จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 284

ในเวลานี้ ฉีหยางหวนรำลึกถึงความรู้สึกที่ถูกแม่ตำหนิตอนเด็ก

ในเวลานี้มันสายเกินไปแล้ว

เขาก้มหน้าลง ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย อุตส่าห์วางแผนมานานขนาดนี้ ผลลัพธ์ที่ได้ล้วนแต่ไร้ประโยชน์ทั้งนั้น เขาพ่ายแพ้อย่างยับเยิน

ในตอนนี้เวลานี้ บนหลังคาตึกสูงที่อยู่ใกล้ๆตึกหนึ่ง

เฮลิคอปเตอร์หนึ่งลำจอดอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ

ชายคนหนึ่งที่ใบหน้าที่สักลายตะขาบนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในมือถือกล้องโทรทรรศน์ มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่าง

คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็คือเหวยซือ

“นายท่าน เหมือนว่าฉีหยางจะต้านทานไม่ไหวแล้ว จะต้องให้ผมระดมคนอื่นมาช่วยไหม？”เหวยซือเอ่ยถาม

ผู้ชายคนนั้นโบกไม้โบกมือ

เหวยซือขมวดคิ้วเล็กน้อย “นายท่าน ถ้าหากตอนนี้ไม่ลงมือจัดการ ฉีหยางก็คงจะพังพินาศโดยสิ้นเชิง เงินของฉีหยาง เราก็จะไม่ได้แม้แต่สตางค์เดียวนะ”

ผู้ชายคนนั้นหัวเราะเหอะๆ

เขาเก็บกล้องโทรทรรศน์ พูดอย่างราบเรียบว่า “เทพแห่งสงครามชูร่า กองเทพพิชิตฟ้า ถ้าเราปล่อยไปตอนนี้ ก็จะสูญเสียหมากอย่างฉีหยางเพียงคนเดียว แต่ถ้าเรากัดไม่ยอมปล่อย เกรงว่าแม้แต่พวกเราล้วนแต่โดนทำลายไปด้วยทั้งกลุ่ม”

เหวยซือประหลาดใจ

ตั้งแต่ที่เขาตามรับใช้นายท่านมา ไม่เคยได้ยินเขาพูดคำพูดที่ ‘ขี้ขลาด’เช่นนี้มาก่อน

อย่างที่รู้กัน นายท่านของเขาทำแต่งานที่เสี่ยงอันตรายและโหดร้าย ที่เวสเตอร์แลนด์ก็ยิ่งจะไม่มีใครทำอะไรเขาได้เลย มีฉายาว่า ‘ท่านอู๋’

ผู้ที่ทรงพลังในยุคปัจจุบันท่านนี้ จู่ๆก็มีความขี้ขลาด แค่คิดก็รู้แล้ว ศัตรูที่พวกเขาเผชิญอยู่มีความน่ากลัวมากแค่ไหน

เหวยซือถามด้วยความอยากรู้ว่า “นายท่าน ศัตรูที่เราเผชิญหน้าอยู่ไม่ใช่ท่านทวดตระกูลฉีเหรอ？น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ？”

ท่านอู๋ส่ายๆหน้า

“เหวยซือ แกน่ะ ประสบการณ์ยังน้อย”

“ท่านทวดจะถือว่าอะไรกัน？ที่ฉันกลัว คือเทพแห่งสงครามชูร่า——เจียงชื่อ”

เหวยซือมองไปยังคนที่อยู่ในกลุ่ม