จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 112

บทที่112 คนของผมมาแล้ว!

“คงไม่ใช่หรอก อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ขี้หนียวกับการแสดงจัง ซูเปอร์สตาร์ก็ไม่เชิญมาสักคน?”

“ฟ้าร้องดังโครมครามกลับมีฝนตกลงมาเม็ดเดียว อึกทึกครึกโครมมาเกือบทั้งวันให้พวกเรามาดูห้องโถงนี่นะ”

“เฮ้ มีหรือไม่มีซูเปอร์สตาร์กันแน่? หากไม่มีก็บอกพวกเรามาสักคำ พวกเราจะได้กลับ อย่าทำให้พวกเราต้องเสียเวลา”

ผู้คนด้านล่างเวทีต่างวิพากษ์วิจารณ์กันสารพัด แสดงท่าทีผิดหวังอย่างมากต่ออี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์

โป๋สิ้นหงนั่งไขว่ห้าง สีหน้าแสดงถึงความลำพองใจ พูดพึมพำกับตนเองว่า “ซูเปอร์สตาร์? ฮ่าฮ่า ซูเปอร์สตาร์คนไหนกล้ามา ก็อย่าหวังที่จะได้เป็นพรีเซ็นเตอร์โฆษณาของบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้อง และยังต้องถูกแบนไปตลอดชีวิต!”

จากนั้น เขายังเป็นผู้นำในการวิพากษ์วิจารณ์อีก

“เฮ้ เฮ้ เฮ้ ประธานเฉิง หรือว่าพวกคุณไม่สามารถเชิญใครมาได้แล้ว?”

“จะให้ผมช่วยเหลือหรือไม่?”

“ในสังกัดผมมีศิลปินคุณภาพหลายคน หากคุณไม่มีก็บอกผมได้นะ ผมจะได้เตรียมคนให้คนตั้งแต่เนิ่น ๆ ทำไมถึงรอให้สถานการณ์น่าอึดอัดถึงขนาดนี้ล่ะ?”

ได้ยินเสียงเย้ยหยันถากถางของโป๋สิ้นหง เฉิงดันถิงเดือดดาลจนปอดแทบจะระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ

เธอมองไปที่เจียงชื่ออีกครั้ง “คนที่คุณเตรียมมา มาหรือไม่มากันแน่? นี้เป็นรายการสุดท้ายแล้วนะ หากยังไม่มาอีก พิธีเปิดก็คงต้องสิ้นสุดก่อนกำหนดการ”

เจียงชื่อมองนาฬิกาอีกครั้ง “ใกล้มาถึงแล้ว”

“เจียงชื่อ คุณถูกคนหลอกหรือเปล่า ซูเปอร์สตาร์ไม่ใช่ว่าจะเชิญมากันง่าย ๆ”

ด้านล่างเวที ผู้คนที่มาร่วมงานต่างก็ผิดหวัง

โป๋สิ้นหงเห็นสีหน้าผิดหวังของทุกคนที่มาร่วมงาน ลุกขึ้นยืนพูดว่า “พวกเราไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นคนธรรมดาทั่วไป เรียกพวกเรามา ผลสุดท้ายให้พวกเรามาดูการแสดง พื้น ๆ จำพวกนี้? เฮ้อออ ดูถูกใครกัน?”

“ผมคิดว่า พิธีเปิดในวันนี้ไม่มาก็ไม่เห็นมีอะไรเลย”

“ทุกท่านพวกเราแยกย้ายกลับกันเถอะ กลับกันเถอะ”

จำนวนคนไม่น้อยต่างเห็นด้วย ทยอยลุกขึ้นยืนเตรียมตัวที่จะกลับ