จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1217

เจียงชื่อก้าวเท้าเข้าไป ในบ้านมีที่เผาธูปอันหนึ่ง ควันสีครามหมุนเป็นเกลียว ทำเอาคนที่ได้กลิ่นสบายใจ

เวินรั่วเหอกำลังชงชา

เขาพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้น:"มาแล้วเหรอ?นั่งสิ"

เจียงชื่อนั่งลงบนเก้าอี้ไผ่อย่างไม่เกรงใจ พลางกวาดตามองรอบๆ

แม้เป็นงานเลี้ยงหงเหมิน แต่ไม่มีบรรยากาศที่น่าประหม่าเลย

ในห้องมีแค่พวกเขาไม่กี่คน ไม่มีคนนอกใดๆ ขนาดเหลยห้าววันนี้ก็ไม่เห็นมา รอบๆบ้านก็ไม่มีคนคอยดักซุ่ม

ถ้าเป็นอย่างที่เจียงชื่อคาดไว้ เวินรั่วเหอนั้นรักชื่อเสียงของตัวเองมาก ไม่มีทางที่จะลงมือกับเจียงชื่อในพื้นที่ของตัวเอง ไม่มีทางที่จะลงมือกับเจียงชื่อในพื้นที่ของตัวเอง วิธีโหดร้ายแบบนี้ไม่สอดคล้องกับนิสัยของเวินรั่วเหอ

ผ่านไปครู่หนึ่ง เวินรั่วเหอชงชาเสร็จก็ยกให้เจียงชื่อด้วยตัวเอง

"มา ลองชิมชาหลงจิ่งจากซีหูที่อาจารย์เพิ่งได้มาใหม่"

"ขอบคุณครับอาจารย์"

เจียงชื่อยกแก้วชาแล้วจิบ

เวินรั่วเหอถาม:"เป็นไง?"

เจียงชื่อวางแก้วชาลง ยิ้มเจื่อนๆพลางพูด:"อาจารย์ ศิษย์ไม่มีความรู้ ไม่ค่อยรู้เรื่องชาสักเท่าไหร่ ดื่มชานี่เข้าไปแล้วเหมือนไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไร"

"ฮ่าๆๆๆ!"เวินรั่วเหอยกนิ้วโป้งให้"อาจารย์ชอบที่นิสัยพูดตรงๆของศิษย์แบบนี้แหละ ถ้าเป็นคนอื่น คงพูดแบบขอไปทีแน่นอน"

เวินรั่วเหอชี้แก้วชาพลางอธิบาย:"ชาแก้วแรกนี้ไม่มีอะไรเป็นพิเศษจริงๆนั่นแหละ ศิษย์พูดถูก"

จากนั้นเวินรั่วเหอยกชาแก้วที่สองมา

"ลองดื่มแก้วนี้"

"ครับ"

เจียงชื่อยกแก้วชาขึ้นแล้วจิบอีกครั้ง

"แก้วนี้เป็นไง?"

"แก้วนี้ รู้สึกหยาบๆ ถึงขั้นขมฝาดเล็กน้อย ดื่มยาก"

เมษที่อยู่อีกด้านได้ยินก็ขมวดคิ้ว พูดแบบนี้ได้ยังไง?ตรงเกินไปแล้ว?ถึงจะไม่อร่อย ก็ไม่ควรไม่ไว้หน้าครูฝึกสอนขนาดนี้

คาดไม่ถึง เวินรั่วเหอได้ยินกลับยิ่งยิ้มด้วยความดีใจ

"ใช่ๆๆ พูดถูก"

"ดื่มแก้วที่สองนี้ไปแล้ว จะขมฝาดมากๆ ดื่มยาก"

"ชื่อเอ๋อ ถ้าเมื่อกี้ศิษย์พูดว่าอร่อย อาจารย์คงโกรธจริงๆ ศิษย์ไม่ทำให้ฉันผิดหวัง"

เวินรั่วเหอรินชาแก้วที่สาม