จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1121

บนถนนลาดยางอันกว้างขวาง มีรถเก๋งสีเงินขาวกำลังแล่นผ่านควบคู่กันไป

คนขับรถเมษพูดอย่างตื่นเต้นเล็กน้อยว่า "ผู้บัญชาการ ไม่คาดคิดเลยว่าครูจะติดต่อคุณด้วยตนเอง ตั้งแต่เราออกจากเวสเตอร์แลนด์ เราก็ไม่เจอครูอีกเลย การที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้งในครั้งนี้ ค่อนข้างรู้สึกตื่นเต้นจริงๆ"

เจียงชื่อยิ้มแต่ไม่พูด

ตื่นเต้นเหรอ?

มี

แต่ที่มากกว่านั้นคือไม่สงบ

อันดับแรกที่สามารถแน่ใจได้ก็คือ เจียงชื่อเคารพต่อครูฝึกสอนเวินรั่วเหออย่างยิ่ง

จำได้ว่าตอนที่เพิ่งไปถึงเวสเตอร์แลนด์ เจียงชื่อยังเป็นทหารเข้าใหม่ถูกพวกคนเก่าๆ รังแกอยู่เสมอ กดขี่ในทุกรูปแบบ

ในเวลานั้น เวินรั่วเหอเป็นคนที่มองออกความสามารถที่ซ่อนอยู่ของเจียงชื่อ ริเริ่มที่จะรับเจียงชื่อเป็นลูกศิษย์ สอนทักษะการต่อสู้และความรู้ทางทหารต่างๆ ให้เจียงชื่อ จากทหารกระจอกๆ เติบโตขึ้นมาตลอดทาง

เป็นความจริง ที่เจียงชื่อมีความสามารถ แต่ถ้าปราศจากความช่วยเหลือจากเวินรั่วเหอ เส้นทางการเติบโตของเจียงชื่อคงจะไม่ราบรื่นขนาดนี้นัก

สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ หลังจากที่เวินรั่วเหอได้รับการเลื่อนตำแหน่ง เขายังได้ดึงเจียงชื่อขึ้นมา และแนะนำเจียงชื่อขึ้นไปข้างบนสุด

เจียงชื่อถึงจะมีโอกาสที่จะสร้างผลงานหลังจากนั้น

สามารถกล่าวได้ว่า หากไม่มีเวินรั่วเหอ เจียงชื่ออยากจะประสบความสำเร็จคงต้องใช้เวลาอีกสิบปีข้างหน้า!

เดิมที ในฐานะที่เป็นลูกศิษย์ เจียงชื่อควรไปเยี่ยมผู้อาวุโสอย่างเขาเป็นอันดับแรกทันทีที่เขากลับมาถึงเมืองหลวง แต่เจียงชื่อยังไม่กล้าที่จะไป

เพียงเพราะว่า........เจียงชื่อสละตำแหน่งราชการอย่างเป็นทางการทั้งหมดของเขา

จะต้องรู้ว่า เพื่อช่วยให้เจียงชื่อได้รับฉายาเทพแห่งสงครามชูร่าและเพื่อช่วยให้เจียงชื่อควบคุมเวสเตอร์แลนด์ทั้งหมดได้อย่างราบรื่น อดีตครูฝึกสอนเวินรั่วเหอได้เดินทางไปมาไม่น้อย ช่วยพูดคำพูดดีๆ มากมาย และทนความทุกข์ยากมากมาย ถึงแลกกับผลลัพธ์เช่นนี้กลับมาได้

ไม่ใช่ว่าคุณจะมีความสามารถเพียงอย่างเดียวก็จะพอ

อยู่ในสังคมมนุษย์ที่เป็นเช่นนี้ พูดไม่เป็นและทำไม่ดีก็ไม่ได้

นี่คือสิ่งที่เจียงชื่อขาดอยู่พอดี

โชคดีที่เขายังมีอาจารย์ที่ดีคนหนึ่ง ช่วยเสริมสร้างจุดที่ไม่สมบูรณ์แบบด้านนิสัยของเขา ถึงจะสามารถบรรลุในตำแหน่งผู้บัญชาการได้ตั้งแต่อายุอย่างหนุ่ม สำเร็จในฉายาเทพแห่งสงครามชูร่า

ผลลัพธ์สุดท้ายล่ะ?

เขาผลักประตูเดินเข้าไป

ภายได้การนำทางของผู้ต้อนรับ เจียงชื่อและเมษก็ได้มาถึงกระท่อมไม้ที่สวยงามแห่งหนึ่ง

ถอดรองเท้าและถุงเท้า พวกเขาเดินเข้าไปภายในกระท่อมไม้ด้วยเท้าเปล่า

ทันทีที่เดินเข้าไป ก็ได้เห็นกับชายชราที่ผมขาวเต็มหัวคนหนึ่ง กำลังใช้ปากกาวาดรูปอยู่บนกระดาษฟาง

"อาจารย์" เจียงชื่ออดไม่ได้ที่จะเรียกไปทีหนึ่ง

"ครูฝึก!" เมษก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

สายตาเวินรั่วเหอแวววาบ สามารถรู้สึกถึงความตื่นเต้นเล็กน้อยอย่างชัดเจน ความรู้สึกแบบนั้น มันก็เหมือนกับคนชราที่โดดเดี่ยวอยู่ในบ้าน ได้เห็นลูกหลานที่ไม่ได้กลับบ้านเกิดมาเป็นเวลานาน

ความสุขที่เรียบง่าย มันเป็นจริงที่สุด

เขาวางปากกาลง เงยหน้าขึ้นมองไป ก็ได้เห็นเจียงชื่อในทันที

"ลูกศิษย์แสนดี ในที่สุดอาจารย์ก็ได้เจอลูกมาสักที!"