เจียงชื่อกลับไปที่ห้องทำงาน ทันทีที่เขาถอดเสื้อคลุมแล้ววางลง เหมียวถงเลขาคนใหม่ก็เดินเข้ามา
เธอวางกองกระดาษหนาๆ ไว้บนโต๊ะ
"ประธานเจียง นี่คือเอกสารที่คุณต้องจัดการ"
"ทิ้งไว้ตรงนั้น เดี๋ยวฉันจะไปดู"
"ค่ะ" ขณะที่เหมียวถงกำลังจะเดินออกไป นางพูดอีกว่า " อีกเรื่องหนึ่ง เมื่อสักครู่ฉันเห็นโม่หยวนร้องไห้แล้วเดินออกจากบริษัทไป เหมือนว่าเจอเรื่องที่เสียใจอย่างมาก ประธานเจียง คุณเจอเขาแล้วหรือ?"
ร้องไห้?
เจียงชื่อยิ่งดูถูกเขามากขึ้น
เหมียวถงกล่าวต่อ "จะว่าไปเด็กนั้นก็น่าสงสารอย่างมาก พ่อเขาเป็นถึงเช่นนั้นแล้ว เขายังจะพยายามฟืนไปขอร้องให้คนช่วย เห้อ"
เอ่อ? ทำไมเหมือนเธอมีอะไรจะพูด
เจียงชื่อถามอย่างไม่ตั้งใจ " พ่อเขาเป็นอะไรไปหรือ?"
เหมียวถงเบิดตากว้าง " คุณไม่รู้หรือ?"
"ไม่รู้"
"โอ้ นี่เป็นเรื่องที่ดังมากในเมืองหลวง! ฉันได้ยินมาว่ามีหมอต่างชาติมาที่เมืองหลวงแล้วโอ้อวดวิชาของตน เขาหาหมอประลองไปทั่วเมือง หมอของเราต่างก็พ่ายแพ้อย่างน่าอับอาย พ่อของโม่หยวนถือเป็นหมอที่มีชื่อเสียงอย่างมาก จึงได้เป็นตัวแทนของหมอทั้งเมืองออกประลองฝีมือ และผลที่ได้คือเขาพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ"
เหมียวถงส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า " พอแพ้การแข่งขัน ก็ถูกหมอต่างชาตินั้นดูถูกต่อหน้าทุกคน ป้ายของร้านขายยาหงหุ้ยของพวกเขาถูกเอาออก! ไม่ได้มีแค่นั้น หมอคนอื่นๆไม่เพียงแต่ไม่ปลอบโยน แต่กลับซ้ำเติมเขา บอกว่าพ่อของโม่หยวนนั้นไม่ได้เรื่อง ไม่สามารถกอบกู้หน้าของหมอมาได้ เช่นนั้นก็ตายไปจะดีกว่า"
"และนิสัยของคุณท่านนี้ก็แย่จริง ไม่คาดคิดว่าเขาจะไปกระโดดลงแม่น้ำฆ่าตัวตาย ยังดีที่ช่วยเอาไว้ทัน แม้ว่าจะช่วยไว้ได้ แต่เสียสติไปแล้ว ตอนนี้ร่างกายก็มีปัญหาอย่างมาก ได้ข่าวว่าอาจจะกลายเป็นมนุษย์ผัก"
เจียงชื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่เคยคิดว่าเรื่องจะร้ายแรงขนาดนี้
เหมียวถงกล่าวอีกว่า " ในขณะที่พ่อของเขายังคงมีสติอยู่ ความปรารถนาเดียวของโม่หยวนก็คือเอาป้ายของร้านยาตระกูลตัวเองกลับมาให้ได้ เพราะนั่นคือสิ่งที่ สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเขา หากว่าเอากลับมาไม่ได้ พ่อของเขาคงตายตาไม่หลับ"
"ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไปขอความช่วยเหลือทุกที่"
"ทั้งให้ของขวัญและพูดประจบ เขาหาไปทั่วและบีบบังคับให้ตนไปกล่าววาจาประจบเหล่านั้น เห้อ เมื่อเห็นเด็กคนนั้นทำเช่นนี้เพื่อพ่อและตระกูล จนต้องลำบากตนเอง ฉันสงสารเขาจริงๆ"
ในท้ายที่สุด เหมียวถงผายมือออก " แต่จนเมื่อตอนนี้ก็ยังไม่มีใครยอมช่วยเขา เหมือนว่าหมอต่างชาตินั้นจะเก่งอย่างมาก แม้แต่พ่อโม่หยวนเองก็แพ้ คนอื่นๆจึงไม่กล้าที่จะรับคำท้า"
"ตอนนี้วงการแพทย์ในปักกิ่งเต็มไปด้วยความโศกเศร้า หมอต่างชาติกดขี่ข่มเหงเราอย่างแรง ช่างน่าโกรธเคืองเสียจริง"
ที่แท้แล้วนี่คือที่มาของทั้งเรื่องเองหรือ
เมื่อคิดถึงท่าทีของโม่หยวนในตอนนั้น ตอนแรกเขาดูเศร้าโศกอย่างมาก แต่หลังจากที่ได้เห็นเจียงชื่อ เขาก็ฝืนยิ้มออกมา และพยายามพูดกล่าวชื่นชมเจียงชื่อ จนกระทั่งเข้าหาเขาในฐานะลูกศิษย์
แต่ประจบไม่สำเร็จกลับทำเรื่องแย่ลงกว่าเดิม
ทันใดนั้น เมษเดินเข้ามาและพูดว่า " ผู้บัญชาการ จริงๆ แล้วฉันคิดว่าเด็กคนนั้นค่อยไร้เดียงสา เขาแอบเหมือนคุณเล็กน้อย ต่างก็ยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อพ่อของตน หรือว่าเราช่วยเขาดีไหม?"
นี่ถือเป็นการช่วยให้เจียงชื่อยอมช่วยโดยไม่เสียหน้า
เมษเป็นคนฉลาดมากและเข้าใจจิตใจของผู้คนเป็นอย่างดี เขารู้ว่าตอนนี้เจียงชื่อจะต้องรู้สึกเสียใจอย่างแน่นอน จึงได้ช่วยเขา
เขาช่วยเจียงชื่อ และช่วงเด็กที่น่าสงสารคนนั้นด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบท้าโลก
บทที่ 1 2 3 หาย...