จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 58

บทที่ 58 ฉันไม่ยอมรับเอกสารรับรองนี้

เหอเย่าหลงเข้ามาถึงสำนักงานก็รู้ผลลัพธ์ในทันที

เพียงแต่เขาไม่ยินยอม

เขาอยู่ที่บริษัทเทคโนโลยี่จิ้นเมิ่งสามารถมีเงินเดือนหลายแสนหยวน ถ้าถูกไล่ออก จะไปหางานที่มีรายได้ดีมาจากไหน?

หากไม่มีพื้นหลังของบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง บริษัทเทียนติ่งไม่เก็บเขาไว้แน่นอน บริษัท อื่น ๆ ก็จะกลัวเขา 'พฤติการณ์ที่ชั่วร้ายขายนายเพื่อความสําเร็จ' แน่นอนว่าไม่มีใครต้องการ

เมื่อเขาถูกไล่ออก ในวงการนี้เหอเย่าหลงก็คงจบลง

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงคุกเข่าลงและพูดว่า “ผู้จัดการเฉิง ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันจะแก้ไข ได้โปรดอย่าขับไล่ฉันไป”

เฉิงไห่เย้ยหยัน “ คุณยังมีหน้าที่จะอยู่อีก? แค่เห็นคุณ ฉันก็นึกถึงการตายของเจียงโม่ การปล่อยคุณไปถือเป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คุณต้องการบังคับให้ฉันฆ่าคุณ? “

“ไม่ อย่าครับ”

เหอเย่าหลงรีบลุกขึ้นและก้าวถอยหลัง “ ผู้จัดการเฉิงฉันรู้แล้ว ฉันจะออกไปแล้ว”

เขาหลบตัวจากไป เหอเจียหมิงตามหลังไปติดติด ทั้งสองออกห่างจากบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งไป

เฉิงไห่ด่า “ไอ้สารเลว”

เจียงชื่อยิ้ม เขาคิดไม่ถึงว่าเฉิงไห่ที่อายุมากแล้ว อารมณ์โกรธจะยังมีมาก หลังจากปลอบใจลุงเฉิงแล้วเขาก็ออกจากอาคารบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง

หลังจากออกมาเจียงชื่อก็สงบและผ่อนคลาย

บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งเวียนกลับมา อีกทั้งให้เฉิงไห่นั่งในตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปได้สำเร็จ และได้ชำระหนี้ได้อย่างสะอาด ตอนนี้เจียงชื่อก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก

ในอีกไม่กี่วันต่อมา บริษัทเทคโนโลยีค่อยๆเป็นทางการมากขึ้นภายใต้การบริหารของเฉิงไห่ ได้รับออเดอร์ใหญ่ๆทีละรายการ เจริญรุ่งเรืองขึ้น.

ในวันนี้ เจียงชื่อเดินไปตามทางข้างถนนตอนที่แสงสว่างอบอุ่น

ผ่อนคลายเพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์

ทนกับความเหนื่อยล้าที่อย่างต่อเนื่องมาหลายวันแม้ร่างกายจะแข็งเหมือนเหล็กก็ทนกินไม่ไหว

ขณะที่เดินไปเรื่อย ๆ ก็เห็นผู้คนมากมายอยู่รอบ ๆ ถนน เขาเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ก็พบว่าเป็นแผงขายอาหารปิ้งย่างเสียบไม้ทอดและMalatang(เป็นอาหารริมทางทั่วไปของจีน มีต้นกำเนิดในมณฑลเสฉวน) เป็นอาหารข้างทางที่หาได้ทั่วไป

เจ้าของแผงก็น่าสนใจ เป็นผู้ชายวัยกลางคนมีแขนเพียงข้างเดียว รูปร่างสูงแข็งแรง แก้มของเขาดูหล่อเหลาราวกับถูกแกะสลักด้วยมีด

ข้างๆมีเด็กผู้หญิงอายุประมาณห้าหกขวบ กำลังอ่านหนังสือนิทานพร้อมรูปภาพประกอบ น่าจะเป็นลูกสาวของเจ้าของแผงขายของ

แม้ว่าเจ้าของแผงขายของจะมีแขนเพียงข้างเดียว แต่เทคนิคของเขาก็ยอดเยี่ยมมาก ไม่ว่าจะเป็นการเสียบไม้ทอดหรือย่างตับต่างๆ การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็ว และมีเทคนิคที่เชี่ยวชาญ แขนข้างเดียวยังเร็วกว่าคนที่มีแขนสองข้าง

และสิ่งที่ทำนั้นอธิบายได้คำเดียวว่า: หอม!

เจียงชื่อสังเกตเห็นร่างกายชายคนนี้มีความเฉพาะตัวว่าเป็นทหาร รอยแผลเป็นที่ทิ้งไว้ในสนามรบสามารถมองเห็นได้ทุกส่วนบนร่างกายของเขา

สันนิษฐานว่า เขาคงเป็นทหารที่ปลดประจำการเนื่องจากได้รับบาดเจ็บ

เมื่อเห็นคนจำนวนมากกำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ท้องของเจียงชื่อก็ร้องขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าและถาม “เถ้าแก่ ขายยังไง?”

เจ้าของแผงขายสินค้าเงยหน้าขึ้นมองเจียงชื่อ ความสงสัยไหลผ่านในดวงตา จากนั้นจึงพูด: “รายการราคาอยู่ทางด้านซ้าย”

“งั้น ขอเนื้อแกะสิบไม้ เนื้อไก่สิบไม้ เนื้อแกะสิบไม้”

“รอสักครู่”

ในเวลาไม่ถึงห้านาที ของทอดไม้เสียบทั้งหมดก็ถูกเตรียมและวางลงในถาด

เด็กหญิงถือถาดและเดินไปที่เจียงชื่อ “คุณลุง ของทอดเสียบไม้ได้แล้ว"

"ขอบคุณ."

เจียงชื่อหยิบถาดขึ้นมา และกินทีละชิ้น หลังจากกัดไปไม่กี่คำเขาก็ตะลึง

ของทอดเสียบไม้มีกลิ่นหอม และละลายในปากเมื่อรับประทานเข้าไป กลิ่นหอมกลืนลงคอและกระจายไปทั่วร่างกายให้ความรู้สึกอิสระในการวิ่งบนทุ่งหญ้า

อร่อย อร่อยมาก

เจียงชื่อพูด “"เถ้าแก่ ฝีมือของคุณไม่เลว ฉันว่าฝีมือการทำอาหารของคุณก็ดีมาก แต่ทำไมถึงขายแค่ของทอดเสียบไม้"

เจ้าของแผงขายไม่แสดงสีหน้าใดๆพูดเบา ๆ ว่า “เลี้ยงครอบครัวได้ก็พอแล้ว”