จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 368

ผู้หญิงคนนั้นตะโกนออกมาว่า "ลูกของฉันจะตายอยู่แล้ว พวกท่านอย่าชักช้ากันอยู่เลย รักษาได้ก็รีบมาเถอะ!"

สือควนขมวดคิ้วพร้อมกับถามทุกค "ทุกท่านมีความเห็นว่าอย่างไร?"

ท่ามกลางฝูงชน เจียงชื่อเกือบจะหลุดขำออกมาเข้าให้ สือควนคนนี้ควรใช้คำว่า'หน้าซื่อใจคด'คงจะเหมาะที่สุด

ในเมื่อเขาพูดมาถึงขั้นนี้และเด็กเองก็รีบร้อนที่จะได้รับการรักษาด้วย

ถ้าลองได้ก็ต้องยอม มีเหตุผลอะไรที่จะไปหยุดยั้งกันล่ะ?

ที่เขาทำขนาดนี้ ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการทำให้พฤติกรรมของสือเหวินปิ่งนั้นน่าเชื่อถือกว่าเดิม ไม่เพียงแต่ยกยอปอปั้นสือเหวินปิ่ง แต่ยังช่วยรักษาหน้าตาของเหล่าแพทย์ๆ นี้ด้วย

ถึงจะเป็นคนปลิ้นปล้อนขนาดนี้ สือควนนี่เป็นคนมีพรสวรรค์จริงๆ

ฝูงชนจะพูดอะไรได้ล่ะ?ต่างพากันพยักหน้า

"รักษาเขาเถอะ จะสำเร็จหรือไม่ก็ลองดูก่อน"

"ใช่แล้ว พวกเราสนับสนุนคุณชายสือ"

สือควนถอนหายใจพร้อมกับขยับร่างกาย "ไหนๆ แล้ว ฉันก็อยากจะขอบคุณทุกคนที่อดทนต่อความเย่อหยิ่งของเขา ขอบคุณครับ"

"เฮ้ คุณสือเกรงใจเกินไปแล้ว!"

"หมอที่ดีมีฝีมือและมีคุณธรรมอย่างคุณหมอสือนั้นมีไม่มากเลยครับ"

ละครนี้สมบูรณ์แบบ

ด้วยการสนับสนุนจากทุกคน สือเหวินปิ่งเดินไปที่เตียงคนป่วยราวกับคนมีเกียรติ แสร้งทำเป็นเหยียดมือจับชีพจร ศีรษะของเขายกขึ้น45องศา ทำเหมือนกับว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

สักพัก เขาก็ดึงมือออกและยิ้ม

"โรคนี้ ไม่ใช่เรื่องยากเลย"

ไม่ยาก?

ทุกๆ คนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึง สือควนกับซินยุ่นยังท้อแท้ต่ออาการป่วยนี้ แต่คำว่าไม่ยากนั้นหลุดออกมาจากปากเขา?

สือควนขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "เหวินปิ่ง ผู้เชี่ยวชาญมากมายอยู่ที่นี่ อย่าพูดเรื่องไร้สาระเพื่อทำให้คนอื่นหัวเราะ"

สือเหวินปิ่งพูดเบาๆ "พ่อ ท่านวางใจเถอะ ผมรู้อยู่แก่ใจ"