จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 349

ตรงหน้าปากซอยนั้น มีเด็กอายุราวเจ็ดถึงแปดขวบสองคนได้ทำการตรวจเช็คร่างกายของเจียงชื่อ ทั้งสองไม่อนุญาตให้เขานำโทรศัพท์หรือสิ่งของอื่นๆ เข้าไปแม้แต่ชิ้นเดียว

หลังจากตรวจเสร็จแล้วเจียงชื่อก็เดินเข้าไปในซอยนั้น

เขาเดินตามคำแนะนำจนสุดทางและได้มาถึงบ้านหลังเล็กหลังหนึ่ง

นี่ควรจะเป็นที่ที่ศัตรูซ่อนตัวสินะ?

การนับพบในสถานที่แบบนี้ ถ้าศัตรูได้วางแผนซุ่มโจมตีไว้ล่วงหน้า คนธรรมดาทั่วไปต้องถูกจัดการอย่างง่ายดายและจะไม่ถูกใครสังเกตเห็นอย่างแน่นอน

แต่ไม่ใช่สำหรับเจียงชื่อ

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วผลักประตูเข้าไป

เดิมทีคิดว่าคงต้องมีมีดพร้ากับท่อนเหล็กมาต้อนรับเขา หรือไม่ก็ต้องมีชายฉกรรจ์นับสิบคนรอเขาอยู่ในบ้านอย่างแน่นอน

แต่ที่ไหนได้......

ข้างในบ้านกลับมีเพียงหญิงชราคนหนึ่งที่ดูแล้วอายุไม่ต่ำกว่าเจ็ดสิบปีกำลังถักเสื้อไหมพรมอยู่!

เจียงชื่อได้แต่ขมวดคิ้วและสงสัยว่าพวกเขาคิดทำอะไรกันแน่?

สองครั้งแล้วที่ทำให้เขาผิดหวัง ซึ่งก็ยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้นจนแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมา

หญิงชราคนนั้นหยุดถักเสื้อแล้วชี้ไปที่ประตูบานเล็กและพูดเบาๆ ว่า "ไปที่ประตูหลังสิ มีคนรอรับคุณอยู่"

เจียงชื่อไม่ได้พูดอะไรและเดินผลักประตูออกไปทันที เมื่อออกไปแล้วเขาก็เห็นรถสามล้อไฟฟ้าจอดอยู่ตรงหน้าประตู

พวกศัตรูจัดเตรียมได้อย่างน่าสนใจดีนะ

เจียงชื่อระงับความโกรธแล้วขึ้นรถสามล้อนั้นจากไปอีกครั้ง

ภายในห้องมืดเล็กๆ นั้น

ซุนหย่งเจินถึงกับเกาหัวแล้วพูดว่า "น้องชาย เองคิดทำอะไรอีก? สถานที่ซุ่มโจมตีที่ดีขนาดนี้ ทำไมเองไม่ส่งคนไปฆ่ามันเลยล่ะ? แล้วจะยุ่งยากอะไรอีก มันจะไม่น่ารำคาญไปหน่อยเหรอ?"

ซุนจ้ายเย้นกลอกตาใส่