จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 16

บทที่ 16 ไม่เข้าร่วม

ติงฉี่ซานพูดแนะนำ “ตระกูลติงให้ความสำคัญกับศักยภาพส่วนบุคคล ถ้าหากว่านายมีสถานะเหมือนถังแหวนโม่ หรือบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งเป็นของตระกูลเจียง อย่างนั้นนายไม่ต้องเอ่ยปาก ก็จะมีคนกลุ่มหนึ่งโทรมาขอร้องคุณเพื่อขอเข้าร่วมพิธีเซ่นไหว้เอง”

“ตัวนายในตอนนี้ ยากจนและล้าหลัง ไม่มีใครจะสนใจนายหรอก ตัดใจซะดีกว่า”

เจียงชื่อหัวเราะเสียงขื่น “พวกเขาจะสนหรือไม่สนใจก็เรื่องของพวกเขา แต่มีหรือไม่มีการแจ้งไปถึงนั้นเป็นเรื่องของผม อีกอย่างผมอยากจะเห็น ว่าตระกูลติงทุกคนจะมีท่าทีอย่างไรกับผมเจียงชื่อ”

“เฮ้อ นายอยากทำอะไรก็ทำเถอะ”

เจียงชื่อต่อสายหาหัวหน้าตระกูลเจียงก่อนเป็นอันดับแรก —— เบอร์โทรศัพท์ของคุณปู่ติงจ้ง

“ฮัลโหล? ใครน่ะ?”

“คุณปู่ ผมเองครับ เจียงชื่อ ”

ติงจ้งลังเลอยู่ชั่วขณะ “เจียงชื่อ? นายโทรหาฉันทำไม?”

“ผมแค่อยากมาแจ้งให้คุณทราบ อีกห้าวันหลังจากนี้ผมจะไปงานวันเกิดของน้องชายเจียงโม่ที่เสียไปแล้ว ผมอยากจัดงานพิธีเซ่นไหว้ ขอเรียนเชิญให้คุณไปร่วมงาน”

อีกด้านของโทรศัพท์เงียบไปสองสามวินาที

“เจียงชื่อ ไม่ใช่ว่าตาเฒ่าอย่างฉันไม่รับน้ำใจนะ แต่ว่างานพิธีเซ่นไหว้นี่ฉันไปร่วมไม่ได้จริง ๆ”

“ทำไมครับ?”

“ง่ายมาก น้องชายของนายตายอย่างไรนายก็คงจะรู้ดี เขากระโดดตึกฆ่าตัวตายจากการแบกรับภาระหนี้ก้อนโต มันเป็นข่าวที่เสียหายเป็นอย่างมาก และตระกูลติงของพวกเราอยู่ในช่วงพัฒนาและเติบโตในทิศทางที่ดี จะสามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับข่าวเสียหายได้อย่างไร? ถ้าเกิดว่าถูกนักข่าวนำไปเป็นประเด็นข่าว มันจะทำให้ตระกูลติงได้รับผลกระทบมากมายขนาดไหนนายรู้หรือเปล่า?”

แลดูทรงเกียรติและสง่าผ่าเผยแต่มันไม่ใช่

เจียงชื่อส่ายหน้าเล็กน้อย เหตุผลนี้ช่างหามาได้แหวกแนวและหยาบคายเกินไปแล้ว

เขาพูดอย่างนิ่งเรียบ “คุณปู่ครับ ถ้าหากว่าคุณไม่ร่วมงาน อย่างนั้นแล้วนับจากนี้ไปตระกูลเจียงของพวกเรากับตระกูลติงของคุณก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วล่ะครับ”

“หืม? นี่นายกำลังข่มขู่ฉันหรือ?”

