จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1277

จนถึงตอนนี้สุนัขหมายเลขสองก็ยังกัดไม่ปล่อย

เลือดก็ยังคงไหลออกมาเรื่อยๆ

รู้ผลแล้ว สุนัขหมายเลขหนึ่งยืนขึ้นมาไม่ไหว และถูกสุนัขหมายเลขสองกำจัดทิ้ง ถึงมันจะมีร่างกายที่แข็งแกร่งและกำยำขนาดไหน ก็พ่ายแพ้อยู่ดี เมื่อมองไปที่สุนัขหมายเลขหนึ่งที่นอนอยู่บนเวที สีหน้าของจ้าวไห่เหรินก็ซีดขึ้นมาทันที และรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเขาเองกำลังนอนอยู่บนเวที

น่าอับอาย และเจ็บใจจริงๆ

"ไม่ เป็นไปไม่ได้"

ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ถึงพูดก็คงไม่มีประโยชน์อะไร?

เรื่องจริงมันก็คือเรื่องจริง

"สุนัขหมายเลขสองชนะ คุณเจียงเป็นฝ่ายชนะ!"

จ้าวหรงปรบมือแสดงความยินดีเป็นคนแรก พร้อมกับชักสีหน้าใส่จ้าวไห่เหริน "พี่คะ พี่แพ้แล้ว! ตอนนี้พี่คงรู้แล้วนะคะ ว่าสายตาของคุณเจียงนั้นเฉียบแหลมขนาดไหน?"

จ้าวไห่เหรินรู้สึกโดนมีดแทงเข้ากลางหัวใจเต็มๆ

แพ้ก็แพ้ไปสิ แต่ทำไมน้องสาวสุดที่รัก ที่ตัวเองดูแลมายี่สิบกว่าปี ถึงหันศอกใส่เขาล่ะ?

น่าเศร้า

แท้จริงแล้ว ความรักของคนในครอบครัวชนะความรักที่เขามีให้คนอื่นไม่ได้จริงๆ ~~

ทุกคนปรบมือแสดงความยินดีกับเจียงชื่อ จ้าวจื้อไหลก็หัวเราะและพูดว่า "น่าทึ่งจริงๆ น่าทึ่งจริงๆ คุณเจียง สายตาคุณนี่ชั่งเฉียบแหลมจริงๆ แวบแรกก็ดูออกว่าสุนัขหมายเลขสองจะชนะ ชั่งน่าทึ่งจริงๆ เลยครับ"

เจียงชื่อโบกมือ "เจ้าบ้านตระกูลจ้าวก็พูดเกินไปครับ"

เดิมทีทุกคนแห่กันชื่นชมเจียงชื่อ จ้าวไห่เหรินเลยไม่ได้เป็นจุดสนใจ เลยสามารถปกปิดเรื่องการพนันไปได้ และก็ไม่มีใครบังคับให้จ้าวไห่เหรินไปสู้กับสุนัข

น่าเสียดาย ที่มันไม่เป็นแบบนั้น

เมษก็พูดขึ้นมาว่า "เอิ่ม สุนัขหมายเลขหนึ่งแพ้ อย่างนั้นท่านรองประธานจ้าวก็แพ้พนันสิครับ?"

ประโยคนี้เหมือนมีคนเอามีดมาแทงตรงกลางใจของจ้าวไห่เหริน

ให้ตายสิ!

เดิมทีจะทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วให้เรื่องมันผ่านๆ ไป แต่เมษกลับพูดมันออกมา

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็รู้สึกอึดอัดแบบบอกไม่ถูก

ทุกคนต่างก็จำเรื่องที่พนันไว้ได้ แต่นอกจากเมษ ทุกคนต่างก็ไม่อยากพูดและไม่กล้า เพราะคนที่แพ้คือคนที่มารับตำแหน่งสืบทอดเป็นผู้นำของตระกูลจ้าว และยังเป็นรองประธานของบริษัทตระกูลจ้าว

ให้เขาไปสู้กับสุนัข อย่างนั้นตระกูลจ้าวจะเอาหน้าไปเก็บไว้ที่ไหน?

แต่ถ้าจ้าวไห่เหรินแพ้พนันแล้วไม่ทำตามที่พนันไว้ เขาจะยิ่งเสียหน้ามากกว่านี้ และจะทำให้ตระกูลจ้าวเสียชื่ออย่างมาก

ยากมากจริงๆ

หลังจากวุ่นวายมานาน จ้าวไห่เหรินก็ยืนขึ้นและเตะเก้าอี้

"พูดแล้วก็ต้องยอมรับ"

"ฉันยอมรับว่าฉันแพ้"

"ตอนนี้ฉันจะไปสู้กับสุนัขหมายเลขสอง ตามที่ฉันพนันไว้"

ใจของทุกคนต่างก็เต้นแรงมาก เรื่องตลกนี้เริ่มเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ถ้าเรื่องที่ผู้สืบทอดของตระกูลจ้าวไปสู้กับสุนัขจนเป็นข่าวแล้วล่ะก็ ตระกูลจ้าวจะเอาหน้าไปไว้ไหนกันนะ?

"ไห่เหริน……" จ้าวจื้อไหลก็ไม่อยากให้ลูกชายของตัวเองไปสู้กับสุนัขเหมือนกัน แต่เพราะคำพูดของตัวเองถึงได้เป็นแบบนี้ ใครบอกให้จ้าวไห่เหรินเป็นคนไปเริ่มเดิมพันเองล่ะ? คนที่คิดบทลงโทษของผู้แพ้พนันก็เป็นตัวเขาเอง

ภายใต้การจับจ้องด้วยสายตาของทุกคน จ้าวไห่เหรินก็เดินขึ้นไปบนเวที

เมื่อเดินมาถึงประตู จ้าวไห่เหรินก็เหลือบไปมองเจ้าหน้าที่

เมื่อเหลือบมอง เจ้าหน้าที่ก็รู้ทันทีว่าต้องทำอย่างไร เพราะพวกเขาต่างก็เคยเป็นลูกน้องของจ้าวไห่เหริน รู้ใจจ้าวไห่เหรินเป็นอย่างดี ไม่จำเป็นต้องพูดก็รู้ว่าควรทำอย่างไร

เจ้าหน้าที่พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็เปิดประตู

เดิมทีเขาควรเข้าไปควบคุมสุนัขหมายเลขสอง แล้วค่อยเปิดประตูให้จ้าวไห่เหรินเข้ามาถึงจะถูก

แต่เจ้าหน้าที่กลับไม่เข้าไปควบคุมสุนัขหมายเลขสองก่อน และเปิดประตูไป คราวนี้เริ่มไม่ดีแล้วสิ เมื่อสุนัขหมายเลขสองเห็นว่าประตูเปิดออก ก็กระโดดออกมาและลงจากเวทีมาทันที! เพราะพวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่ ที่ทำงานกับเขามานาน ไม่มีทางทำเรื่องที่ง่ายขนาดนี้พลาดแน่นอน ที่เขาทำแบบนี้ก็มีแค่เหตุผลเดียวก็คือ——ไม่ต้องการให้จ้าวไห่เหรินเสียหน้า