จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1317

ไม่รอให้เจียงชื่อขยับตะเกียบ ฉีหยุนเหม่ยก็ได้คีบชิ้นไก่ลงในชาม และไม่ได้ปฏิบัติต่อเจียงชื่อเป็นแขกเลย และไม่ไว้หน้าเลย

เธอมองดูไก่ในชามแล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า “พ่อ ถ้าเดาไม่ผิด ไก่เผ็ดจานนี้ คุณน่าจะใช้ไก่ที่ซื้อมาจากบนดอยเมื่อครึ่งปีที่แล้ว และจ้างเชฟมืออาชีพมาทำอาหาร 'ไก่ฟีนิกซ์' ปรุงและตุ๋นจนเสร็จใช่ไหม?

จ้าวจื้อไหลลูบเคราของเขา หัวเราะและพูดว่า "ถูกต้อง ไก่เหล่านี้ใช้ความพยายามของผมอย่างมาก และผมจะไม่เอาออกมาง่ายๆ "

ในตอนแรก ความตั้งใจของจ้าวจื้อไหลคือต้องการเน้นย้ำถึงความล้ำค่าของไก่ฟีนิกซ์ปรุงเป็นไก่รสเผ็ดที่ทำจากไก่ล้ำค่าดังกล่าว และยังแสดงความเคารพต่อเจียงชื่อ

อย่างไรก็ตาม ฉีหยุนเหม่ยกล่าวอย่างเย็นชา "ไม่ว่าไก่จะมีค่าและสวยงามแค่ไหน มันก็เป็นแค่ไก่ ปกติเราจะดูแลมันดีแค่ไหน ก็เพื่อกินเนื้อของมันเท่านั้น บางคน คุณต้องมีความชัดเจนเกี่ยวกับตำแหน่งของคุณ ไก่ก็เป็นได้แค่ไก่ อย่าคิดที่จะบินขึ้นไปตามกิ่งก้านและกลายเป็นนกฟีนิกซ์”

นี่คือพูดให้เจียงชื่อ

ฉีหยุนเหม่ยตีวัวกระทบคราด ใช้ 'ไก่' เป็นคำอุปมาเจียงชื่อ และเตือนเจียงชื่อให้เจียมตัว อย่าได้เพ้อฝันที่จะกลายเป็น 'ฟีนิกซ์' และอย่าได้คิดชิงอำนาจของตระกูลจ้าว

อย่าดูว่าตอนนี้ตระกูลจ้าวดีต่อเขา นั่นเป็นเพียงเพื่อต้องการ 'กินเนื้อของมัน'

เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ก็จะถูกเชือดและกิน

คำพูดเหล่านี้ตรงกันข้ามกับที่จ้าวจื้อไหลคิดในใจ ความตั้งใจเดิมของเขาคือการมีประติสัมพันธ์อันดีกับเจียงชื่อ แต่ถูกฉีหยุนเหม่ยอธิบายแบบนี้ ดูเหมือนว่ากำลังกดเจียงชื่ออยู่

สิ่งนี้ทำให้จ้าวจื่อไหลเหมือนตือโป๊ยก่ายส่องกระจก ข้างนอกข้างในไม่ใช่คน ฝ่ายไหนก็ไม่พอใจ

"ไม่ ผม...มันคือ..."

จ้าวจื้อไหลต้องการอธิบาย แต่เขาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี ผู้คนรอบๆ ตัวเขาก้มหัวลงกินและไม่มีใครกล้าขัดจังหวะ

จ้าวไห่เหรินแอบมีความสุขในใจ วันหนึ่งเจียงชื่อก็โดนถูกบีบบังคับให้ยอมแพ้เหมือนกัน

เจียงชื่อแค่ยิ้มและไม่พูดอะไร