จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1125

วางหยิงเสียถอนหายใจ "สิ่งที่เรามีอยู่นั้น อันที่จริงมันได้ประโยชน์จากเจียงชื่อทั้งหมด เราได้รับผลประโยชน์จากเขามากมาย ดังนั้นเราจึงไม่สามารถเกลียดเขาได้เพียงเพราะเราสูญเสียมันไปเท่านั้น"

"เหลวไหล!" เวินรั่วเหอพูดอย่างไม่พอใจว่า "อะไรที่เรียกว่าเราได้รับผลประโยชน์จากเขา? ความสามารถเต็มตัวของเขามาจากไหน? ทำไมเขาถึงกลายเป็นเทพแห่งสงครามชูร่าได้? นั่นคือผลงานของผมทั้งหมด!"

หลังจากหยุดชั่วคราว เวินรั่วเหอพูดต่อไปว่า "ในเมื่อเขาไม่อยากจะเป็นเทพแห่งสงครามชูร่าอีกต่อไป ย่อมมีคนเต็มใจที่จะเป็นโดยธรรมชาติอยู่แล้ว"

"ตราบเท่าที่ผมสามารถฝึกเหลยห้าวขึ้นมาได้ เติมเต็มตำแหน่งที่ว่างหลังจากการลาออกของเจียงชื่อ งั้นผมก็ยังคงเป็นท่านอาจารย์ของ 'เทพแห่งสงครามชูร่า' เหมือนเดิม และผมก็จะยังมีคุณสมบัติพอที่จะต่อรองกับเหล่าหัวหน้าในเมืองได้"

"ผมจะต้องกลับไปที่ใจกลางของเมืองหลวงให้ได้!"

อำนาจได้ปกคลุมดวงตาของเวินรั่วเหออย่างสมบูรณ์ไปแล้ว และทำให้จิตใจของเขามืดบอด

เวินรั่วเหอครูฝึกคนนั้น คนที่เคยฆ่าศัตรูด้วยความหลงใหลในเวสเตอร์แลนด์นั้น มันได้หายไปจากโลกนี้มานานแล้ว

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาในเมืองหลวง เขาหลงใหลในเกมอำนาจอย่างสุดซึ้ง เมื่อเสพติดมัน มันก็ไม่มีวันที่จะเลิกรา ในอดีตเพราะยังมีศิษย์อย่างเจียงชื่อ ผู้คนในเมืองหลวงต่างก็ยังพอเกรงกลัวเวินรั่วเหออยู่บ้าง

แต่ด้วยการลาออกของเจียงชื่อ เวินรั่วเหอถูกโค่นล้มอย่างรวดเร็ว ในเดือนที่แล้ว เป็นเหมือนผีลอยอยู่รอบนอกของเขตอำนาจสัมผัสมิได้

เขารู้สึกไม่เต็มใจ เขาอยากจะกลับไป!

เจียงชื่อไม่สามารถพึ่งพาได้แล้ว ความหวังเดียวของเขา ถูกตรึงไว้ที่เหลยห้าว----ศิษย์ก้นกุฏิของเขา

เนื่องจากการลาออกของเจียงชื่อ จึงทำให้ตำแหน่งของ 'เทพแห่งสงครามชูร่า' ว่างลง งั้นก็ต้องหาใครสักคนมาเติมเต็มตำแหน่งนี้ แม้ว่าบุคคลนี้อาจจะไม่ได้ถูกเรียกว่าเทพแห่งสงครามชูร่าหลังจากเข้ารับตำแหน่ง แต่อาจเป็นเทพสงครามยักษ์ หรือเทพสงครามเฒ่ามังกร

อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งนี้ไม่สามารถปล่อยให้ว่างได้

มีคนมากมายที่จับตามองตำแหน่งนี้ และคนที่มีอำนาจและฐานะในเมืองหลวงต่างพากันเสนอตัวสาวกที่ภาคภูมิใจของตนเอง เพื่อแย่งชิงในตำแหน่งนี้

ยี่สิบวัน