เสียงหัวเราะหยุดลงในทันที เมื่อสุ่ยจุนซินหันหลังกลับมาก็พบว่ามีเจียงชื่ออยู่ที่ด้านหลังของเขา
เป็นไปได้ยังไง?
สุ่ยจุนซินก้มมองดู เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่ลูกน้องเจ็ดแปดคนของเขาต่างลงไปนอนกองอยู่บนพื้น มีฟองออกมาจากปากและหมดสติ
ภายในระยะเวลาไม่ถึงห้าวินาที ไร้ซึ่งเสียงต่อสู้ใดๆ คนทั้งหมดนี้กลับถูกจัดการไปหมดแล้วอย่างนั้นเหรอ?
สุ่ยจุนซินตกตะลึง เจียงชื่อคนนี้นี่เก่งกาจเกินไปไหม?
เขากลืนน้ำลายพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เจียงชื่อ ฉันของสั่งให้นายถอยออกไปห้าเมตรและห้ามเคลื่อนไหวอะไรทั้งนั้น!"
สีหน้าของเจียงชื่อนั้นไร้ความรู้สึก
สุ่ยจุนซินขมวดคิ้วและพูดว่า "ดูเหมือนว่านายจะดูไม่พอใจนะ?เหอะเหอะ นายน่ะถือว่ามีเงินอยู่บ้างแต่เงินนั่นมันไม่มีค่าอะไรเลยสักนิดในองค์กรฟ้าน้ำของพวกเรานี้!"
"ที่หนานเฉิง พวกเราองค์กรฟ้าน้ำนั้นอยู่ยงคงกระพันสุดๆ ใครที่มาที่นี่ก็ล้วนแต่มีเกียรติให้กับเราด้วยกันทั้งนั้น"
"วันนี้ฉันก็ได้พูดออกมาว่าฉันชอบผู้หญิงของนายน่ะ"
"นี่ถือเป็นเกียรติของนายเลยนะ!"
"แต่นายก็ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันจะไม่แย่งนาย ฉันแค่มาขอยืมเล่นด้วยแค่คืนเดียวก็เท่านั้น พอคืนนี้เล่นเสร็จแล้วพรุ่งนี้ตอนเช้านายก็สามารถมาเอาได้เลย จะไม่มีการบังคับให้อยู่ต่ออย่างแน่นอน"
สุ่ยจุนซินกล่าวด้วยรอยยิ้ม "หากนายไม่วางใจล่ะก็ฉันก็จะให้นายสามารถดูแลกำกับที่นี่ได้ตามสบาย ฉันรับประกันว่าจะไม่เล่นกับผู้หญิงของนายจนให้แตกสลายไปอย่างแน่นอน"
"ว่ายังไงล่ะ ฉันยุติธรรมดีใช่ไหม?"
ยุติธรรม?
คนเลวๆ อย่างนี้ยังมีหน้ามาพูดถึงยุติธรรมสองคำนี้อีกเหรอ?
ในเวลานี้เจียงชื่อนั้นนิ่งงัน มองไม่เห็นถึงการแสดงออกทางสีหน้าใดๆ ราวกับเป็นรูปปั้นรูปหนึ่ง
คนที่คุ้นเคยกับเขาจะรู้ดีว่านี่คือความสงบที่เกิดขึ้นก่อนพายุที่โหมกระหน่ำ เจียงชื่อจะแสดง'ความสงบ'เช่นนี้เมื่อโกรธจัดเท่านั้น
ทุกๆ ครั้งที่เขาสงบลง นั่นหมายความว่าจะต้องมีคน--ตายอย่างแน่นอน!
เจียงชื่อเงยศีรษะขึ้นเล็กน้อย เกิดแสงออกมาจากดวงตาคู่นั้นของเขาหักเหกระทบเข้าสู่ร่างของสุ่ยจุนซิน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบท้าโลก
บทที่ 1 2 3 หาย...