จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 29

บทที่ 29 ค่ารักษาพยาบาลที่สูงเสียดฟ้า

คนบ้านติงฉี่ซานมองซูสวนด้วยสายตาแปลกๆ และสงสัยว่าทำไมเธอถึงเด้งประโยคนี้ขึ้นมา

ซูสวนไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้เลย เธอยังคงตักอาหารใส่จานตัวเองแล้วทานต่อ

ติงเมิ่งเหยนกระแอมไออย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “เธอยังขาดผู้ชายด้วยเหรอ? พี่ได้ยินมาว่าช่วงไม่กี่เดือนมานี้ป้าสะใภ้แนะนำแฟนให้เธอไม่หยุด ไม่ถึงร้อยคนก็น่าจะมีสักแปดสิบคนได้แล้วสินะ?”

“หึ่ยๆ ขนาดนั้นที่ไหนกันล่ะคะ? แต่จะว่าไปก็เยอะจริงๆนะ เยอะจนหนูจำไม่ได้เลยล่ะ”

“ถ้างั้นทำไมเธอไม่ชอบสักคนเลยล่ะ?”

ซูสวนถอนหายใจ “ผู้ชายพวกนั้นน่ะ ทุกคนก็แค่เห็นว่าหนูสวยถึงได้ยอมมานัดบอร์ดด้วย ความรู้สึกข้างในไม่มีเลยสักนิด หนูไม่ชอบหรอก”

ติงฉี่ซานขมวดคิ้ว “นั่นบอร์ดนี่น่ะ ไม่มีใครรู้จักกันมาก่อน มองครั้งแรกก็ต้องดูรูปร่างหน้าตาก่อนใช่ไหม? อีกอย่างอาเองก็ได้ยินพ่อกับแม่ของเธอบอกว่า เธอไม่แค่ไม่ชอบเลยสักคน ยัง ‘ตักตวง’ เงินก้อนใหญ่จากผู้ชายพวกนั้นมาด้วย ทำเอาตอนนี้เวลานัดบอร์ดแค่ได้ยินชื่อซูสวน ก็บอกว่า ‘แวมไพร์’ กันไปหมดแล้ว”

ซูสวนฟังแล้วแลบลิ้น “ชิ ถ้างั้นไม่ใช่ว่าพวกเขายินยอมเองเหรอคะ? หนูไม่ได้เอามีดจี้คอแล้วบังคับพวกเขาให้เงินหนูสักหน่อย”

ติงเมิ่งเหยนส่ายหน้า นี่ดูไม่เข้าท่าเท่าไหร่เลยนะ

เมื่อก่อนลูกพี่ลูกน้องของเธอคนนี้ทั้งใจดีและร่าเริงสดใส ตอนนี้ทำไมรู้สึกว่าเธอกลายเป็นสาวห้าวไปซะแล้ว

“เธอน่ะไม่สามารถ....”

“หยุดนะ พี่ไม่ต้องพูดสอนฉันหรอก ฉันรู้ดีว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่”

บรรยากาศค่อนข้างกระอักกระอ่วน ทุกคนก้มหน้าก้มตาทานข้าว ไม่มีอะไรจะพูดคุยกันแล้ว

ไม่นานซูสวนก็ทานเสร็จ เธอยิ้มพร้อมกับพูดว่า “กินอิ่มแล้วค่ะ ตอนบ่ายจะออกไปเที่ยว อืม~~ พี่คะ ขอยืมตัวพี่เขยหน่อยได้ไหมคะ?”

“หา?” ติงเมิ่งเหยนหน้าแดงระเรื่อ “เธอจะทำอะไรน่ะ?”

“ให้เขาเป็นคนขับรถให้หนูน่ะ”

“อ่อ อย่างนี้นี่เอง” ติงเมิ่งเหยนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่รู้ว่าตัวเธอเมื่อกี้คิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

ติงฉี่ซานพูดว่า “ก็ดี ยังไงซะทั้งวันมันก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วนี่ ให้ออกไปแก้เซ็งเป็นเพื่อนหนูนั่นล่ะ”

“ขอบคุณค่ะอาเขย!”

มองย้อนไป ซูสวนวิ่งเข้าไปในครัวแล้วลากเจียงชื่อออกไปขึ้นรถ

เจียงชื่อดูจริงจังขึ้นมาในทันที “ที่เธอมุ่งมั่นจะให้พี่พาเธอออกมา ‘เที่ยว’ น่ะ ความจริงคือจะยืมเงินพี่สินะ”

ซูสวนยกนิ้วให้เขา “พี่เขยนี่ฉลาดจริงๆ ทายปุ๊บถูกปั๊บเลย”

เจียงชื่อหัวเราะเหอๆ “พี่เคยดูโทรศัพท์ของเธอนะ ช่วงไม่กี่เดือนมานี้เธอเอาเงินจากที่บ้านไปไม่น้อย ต่อมาก็ยืมเงินหลายแสนจากผู้ให้กู้ต่างๆ รวมกับที่เธอตักตวงมาได้จากการนัดบอดอีก ตัวเธอตอนนี้คงจะมีเงินสักล้านกว่าแล้วสินะ? ทำไม ยังไม่พอเหรอ? บอกหน่อยเธอจะซื้อบ้านหรืออะไรน่ะ ต้องการเงินขนาดนี้ไปทำไม?”

ซูสวนจงใจหันหน้าหนี “นายไม่ต้องยุ่งหรอกน่า”

“โอเค งั้นพี่กลับล่ะ”

“อย่าบอกนะ!” ซูสวนคว้าแขนของเจียงชื่อไว้และทำหน้ามุ่ย “ได้ ฉันจะบอกนาย แต่ไม่อนุญาตให้นายไปบอกคนอื่นนะ”

“ได้”

“ที่จริง ฉันกำลังรวบรวมเงินไปช่วยคนน่ะ”

แววตาของเจียงชื่อดูอ่อนลง ถ้าซูสวนต้องการเงินมากขนาดนี้เพราะไปเที่ยวเล่นล่ะก็ เธอก็น่าเกลียดทีเดียว แต่ถ้าเพราะต้องช่วยคน....

“ช่วยใคร?”

“จริงๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไรหรอก รู้แค่ทุกคนเรียกเขาว่าคุณปู่กู้ ทีแรกเขาตั้งแผงลอยขายของเล่นอยู่ที่หน้ามหาลัยของฉันน่ะ ทุกครั้งที่ผ่านทางฉันก็จะอุดหนุนเขาทุกครั้งเลย เขาเป็นคนดีมากเลยล่ะ ทุกครั้งจะเลือกของเล่นที่สวยที่สุดให้กับฉัน แล้วก็แถมให้อีกสองสามอันด้วย”

“แต่ว่าเมื่อไม่กี่เดือนก่อน เขาก็เกิดป่วยหนัก แล้วเขาก็ไม่มีครอบครัวคนอื่นแล้ว ทิ้งไว้โดยไม่สนใจล่ะก็ เขาจะต้องตายแน่ ฉันไม่อยากให้เขาตายน่ะ ทุกครั้งที่เดินผ่านที่ว่างเปล่าหน้ามหาลัยนั่น ฉันก็จะนึกถึงใบหน้าแสนใจดีของเขา ฉันไม่อยากให้เขาตายจริงๆนะ”