จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 246

ไม่ใช่ว่าติงจ้งไม่อยากรักษาภาพลักษณ์ของเขา แต่เขาควบคุมมันไม่ได้!

เวลาไม่ถึง 1 นาที ไม่รู้ติดกันกี่ครั้งแล้ว ยิ่งถอยหลังก็ยิ่งเร็ว ก็เหมือนเพลงละครที่เคาะด้วยแผ่นไม้

ติงจ้งอึดอัดจนอยากจะขุดหลุมฝังตัวเอง

เขาถามเหลียงเตี๋ยอย่างกระวนกระวายใจ "เสี่ยวเตี๋ยเอ้ย นี่ๆๆ ทำยังไงดี?"

เหลียงเตี๋ยก็อึ้งไป เป็นแค่การเรอเล็กๆ ตามหลักแล้ว กินยาไปสองชุดน่าจะรักษาให้หายทันที ทำไมยัง..

เธอตกใจจนเกาหูเกาหัว ทำอะไรไม่ถูก

ด้วยการสั่นสะเทือนมากขึ้นเรื่อย ๆ ในห้องนี้ไม่มีใครสามารถอยู่ได้แล้ว

ทุกคนลุกขึ้นเตรียมจะจากไป

เจียงชื่อดึงกระดาษทิชชู่บนโต๊ะมาหนึ่งแผ่น แบ่งออกเป็นสองส่วน อุดรูจมูกทั้งสองข้าง จากนั้นหยิบกล่องเล็กๆออกมาจากหน้าอกเดินไปข้างหน้าติงจ้ง

“คุณปู่ นั่งลงอย่าขยับ ผมจะช่วยคุณขับลมนี้ก็จะหายดี”

“นาย?”

ติงจ้งมองไปที่เจียงชื่อด้วยความสงสัย เขาไม่กล้าเอาร่างกายของตัวเองเสี่ยงกับไอ้ขยะที่คุยโม้พลิกไปมา

ติงฉี่ซานพูดอย่างไม่แยแส "ทำไม ยังไม่เชื่อลูกเขยของผมหรอ? คุณปู่ติง เมื่อครู่คุณก็ไม่เชื่อไม่ใช่หรอ? ผลสุดท้ายเป็นยังไง? เชื่อฟังหมอบางคนกินยามั่วๆ กินจนออกอาการละสิ?”

เหลียงเตี๋ยกังวล

แต่ไหนแต่ไรก็มีแต่คนประจบเธอ เอาใจเธอ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยถูกดูหมิ่นขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ในใจของเหลียงเตี๋ย ติงฉี่ซานเป็นแค่ไอ้เศษสวะ มีแต่เธอที่จะตามใจตัวเองเหยียบเขาถึงจะถูก ทำไมถึงปีนขึ้นมาบนศีรษะเธอได้หละ?

“ติงฉี่ซาน นายบอกว่าใครเป็นหมอที่ไม่มีฝีมือการรักษา? พูดกลับกันแล้วมั้งคุณ”

“เฮ้ ผู้ชายพูด คุณเป็นผู้หญิงเหม็นๆยังแหกปากอะไร?” ถูกกดไว้ทั้งคืน อารมณ์ของติงฉี่ซานก็พุ่งขึ้นเช่นกัน

ติงหยุนเจิ้งไม่พอใจแล้ว

เขาขมวดคิ้วแน่น “น้องสาม ทำไมพูดกับพี่สะใภ้นายอย่างนี้?”