จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1295

ณ ห้องที่มืดมิดในกลางดึก ตรงหน้าต่างกระจกบานใหญ่

ลอร่าถือแก้วไวน์แดงคนเดียวโดยที่ไม่ได้เปิดไฟห้อง และยืนอยู่คนเดียวที่หน้าต่างแล้วมองดูดวงจันทร์ที่สว่างไสวบนท้องฟ้า

“พ่อเลี้ยง เหวยซือ พวกคุณอยู่บนสวรรค์เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฉัน ฉันคิดถึงพวกคุณมาก”

ในทุกยามค่ำคืนที่เงียบงันนี้ เธอจะรู้สึกเศร้าโศกและสิ้นหวังมาก

และในเวลาเดียวกัน ความเกลียดชังที่มีต่อเจียงชื่อก็เอ่อล้นออกมาเช่นเดียวกัน

เธอจิบไวน์แดงเข้าไป

จากนั้นพูดพึมพำกับตัวเองว่า “แม้แต่ตระกูลถานยังทำอะไรเจียงชื่อไม่ได้เลยเหรอ? หรือว่าบนโลกใบนี้ไม่มีความยุติธรรมจริงๆ? คนชั่วแบบนี้จะรอดไปได้เสมอ?”

“คนดีมักจะอายุสั้น คนชั่วจะอายุยืน”

“เหอะๆ ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อว่าจะฆ่าเจียงชื่อไม่ได้!”

ลอร่าดื่มไวน์ที่เหลือในอึกเดียว

ในเวลานี้ เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

ซึ่งเป็นสายเรียกเข้าของบุคคลที่ไม่คาดคิดจากจ้าวหรง

หลังจากบริษัทเทคโนโลยีฉงเหมินแยกตัวจากตระกูลจ้าว ความสัมพันธ์ของลอร่าที่มีต่อตระกูลจ้าวก็แย่มาก ตระกูลจ้าวแทบรอไม่ไหวที่จะถอนรากถอนโคนเธอ หรือบอกได้ว่า ตระกูลถานเกลียดเจียงชื่อมากแค่ไหน ตระกูลจ้าวก็เกลียดลอร่ามากเท่านั้น ซึ่งมันเป็นความรู้สึกเดียวกัน

แต่นั่นไม่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของลอร่ากับจ้าวหรงเลย

จ้าวหรงเป็นเด็กผู้หญิงที่ไร้เดียงสา เธอไม่ได้เกลียดลอร่าเป็นการส่วนตัวเพราะความขัดแย้งในครอบครัวเลย แต่กลับมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดต่อลอร่ามาตลอด

ลอร่าก็คิดเช่นเดียวกัน

หรืออาจบอกได้ว่า นอกจากแครี่แล้ว ในโลกนี้มีเพียงจ้าวหรงเท่านั้นที่ทำให้ลอร่ายอมเปิดใจให้

เธอจึงกดรับสายนั้น

“สาวน้อย ดึกป่านนี้แล้วยังไม่นอนอีกเหรอ?”

เสียงที่เขินอายของจ้าวหรงดังขึ้นจากปลายสาย “พี่ลอร่า หนูนอนไม่หลับ หนูมีเรื่องอยากจะปรึกษาพี่หน่อย”