จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 237

ไม่รอเขาพูดจบ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงสือจื่อหมินร้องขึ้นมา ทั้งร่างก็ดิ้นรนอยู่บนเตียงด้วยความเจ็บปวด

"พ่อ!!!"

ซินยุ่นรีบไปดูแลพ่อ "พ่อ พ่อเป็นอะไรคะพ่อ?”

ทันทีที่เธอยื่นมือไปสัมผัสผิวของพ่อวินาทีนั้น ซินยุ่นรู้สึกว่ามือของเธอราวกับสัมผัสกาต้มน้ำร้อน มันร้อนจนเทียบไม่ได้!

ความเย็นหายไปแล้ว แต่ร่างกายกลับร้อนจัด

“เกิดอะไรขึ้น?” ซินยุ่นมองกลับมาที่สือเหวินปิ่งและถามเสียงดัง

“ผม ผม ผม ผมไม่รู้” สือเหวินปิ่งเหงื่อเต็มศีรษะ เขาใช้วิธีนี้ไม่รู้ว่ารักษาโรคหนาวมาตั้งเท่าไหร่แล้ว แต่ไม่เคยเจออาการแปลกๆอย่างนี้ของซินจื่อหมิน

ทำไมโรคหนาวรักษาหาย แล้ว 'โรคร้อน' ก็โผล่ขึ้นมา?

เห็นแต่ผิวหนังทั้งร่างของซินจื่อหมินเปลี่ยนเป็นสีแดง ราวกับว่าเขาเพิ่งจะอบตัวออกมาจากอ่างน้ำร้อนอย่างนั้น

และเริ่มมีผื่นขึ้นที่แขน ใบหน้า และบนขา

คันมาก

ซินจื่อหมินทั้งเจ็บปวดทั้งคัน อดไม่ได้ที่จะใช้มือเกา พอเกาก็แตก หนองและเลือดไหลออกมา น่าขยะแขยงและทำให้คนกลัว

เมื่อเห็นฉากนี้ ซินยุ่นก็กังวลและทำอะไรไม่ถูก

เธอเป็นหมอ และเธอก็รู้ดีว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้หมายถึงอะไร หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าใช้เวลาไม่นาน พ่อของเธอจะเสียชีวิต!

สือเหวินปิ่งทำอะไรไม่ถูก เหงื่อไหลออกเต็มศีรษะ

“ทำไมเป็นอย่างนี้?”

“เป็นไปไม่ได้นะ"

“เมื่อก่อนผมเคยรักษาโรคหนาวแบบนี้มาก่อนนะ มันไม่ใช่อย่างนี้นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”