โม่หยวนตกตะลึง "อาจารย์? หมอเจียง?"
เจียงชื่อพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา "ทำไม นายไม่อยากเป็นศิษย์ฉันแล้วหรือ?"
โม่หยวนรู้ความหมายทันที
เขาคุกเข่าลงโดยไม่ลังเล โค้งคำนับเจียงชื่อสามครั้งและพูดอย่างเคร่งขรึม "อาจารย์ โปรดรับไหว้ศิษย์ด้วยเถอะ! ขอบคุณท่านอาจารย์ที่รักษาพ่อของผม บุญคุณครั้งนี้ ชีวิตนี้ยากจะตอบแทน! "
เจียงชื่อพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ยื่นมือดึงโม่หยวนยืนขึ้น และกล่าวว่า " ฉันเป็นคนเข้มงวดอย่างมาก เรียนหมอกับฉัน นายจะต้องทำใจให้ดีเพราะมันลำบากและยากเข็ญอย่างมาก"
โม่หยวนตบหน้าอกของเขาและพูดว่า "อาจารย์ให้ผมทำอะไร ผมจะทำเช่นนั้น จะไม่บ่นแม้แต่น้อยอย่างแน่นอน"
"ดี"
ในเวลานี้ โม่หยวนแสดงอาการที่เขินอายออกมา เขาถอนหายใจและกล่าวว่า "เป็นความยินดีที่หยวนเอ๋อได้อาจารย์ที่ดีเช่นนี้ แต่ตอนนี้ป้ายของตระกูลโม่เราถูกแย่ง เสียหน้าบรรพบุรุษอย่างมาก เห้อ....."
เจียงชื่อยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า "เสียไป ก็แค่แย่งกลับมา"
โม่ชิงฉงถามอย่างตื่นเต้น "หมอเจียง คุณยินดีช่วยหรือ?"
เจียงชื่อโบกมือ " ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นโม่หยวน เขาจะเป็นตัวแทนของร้านขายยาหงหุ้ย และเอาป้ายชื่อที่พวกคุณเสียไปกลับคืนมา"
อันที่จริง เรื่องนี้โม่หยวนเป็นคนทำจะเหมาะสมยิ่งกว่า
ประการแรก เขาเป็นคนของตระกูลโม่ สองเขาแก้แค้นให้บิดา สมเหตุผลมากกว่า ประการที่สาม ถ้าโม่หยวนสามารถแย่งเอาป้ายชื่อกลับมา และกอบกู้ชื่อเสียงของหมอกลับมาได้ เช่นนั้นชื่อเสียงของร้านขายยาหงหุ้ยจะกลับมาอย่างเต็มตัว
ปัญหาคือ โม่หยวนไม่มีความสามารถเช่นนั้น!
โม่ชิงฉงส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า " ทักษะทางการแพทย์ของหยวนเอ๋อไม่ได้ครึ่งของฉันด้วยซ้ำ แม้แต่ฉันเองก็สู้หมอต่างชาตินั้นไม่ได้ อย่าว่าแต่หยวนเอ๋อเลย หากเขาไปรับคำท้า ไม่ต่างกระไรจากไปตาย"
เจียงชื่อกล่าวอย่างมั่นใจ "ก่อนหน้านี้หากเขาจะไปรับคำท้า เขาอาจจะตาย แต่ตอนนี้เขาเป็นศิษย์ของเจียงชื่อ มีฉันอยู่ข้างเขา ไม่มีทางพ่ายแพ้อย่างแน่นอน เถ้าแก่โม่ วางใจได้เลย" ใช้
"นี้......"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบท้าโลก
บทที่ 1 2 3 หาย...