จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 553

ในค่ำคืนอันมืดมิด เจียงชื่อขับรถกลับมาถึงหน้าประตูบ้านที่คุ้นเคย

ไฟในห้องยังเปิดอยู่ เธอยังไม่นอน

เจียงชื่อค่อยๆ เดินมาที่ประตู ยื่นมือออกมาเคาะประตู ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ…

ประตูเปิดดังเอี๊ยด

ติงเมิ่งเหยนยืนอยู่ที่ประตู สบสายตากับเจียงชื่อ

ก่อนกลับมา เจียงชื่อมีคำพูดเป็นพันเป็นหมื่นที่อยากจะพูด แต่เมื่อเขาเห็นติงเมิ่งเหยนจริงๆ เขากลับพูดอะไรไม่ออก

"เมิ่งเหยน"

"ชื่อ"

โอบกอด สุข ยินดี ดีใจ

ติงเมิ่งเหยนโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเจียงชื่อแล้วกอดเขาแน่น ทั้งๆที่ห่างกันไม่ถึงสัปดาห์ แต่กลับรู้สึกราวกับว่าแยกจากกันมานานหลายปี

เมื่อมีความรักอย่างลึกซึ้งถึงระดับหนึ่งเท่านั้น จึงจะสามารถเข้าใจความเจ็บปวดของการพลัดพรากได้

หลังจากกอดกันอยู่เป็นเวลานาน ติงเมิ่งเหยนก็พาเขาเข้าไปในห้อง เปลี่ยนรองเท้าแตะแล้วเดินไปที่โซฟา

"พ่อ แม่ เจียงชื่อกลับมาแล้วค่ะ"

ติงฉี่ซานยืนขึ้นอย่างมีความสุข "โอ๊ย เจ้าลูกเขยตัวดีของฉัน ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว ฉันได้ยินจากเมิ่งเหยนว่านายจะไปช่วยคนที่หนานเฉิง ฉันเป็นห่วงแทบแย่ เป็นยังไงบ้าง ช่วยคนได้หรือเปล่า?"

เจียงชื่อพยักหน้า "อืม ช่วยออกมาแล้ว ตอนนี้คุณท่านซินกลับบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว เขาไม่เป็นอะไร"

"งั้นก็ดี งั้นก็ดีแล้ว"

ขณะที่กำลังพูดอยู่ หางตาเจียงชื่อก็เหลือบมองใบหน้าของซูฉินผู้เป็นแม่ยาย เห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยพอใจนัก

ปกติแล้วซูฉินชอบเจียงชื่อมาก เหตุใดวันนี้แม่ยายกลับดูไม่มีความสุข?

ไม่พอใจเจียงชื่องั้นหรือ?

เจียงชื่อเอ่ยถาม "แม่ครับ เป็นอะไรหรือเปล่า?"