้วยกันนั้นต่ำมาก อีกอย่างเพื่อที่จะแก้แค้น คุณยังกักขังคนที่ใกล้ชิดที่สุดของคุณอีกด้วย และมันก็ได้สูญเสียความเป็นมนุษย์ไปอย่างสมบูรณ์ไปแล้ว"

"คนที่มีความเมตตากรุณาและความชอบธรรมจะได้รับการสนับสนุนและความช่วยเหลือจากคนส่วนใหญ่ คนที่ละเมิดศีลธรรมและความเมตตากรุณาและความชอบธรรมจะตกอยู่ในความโดดเดี่ยวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หากปราศจากมนุษยชาติ แม้แต่พระเจ้าก็ไม่สามารถช่วยคุณได้หรอก!"

"ที่คุณจะล้มเหลว มันก็เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว"

เจียงห้านสวินถอนหายใจ และกล่าวว่า "บางทีอาจเป็นจริง ดังนั้นพระเจ้าจึงจัดเตรียมให้นายมาที่นี่ ให้นายเอาชนะผม หยุดแผนการของผม และช่วยพ่อของนายออกไป"

น้ำเสียงของเขานั้นเศร้ามาก

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

แปดปี

ตลอดเวลาแปดปีที่ผ่านมา เขาคิดที่จะแก้แค้นอยู่ตลอดเวลา และทำงานอย่างหนักเพื่อเรื่องนี้ตลอดมา

สุดท้ายแล้ว กลับไม่ได้ทำอะไรเลย ยังทำให้ลูกชายตัวเองเป็นโรคสมองเสื่อมไปอีก เขาเป็นคนขี้แพ้จริงๆ

อันที่จริง เขาก็ค่อนข้างน่าสงสารอยู่

ขาดความรักของพ่อมาตั้งแต่เด็ก เติบโตขึ้นมาในการดูถูกเหยียดหยามจากผู้อื่น คอยเฝ้าดูแม่ของตัวเองตายจากความเหน็ดเหนื่อยในไซต์ก่อสร้าง แต่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยแม้แต่น้อย

ตลอดชีวิตของเขา เขาถูกผูกมัดอย่างแน่นหนากับคำว่า 'แก้แค้น'

ด้วยเหตุนี้ เขาไม่รีรอที่จะกักขังพี่ชายที่ใกล้ชิดที่สุดของเขา และอดทนทำงานให้กับ 'ศัตรู'

แต่สิ่งที่กลับมาได้นั้น คือภาวะสมองเสื่อมของลูกชาย

เขาไม่ได้ทำอะไร เขาไม่ได้ทำอะไรเลย!

เจียงห้านสวินชายผู้น่าสงสารและไร้หนทางคนนี้ รู้สึกหมดหนทางจากก้นบึ้งของหัวใจเป็นครั้งแรก ชายที่แข็งแกร่งคนนี้ หลั่งน้ำตาอย่างไม่เต็มใจเป็นครั้งแรก

"ผมไม่อยากจะยอม"

พวกเขาทั้งสามคน ต่างมีความผิดทั้งหมด

ทันใดนั้น เจียงห้านสวินก็ใช้มือปิดที่หน้าอกของเขา และกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ ย้อมผ้าปูที่นอนเป็นสีแดงขนาดใหญ่

"น้องชาย!!!"

เจียงห้านเฟยตกใจมาก และรีบเข้าไปประคองตัวเขาไว้ทันที "ห้านสวิน แกเป็นอะไรไปเหรอ? "

เจียงห้านสวินหัวเราะ และหยิบ 'หมากฝรั่ง' ที่เขากินอยู่เมื่อกี้นี้ออกจากกระเป๋าเสื้อของเขา จริงๆ แล้วมันเป็นยาพิษ และไม่มีวิธีรักษาได้ด้วย

"ผมพ่ายแพ้ไปแล้ว"

"คนที่พ่ายแพ้ ก็สมควรจะต้องตาย"

"พี่ ยินดีด้วยที่คุณได้อิสรภาพกลับคืนมาอีกครั้ง ต่อไปก็ไม่มีใครบังคับให้พี่ไปฆ่าถานหย่งเซิ่งอีกแล้ว พี่สามารถจากไปได้อย่างหมดห่วง และหยุดกังวลเรื่องพวกนี้แล้ว"

"ยินดีด้วย"

น้ำตาของเจียงห้านเฟยไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ และเขาจับมือเจียงห้านสวินอย่างแน่น "ทำไมแกถึงโง่ขนาดนี้ ทำไม ทำไม?!"