จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1236

แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน!

ความเย่อหยิ่งของคนมีการศึกษาของโม่ชิงฉงถูกกระตุ้นขึ้นมาทันใด เขาสะบัดแขนเสื้อ พูดด้วยสีหน้าเย็นชา:"ขอโทษครับ ผมไม่รักษา"

สวี่จิ้นถึงกับชะงัก"เห้ย แกเปิดร้านขายยาแต่ไม่รักษาคนไข้ งั้นแกเปิดร้านขายยาทำบ้าอะไร?"

แบบนี้ยิ่งไม่ควรคุยด้วยเข้าไปอีก

โม่ชิงฉงได้ยินแล้วรู้สึกไม่พอใจ พูดขึ้น:"ร้านขายยาหงหุ้ยยังไม่ได้เปิดอย่างเป็นทางการ เรายังอยู่ในขั้นตอนการสร้างใหม่ รอเมื่อร้านเปิดอย่างเป็นทางการแล้วคุณค่อยมาเถอะ"

นี่เหมือนเป็นการไล่ลูกค้าอย่างเห็นได้ชัด

หากมีความเป็นคน ถ้าตอนนี้พูดสองคำว่าขอโทษ ขอร้องให้เขาดูอาการให้หน่อยก็จบเรื่องแล้ว

แต่สวี่จิ้นไม่ใช่

เขายืนขึ้น พูดอย่างไม่พอใจ:"เอาละๆ จะมาวางมาดใส่ฉันทำไม?อยากได้เงินใช่ไหม ฉันมีเยอะแยะ!"

เขาพูดพลางเอื้อมมือหยิบเช็คแล้วตบลงบนโต๊ะ

"ตราบใดที่รักษาฉันได้ แกเขียนจำนวนเงินบนเช็คใบนี้ได้ตามสบาย"

โม่ชิงฉงยิ้มเยาะ"มันไม่ได้เกี่ยวกับเงิน!ผมบอกแล้ว ร้านขายยาหงหุ้ยยังไม้เปิดอย่างเป็นทางการ ไม่รับผู้ป่วย เชิญคุณออกไปด้วย!"

สวี่จิ้นโมโห

เขาเป็นใคร?แค่หมอกระจอกๆ กล้าพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้

น่าโมโหจริงๆ

"โม่ชิงฉง ไอ้คนสารเลว อย่ามาหักหน้า"

"วันนี้แกต้องรักษาให้ฉัน ไม่อยากทำก็ต้องทำ"

"แล้วฉันจะบอกอะไรให้ ถ้าวันนี้แกรักษาให้ฉันไม่ได้ หึ ฉันจะร้องเรียนร้านแกเดี๋ยวนี้ ให้แกสร้างใหม่สมใจอยาก!"

โม่ชิงฉงโมโห

มีคนเผด็จการแบบนี้ด้วย?

ทันทีที่สวี่จิ้นโบกมือ พวกลูกน้องก็กรูกันเข้ามา แต่ละคนต่างสะบัดไม้สะบัดมือ ขอแค่สวี่จิ้นออกคำสั่ง พวกเขาก็จะพังร้านให้เละเป็นโจ๊ก