เช้าวันรุ่งขึ้น
เจียงชื่อได้ขับพาติงเมิ่งเหยนไปส่งที่อาคารของบริษัท จากนั้นได้ไปจอดรถไว้ในที่โล่ง
ทันทีที่ทั้งสองลงจากรถ ก็ได้พบกับติงเฟิงเฉิงที่กำลังเดินเข้ามาด้วยความโกรธ
“ติงเมิ่งเหยน ใครให้เธอขับรถของฉัน?!”ติงเฟิงเฉิงถามอย่างโกรธเคือง
ติงเมิ่งเหยนยักไหล่ “ก็สองวันนี้ รถของฉันส่งศูนย์ซ่อมไปอยู่ ฉันก็เลยยืมรถนายมาขับ วางใจเถอะน่า วันนี้ฉันก็ไม่ใช้แล้ว”
“ยืม?เธอไม่เคยบอกฉันด้วยซ้ำ!นี่มันเรียกขโมยแล้ว!”
ติงเฟิงเฉิงหันรถไปอีกด้านหนึ่ง ทุกข์ใจแทบตาย “อั๊ยยะ ทำไมรถฉันมันถึงได้สกปรกขนาดนี้เนี่ย?”
ติงเมิ่งเหยนรีบดึงเจียงชื่อออกไปอย่างเงียบๆ
ส่วนติงเฟิงเฉิงก็ยังทุกข์ใจที่รถสกปรกแบบนี้ เมื่อหันกลับมา ก็ไม่พบกับเงาของติงเมิ่งเหยนแล้ว
“ติงเมิ่งเหยน เธอชดใช้ให้กับรถลูกรักของฉันเลยนะ!”
ขณะที่เขาโกรธอยู่นั้น นักข่าวหญิงสวมแว่นก็เดินเข้ามา ตามด้วยชายถือกล้อง
“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นเจ้าของรถปอร์เช่คันนี้หรือเปล่าคะ?”
ติงเฟิงเฉิงหันกลับมา “คุณคือ?”
“ฉันชื่อเซิ่งหลิงค่ะ เป็นนักข่าวของ《Speed car magazine》เมื่อคืนฉันโชคดีที่ได้เห็นคุณแข่งความเร็วกับอีกทีมน่ะค่ะ ฉันชื่นชมความสามารถของคุณจริงๆ จึงต้องการสัมภาษณ์แยกกับคุณ ไม่ทราบว่าพอจะเป็นไปได้ไหมคะ”
ทีมรถ?
แข่งประกวด?
สัมภาษณ์?
ติงเฟิงเฉิงนั้นตกตะลึงเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบท้าโลก
บทที่ 1 2 3 หาย...