“ไม่ครับ ผมแค่อยากทำให้ชัดเจนในท่าทีของคุณต่อตระกูลเจียงเท่านั้น”

“ท่าที? ดี อย่างนั้นฉันจะบอกให้นายเข้าใจอย่างชัดเจน ตระกูลติงของพวกเราไม่เคยสนใจตระกูลเจียงของนายเลยแม้แต่น้อย! ทางที่ดีควรขีดเส้นความสัมพันธ์ไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ เลยจะดีกว่า เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นายมาขอให้ตระกูลติงของพวกเราใช้หนี้ให้แทนในอนาคต”

พูดเสร็จ ติงจ้งก็ตัดทำการตัดสายทันที ท่าทางเด็ดขาด

ติงฉี่ซานส่ายหน้าไปมา “ฉันก็บอกไปก่อนหน้านี้แล้ว ทำไมนายจะต้องไปทำให้ตัวเองอับอายด้วย?”

เจียงชื่อหัวเราะเสียงขื่น “ไม่เป็นไร ผมจะติดต่อพี่สาว พี่เขยเคยโทรมาถาม ”

ติงเมิ่งเหยนเดินเข้ามา “ให้ฉันเป็นคนโทรเถอะ คุณกับพวกเขาไม่สนิทกัน ถ้าฉันพูด พวกเขาอาจจะเต็มใจมาร่วมงาน ”

เจียงชื่อยิ้มบางแล้วพยักหน้า

ติงเมิ่งเหยนต่อสายหาติงจื่อยวี่

“ฮัลโหล เมิ่งเหยน มีเรื่องอะไรเหรอ?”

“พี่คะ คืออย่างนี้ ห้าวันหลังจากนี้……”

เมื่อฟังคำอธิบายของติงเมิ่งเหยนจบ ติงจื่อยวี่ก็หัวเราะเยาะ “เมิ่งเหยน เธอกำลังล้อฉันเล่นอยู่หรือเปล่า? อยากให้ฉันไปร่วมเคารพศพน้องชายคนพิเศษของตระกูลพวกเธอ? อย่าล้อเล่นน่า อีกอย่าง เธอไม่รู้เหรอว่าห้าวันหลังจากนี้ตลอดแนวริมแม่น้ำซีเจียงจะถูกรื้อถอนปรับปรุง? พอถึงเวลานั้นถนนรอบบริเวณทั้งหมดจะถูกปิดล้อม แม้แต่ริมแม่น้ำเธอก็เข้าใกล้ไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพิธีเคารพศพเลย”

“ฟังที่พี่แนะนำนะ รีบหย่าขาดกับคนโชคร้ายนั่น ฉันมีแหล่งทรัพยากรที่มีประโยชน์จำนวนไม่น้อยอยู่ในมือที่สามารถมอบให้เธอได้ตลอดเวลา จะไปทนลำบากกับเขาอยู่ทำไม?”

ติงเมิ่งเหยนยิ่งฟังยิ่งโมโห ไม่ทันพูดอะไร ก็ตัดสายโทรศัพท์ทิ้งไปแล้ว

ถอนหายใจไปสองสามรอบ เธอก็พูด “พี่สาวพูดถูกอยู่อย่างนะ ห้าวันหลังจากนี้ริมแม่น้ำซีเจียงจะถูกรื้อถอนปรับปรุง อย่างไรก็ตามไม่สามารถทำพิธีเคารพศพได้”

เจียงชื่อพูดอย่างเรียบ ๆ “ไม่เป็นไร ผมจัดการไว้หมดแล้ว”

“นายจัดการแล้ว?” ติงฉี่ซานหัวเราะเยาะ “เจียงชื่อ ถึงแม้ว่าสองวันมานี้นายจะแสดงผลงานออกมาได้ดี ฉันเปลี่ยนความคิดที่มีต่อนายไปบ้าง แต่คนเราต้องการแก้ปัญหาอย่างตรงไปตรงมา จะพูดจาเลอะเทอะไม่ได้ การรื้อถอนปรับปรุงเป็นการตัดสินใจของกรมโยธาธิการและผังเมือง นายมีความสามารถอะไรไปจัดการ? สถานการณ์ในตอนนี้ ห้าวันหลังจากนี้ฉันเองก็ไปไม่ได้แล้ว เพื่อเลี่ยงความอับอายขายหน้าเมื่อถึงเวลานั้น”

“พ่อ คุณพ่อช่วยสนับสนุนเจียงชื่อไม่ได้เลยหรือคะ?” ติงเมิ่งเหยนเริ่มร้อนรนบ้างแล้ว