จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1366

ถานหย่งเซิ่งตัดแต่งต้นไม้ต่อ สายตาเต็มไปด้วยความแค้นและกังวล เจียงชื่อเติบโตเร็วกว่าที่คิดไว้มาก；เดิมทีนึกว่าเป็นแค่มดที่เหยียบให้ตายได้ทุกเมื่อ แต่ตอนนี้ถูกเขากัดไปหลายแผลแล้ว

เป็นแบบนี้ต่อไป สักวันหนึ่งเจียงชื่อจะกลายเป็นจระเข้ยักษ์ กลืนกินตนลงไปแน่ๆ；เขาประคับประคองตระกูลถานอย่างยากลำบาก จะปล่อยให้พังลงเพียงเพราะเรื่องเข้าใจผิดในตอนนั้นได้ยังไง？

ไม่ได้เด็ดขาด!

ทว่าขณะถานหย่งเซิ่งยังไม่หมดหวัง ตระกูลถานต้องเป็นใหญ่ให้ได้ ไม่พังลงง่ายๆ

ขณะนั้นเอง คนรับใช้คนหนึ่งเดินมาพลางพูด“นายท่าน คนบ้าคนนั้นไม่ยอมกินข้าวอีกแล้ว”

“หืม？”

ถานหย่งเซิ่งวางกรรไกรลง“ทำไมไม่ได้ดั่งใจสักเรื่อง？”

“ไป ฉันจะไปดู”

จากนั้นเขาเดินมือไขว้หลังไปยังห้องเล็กๆที่ซ่อนอยู่ในคฤหาสน์ ในห้องมีเปียโนหลังหนึ่ง นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว

เขาเอื้อมมือกดโน้ตบนเปียโนสามตัว จากนั้นกระเบื้องบนพื้นแยกออกจากกันซ้ายขวา เผยให้เห็นเครนบันไดลงไปด้านล่าง

ถานหย่งเซิ่งขึ้นไปยืนบนเครนพร้อมคนรับใช้

จากนั้นกดปุ่ม 20วินาทีต่อมาเครนค่อยๆเลื่อนลงไปด้านล่าง ทั้งสองเดินผ่านทางเดินใต้ดินแคบๆ จนมาถึงห้องอันกว้างขวาง สว่างไสว

แม้ห้องนี้อยู่ใต้ดิน แต่มีอากาศถ่ายเทโดยรอบตลอด และแสงส่องดีมาก ทำให้คนที่อยู่ตรงนี้ไม่รู้สึกอึดอัด

อีกอย่าง ทั้งห้องตกแต่งอย่างวิจิตรตระการตา มีเตียงโบราณตรงกลาง โอ่อ่ามาก

บนเตียงมีผู้ชายหน้าตามอมแมมผมเผ้ารุงรัง นอนอยู่พร้อมมือเท้าที่ใส่กุญแจ

เขาคือ‘คนบ้า’ที่คนรับใช้พูดถึง

ถานหย่งเซิ่งมองเขา แล้วเอื้อมมือหยิบตะกร้าอาหารจากคนใช้ เดินพลางพูดขึ้น“ครั้งก่อนบอกว่าไม่ก่อเรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ？ทำไมวันนี้ไม่เชื่อฟังอีกแล้ว？”