จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 248

ระหว่างทางกลับบ้าน ติงฉี่ซานร้องเพลงเสียงดัง ด้วยอารมณ์ที่สบายๆ

ติงเมิ่งเหยนก็ส่ายศีรษะซ้ำแล้วซ้ำเล่า พ่อของตัวเองถูกข่มเหงมานานเกินไปจำเป็นต้องระบายๆบ้าง วันนี้โชคดีที่มีเจียงชื่อ มิฉะนั้น ไม่รู้ว่าติงฉี่ซานจะรู้สึกหดหู่เป็นยังไงบ้าง

พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็หันไปมองเจียงชื่อแล้วถาม “เจียงชื่อ ฉันยังไม่รู้เลย ว่าคุณไปเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เจียงชื่อพลั้งปากอ้างเหตุผลขึ้นมา "ช่วงนี้บริษัทของพวกเรามีแพทย์เฉพาะทางมาสอนวิชาความรู้ทางการแพทย์แก่พวกเราฟรี ผมคิดว่ามันมีประโยชน์มาก ผมจึงใช้เงินเล็กน้อยเพื่อไปสมัครเรียน พักนี้ก็เรียนเกี่ยวกับวิชาการฝังเข็มกับคุณหมอ"

ติงฉี่ซานยกนิ้วโป้งให้ "อืม ไม่เลว การเรียนรู้วิชาการแพทย์ก็มีประโยชน์ แม้ว่าคุณจะไม่ได้เป็นหมอ ต่อไปถ้าคนในครอบครัวเจ็บป่วยเล็กๆน้อยๆก็สามารถช่วยรักษาได้"

เนื่องจาก นี่เป็นเรื่องที่มีประโยชน์ต่อทั้งครอบครัว ดังนั้นคนในครอบครัวจึงไม่มีใคร คัดค้านและไม่ได้จี้ถามต่อ

เจียงชื่ออยากเรียนก็เรียน ยังไงรู้เยอะก็ไม่หนักตัว

กลับถึงบ้าน

เจียงชื่อและติงเมิ่งเหยนกลับเข้าห้องตัวเอง ถอดเสื้อนอกออก ถุงเท้า เอน ทิ้งร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน

ติงเมิ่งเหยนนวดๆไหล่ของเธอ รู้สึกปวดเมื่อยเล็กน้อย

เจียงชื่อเดินเอามือไปวางบนไหล่ของเธอ “อย่าขยับ ผมนวดให้คุณ”

“คุณยังนวดเป็น?”

"หลายวันมานี้เรียนมานิดหน่อย"

นิ้วของเจียงชื่อดูเหมือนมีพลังเวทมนตร์ กดที่จุดเลือดลมบนร่างกาย ต้องการสบายแค่ไหนก็สบายเท่านั้น ทำให้ร่างกายที่อ่อนล้าของติงเมิ่งเหยนผ่อนคลายลง

ความเหนื่อยล้าทั้งวัน หายไปอย่างไร้ร่องรอย

"อ่า~~"

"ช้าหน่อย~~"

"สบายมาก~~"