จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 601

ทุกคนกินเสร็จแล้ว เหลือเพียงติงเมิ่งเหยนเท่านั้น เธอยังคงมองดูขนมบัวลอยที่อยู่ข้างหน้า แล้วมองไปที่เจียงชื่ออย่างอึดอัดใจมาก

ถ้าเธอกินเข้าไป มันจะเป็นการดูถูกเจียงชื่ออย่างที่สุด

และมันก็คือสิ่งที่จงเถาต้องการเห็น

เขาหวังว่าติงเมิ่งเหยนจะกินขนมบัวลอยที่เขาเตรียมไว้ และเขาหวังว่าจะได้เห็นผู้หญิงของคนอื่นกินอาหารของเขา!

"เมิ่งเหยน ทำไมไม่กินล่ะ?" จงเถาจงใจถาม

ติงเมิ่งเหยนได้แต่ก้มหน้าและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

เธอรู้ว่ากินมันไม่ได้ แต่ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร ต่อหน้าผู้คนมากมาย เธอยากที่จะปฏิเสธการเชื้อเชิญนี้ได้จริงๆ

หรือว่า เธอจะต้องทำให้สามีอับอายขายหน้าต่อหน้าสาธารณะจริงๆ หรือ?

ไม่ได้!

ติงเมิ่งเหยนกัดริมฝีปากของเธอ ไม่ว่าวันนี้เธอจะต้องขัดแย้งกับทุกคนในนี้อย่างไร เธอก็จะยืนหยัดอยู่เคียงข้างเจียงชื่อ และจะไม่กินขนมบัวลอยของจงเถาอย่างเด็ดขาด

ในบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจนี้ เจียงชื่อแสดงรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า

จากนั้นชี้ไปที่ขนมบัวลอยแล้วพูดว่า "พวกคุณดูสิ บัวลอยนี้มัน 'เปื่อยยุ่ย' ไปหมดแล้ว แสดงว่ามันเก็บไว้นานแล้วสินะ มันต้องไม่ใช่ขนมต้นตำรับที่สดใหม่จากร้านหลงเฉิงแน่เลย ขนมบัวลอยแบบนี้ เมิ่งเหยนบ้านผมคงไม่กินหรอก"

นี่มัน......

สีหน้าของจงเถากลายเป็นหม่นหมองทันที

เขาพยายามใช้เส้นสายกว่าจะได้บัวลอยชุดนี้มา อีกอย่างมันชามละตั้งสองสามพันหยวนด้วย แล้วสุดท้ายกลับถูกคนอื่นย่ำยีจนไม่เหลือสภาพ?

"เหอะๆ เจียงชื่อ คุณช่างกล้าพูดนะ"

"คุณบอกว่าบัวลอยชุดนี้เปื่อยยุ่ยไปแล้ว ไม่คู่ควรกับเมิ่งเหยน? ได้สิ ถ้าคุณเก่งจริง คุณไปหาบัวลอยที่คู่ควรกับเธอออกมาให้ชิมสักชุดสิ"

"คุณเอาแต่พูดลอย ๆ พูดจาไร้น้ำหนัก"

"เอาแต่พูดแดกดันคนอื่น ใครทำไม่ได้ล่ะ ว่าไหม?"

คนอื่นๆ ก็หัวเราะเยาะออกมาอย่างเย้ยหยัน

"หัวหน้า อย่าไปกดดันเขาเลยครับ นี่มันชามละสองสามพันหยวนนะครับ รวมกันทั้งชุดก็หลายหมื่นแล้ว เงินเดือนเขาแค่แปดพันหยวนเอง ถ้าแบบนี้คงต้องใช้เงินเดือนหลายเดือนกว่าจะซื้อได้แค่ชุดเดียวสิครับ? ช่างมันเถอะน่า"

"เฮ้อ เมิ่งเหยนเอ๋ย คุณนะคุณ ดอกไม้งดงามแต่ไปปักบนขี้วัวจริงๆ"