จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1373

ตอนดึก ห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล

ถางกางนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล คนที่นั่งข้างๆเขาคือพ่อของเขาถางจ้งฉิน

ถางจ้งฉินปอกแอปเปิ้ลให้ลูกชายของเขาเป็นการส่วนตัว หั่นเป็นชิ้นๆแล้วป้อนเขากิน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขารักและเอ็นดูลูกชายคนนี้เพียงใด

"ผมไม่อยากกิน"ถางกางดูไม่มีความสุข

"ไม่กินได้ไง?ข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน ถ้าตอนนี้ยังไม่กินอีก แกจะหิวแย่เลย”ถางจ้งฉินกล่าว

"กินไม่ลง!" ถางกางกัดฟันและพูด"ตราบใดที่ไอ้สารเลวเจียงชื่อยังไม่โดนฆ่าตาย ผมก็จะไม่มีวันมีความสุข" "

เขามองไปรอบๆ โน้มตัวไปที่หูของถางจ้งฉินและพูดว่า" พ่อ ฝั่งลุงไห่เริ่มลงมือหรือยัง?"

ถางจ้งฉินไม่ตอบสนองเลย ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลย

หลายปีมานี้ ตำรวจจับจ้องมาที่เขามาโดยตลอด สุนัขจิ้งจอกเฒ่าตัวนี้เจ้าเล่ห์จะตายไป ไม่ยอมเผยอารมณ์ความรู้สึกใดๆเลย ยิ่งไม่มีทางที่จะพูดถึงเรื่องที่เกี่ยวข้อง

อย่างไรก็ตาม เขาพูดลอยๆ" เจียงชื่อ ถูกรวมอยู่ในรายชื่อ 'ศัตรู' ของพ่อแล้ว"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถางกางมีความสุขมาก พูดว่า"หากเป็นเช่นนี้ ชีวิตของเจียงชื่อก็อยู่ได้อีกไม่นานแล้วใช่ไหม!หวังว่าเมื่อผมเห็นข่าวหน้าหนึ่งในวันพรุ่งนี้เช้า จะเป็นการตายของเจียงชื่อนะ"

ถางจ้งฉินพูดอย่างไม่ตั้งใจ"ตอนนี้ แกกินอย่างสบายใจได้หรือยัง?"

"ได้!"

อารมณ์ของถางกางก็ดีขึ้นในทันใด และเขาก็กินข้าวด้วยคำใหญ่คำโต มีความสุขมาก

ในเวลาตีหนึ่งกว่า

ห้องประธานของบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อ มืดไปหมดทั่วห้อง

เจียงชื่อมักจะมาพักผ่อนที่นี่ วันนี้ก็เหมือนกัน หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน เขาก็กลับมานอนพักตั้งแต่เนิ่นๆ โดยไม่มีความแตกต่างใดๆ

กลางคืนมืดและลมแรง

ผ้าม่านถูกลมพัดปลิวว่อน

นี่ไม่ใช่เรื่องปกติ เพราะก่อนที่เจียงชื่อจะนอน เขาได้ปิดหน้าต่างก่อนแล้ว ทำไมผ้าม่านถึงยังถูกลมพัดปลิวว่อนอยู่?