จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 593

เจียงชื่อกำลังนั่งคุยกับเฉิงดันถิงอยู่ในห้อง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกดังมาจากข้างนอก

เฉิงดันถิงเดินไปดูที่ริมหน้าต่าง มีกลุ่มคนถือป้าย กำลังยืนตะโกนอะไรไม่รู้

เธออดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้

"นี่มันเรื่องอะไรกัน ชี้แจงเรื่องไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมคนพวกนี้ยังมาถือป้ายประท้วงอีก"

"จะกลั่นแกล้งกันเกินไปแล้วนะ!"

"ก่อนหน้านี้ฉันไม่สะดวกที่จะลงมือ ครั้งนี้ฉันไม่ปล่อยคนพวกนี้ไปแน่"

เฉิงดันถิงพูดพลาง เดินออกไปข้างนอก

"นี่......"

เจียงชื่อยังไม่ทันได้พูด เฉิงดันถิงหันมาถลึงตาใส่เขา "หลายวันมานี้ ฉันแบกรับมามากพอแล้ว ฉันควรจะระบายออกมาบ้าง ถ้าวันนี้นายห้ามฉัน ฉันกับนายไม่จบแน่"

เจียงชื่อหัวเราะ "ฉันไม่ห้ามเธอหรอก แต่จะไปดูด้วย"

"ค่อยพูดกันได้หน่อย"

ทั้งสองเดินลงจากตึก เดินผ่านล็อบบี้ ออกมายังประตูบานหมุน มาถึงหน้าอาคารอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ เห็นกลุ่มคนกำลังยืนตะโกนประท้วง

เฉิงดันถิงกำลังจะอ้าปากด่า เจียงชื่อรั้งเธอเอาไว้ก่อน เขาชี้ไปบนตัวอักษรบนป้ายประท้วง

เฉิงดันถิงตั้งใจมอง ความโกรธแปรเปลี่ยนเป็นความยินดี โดยอัตโนมัติ

เห็นตัวอักษรบนป้ายผ้าเขียนว่า: ยอมรับผิดด้วยตัวเอง!!!

เธอมองพวกที่กำลังตะโกนอีกครั้ง แท้จริงแล้วคนพวกนั้นกำลังคุกเข่า บนหลังของแต่ละคนแบกกิ่งไม้เอาไว้ ทำเหมือนสมัยโบราณ ที่เมื่อมีคนทำผิด ผู้นั้นจะเอากิ่งไม้ผูกติดตัว และมาขอโทษ เพื่อให้อีกฝ่ายลงโทษตนเอง ด้วยกิ่งไม้เหล่านั้น พวกเขาต้องการให้อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์อภัยให้

คำพูดที่พวกเขาตะโกนออกมา ล้วนเป็นคำพูดแสดงความเสียใจ และอ้อนวอนขอให้อภัย

เฉิงดันถิงหัวเราะ

ที่แท้ไม่ได้มาก่อเรื่อง แต่มาสำนึกผิด นี่ทำให้เธอมีสะใจเป็นอย่างมาก