จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 539

เสี่ยวเตี๋ยในขณะนี้ ในสมองนึกถึงช่วงเวลาที่มีความสุขกับซุนจ้ายเย้น พวกเขาเต้นรำด้วยกัน เพลิดเพลินกับการชมดอกไม้ด้วยกัน และวิ่งไปบนหิมะด้วยกัน

ช่วงเวลานั้น เป็นช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดในชีวิตของเธอ

ถ้าเป็นไปได้ แน่นอนว่าเธอต้องการย้อนเวลากลับไปในช่วงเวลาดีๆ ที่ลืมไม่ลง

"ฉันยินดี"

"ฉันยินดี!"

เสี่ยวเตี๋ยเงยศีรษะขึ้นและพูดว่า "ฉันยินดีที่จะกลับไป ฉันอยากกลับไป"

คนเราต้องเผชิญกับความเป็นความตายเท่านั้น ถึงจะรู้ว่าสิ่งที่ปรารถนาที่สุดในใจคืออะไร

เสี่ยวเตี๋ยเกลียดซุนจ้ายเย้น แต่ก็รักซุนจ้ายเย้น

สุ่ยชิงเหยาหัวเราะ "คุณอยากกลับไปก็จะกลับไปได้เหรอ? ที่นี่คือหนานเฉิน องค์กรฟ้าน้ำต้องการจัดการกับใครสักคน ก็สามารถจัดการได้อย่างแน่นอน"

ใช่สิ อยู่ในมือองค์กรฟ้าน้ำ ยังจะคุยเรื่องกลับไปอะไร?

ถ้าหากสามารถกลับไปได้ล่ะก็ เสี่ยวเตี๋ยคงกลับไปตั้งนานแล้ว?

ไม่มีทาง มันทำไม่ได้

ความหวังเล็กๆ ที่จุดประกายขึ้นได้ถูกทำลายลงอีกครั้ง เธอก้มศีรษะด้วยความเจ็บปวดและสะอื้นไห้

"คุณ ตายได้แล้ว"

สุ่ยชิงเหยาขว้างก้นบุหรี่ที่ยังสูบไม่เสร็จไปทางเสี่ยวเตี๋ย ขอเพียงแค่สะเก็ดไฟไปโดนส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเสี่ยวเตี๋ย เปลวไฟที่รุนแรงก็จะลุกขึ้นมาทันที

ความตาย อยู่ใกล้แค่เอื้อม

ในช่วงเวลาวิกฤติที่อันตรายอย่างนี้ เสียงพลิ้ว เห็นตะเกียบข้างหนึ่งลอยมากลางอากาศ เจาะบุหรี่ได้อย่างแม่นยำ เสียบบุหรี่ที่ยังจุดไม่หมดปลิวออกไป และตอกมันเข้ากับผนัง!

ปัง ! !

ตะเกียบคีบบุหรี่ เป็นรูที่ผนังหนึ่งรู

ชายที่ยืนอยู่ข้างตะเกียบ รู้สึกได้ถึงลมกระโชกแรง ที่แก้มของตัวเองมีแผลหนึ่งแผล และเลือดก็ไหลออกมา

เมื่อครู่ถ้าหากเขาเอียงอีกนิดเดียว ชีวิตของเขาจะต้องสูญสิ้นแน่