จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 603

"หัวหน้าครับ ทำไมไม่ทานล่ะครับ?"

"นั่นสิ บัวลอยนี้หอมจริงๆ ผมขออีกถ้วยนะ"

"เจียงชื่อสุดยอดจริงๆ แม้แต่พ่อครัวของร้านหลงเฉิงยังเรียกมาได้ เจ๋งสุดๆ!"

เพื่อนร่วมชั้นที่เป็นเหมือนนกสองหัวเหล่านั้น ก่อนหน้านี้ยังเลียแข้งเลียขาจงเถาไม่หยุด แต่ตอนนี้กลับหันมายกย่องเชิดชูเจียงชื่อ

พวกเขาแทบจะไม่มีความคิดเห็นส่วนตัวเลย ใครเก่งใครดีก็ฟังใคร

ถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าเจียงชื่อที่มีเงินเดือนเจ็ดแปดพันคนนี้จะเรียกพ่อครัวของร้านหลงเฉิงมาได้อย่างไร แต่แน่นอนว่าคนที่สามารถทำเช่นนี้ได้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอยู่แล้ว

เมื่อมองไปที่บัวลอยที่อยู่ตรงหน้า จงเถารู้สึกกระอักกระอ่วนใจ และไม่แม้แต่จะหยิบชามขึ้นมาด้วยซ้ำ

"เหอะ!"

เขาทุบโต๊ะแรงๆ ด้วยความโกรธ

เจียงชื่อได้แต่ส่ายหัวแล้วยิ้มเบาๆ จากนั้นหยิบชามบัวลอยขึ้นมากิน คงไม่ต้องพูดถึงว่าบัวลอยที่อร่อยที่สุดในประเทศจะมีรสชาติที่ดีแค่ไหน

ขณะที่ทุกคนกำลังกินอยู่ ทันใดนั้นประตูห้องถูกเปิดออก และมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา

เธอคนนี้ คือสาวสวยอันดับที่สองในชั้นเรียนที่มีชื่อว่าหยางจุนหรู ในสมัยเรียน เธอกับติงเมิ่งเหยนมีฉายาว่า 'สองนางฟ้าจุนเมิ่ง' เธอยังเป็นสาวสวยระดับต้นๆ และยังเป็นที่หมายปองของผู้ชายหลายๆ คนด้วย

เมื่อกลุ่มผู้ชายรู้ว่าไม่สามารถเข้าถึงติงเมิ่งเหยนได้ พวกเขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่หยางจุนหรูคนนี้

"จุนหรู ทำไมเพิ่งมาล่ะ?"

"โทษทีนะ พอดีรถติดหน่อย ก็เลยมาช้า" หยางจุนหรูเป็นคนพูดจาอ่อนโยนมาก เธอมักจะก้มหน้าลงในขณะที่พูด แต่เธอเป็นเหมือนสาวสวยบ้านๆ คนหนึ่ง ซึ่งทำให้ผู้ชายมองแล้วอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

"จุนหรู มานั่งนี่สิ"

ติงเมิ่งเหยนยื่นมือออกไปจับมือของหยางจุนหรูแล้วให้เธอนั่งใกล้ๆ ด้วย เพราะในสมัยเรียน ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันมาก แต่หลังจากเรียนจบไป ทั้งสองต่างก็ออกไปใช้ชีวิตของตนและไม่ได้ติดต่อกัน

และเมื่อหลายปีต่อมา คู่ซี้ทั้งสองได้มาเจอกันอีกครั้ง จึงทำให้ทั้งคู่มีความสุขไม่น้อย

เนื่องจากสมัยก่อนคะแนนสอบของหยางจุนหรูจะมากกว่าเขาเสมอ จึงทำให้เขาอิจฉามาก ต่อมาเขาพยายามจะจีบหยางจุนหรูเป็นแฟน แต่สุดท้ายยังถูกเธอปฏิเสธต่อหน้าสาธารณะ

ซึ่งแค้นในครั้งนี้ เขาจดจำมาตลอด

และวันนี้ได้เวลาคิดบัญชีแล้ว!

จงเถาพูดอย่างเย็นชาว่า "จุนหรู เธอนะเธอ หน้าตาก็ดี เรียนก็เก่ง แถมยังเป็นนักศึกษาปริญญาโทอีกด้วย คนจีบเธอตั้งเยอะตั้งแยะ เธอไม่เลือกแต่งงานกับคนที่มีฐานะดีๆ แล้วใช้ชีวิตสบายๆ แต่เธอกลับเลือกแต่งงานกับใครไม่รู้? ถามจริงเธอเสียใจไหม?"

หยางจุนหรูกัดริมฝีปากของเธอเบา ๆ แล้วพูดอย่างเศร้าใจว่า

"พี่เฟิงก็ดีกับฉันนะ"

"ดีแล้วได้อะไรล่ะ?" จงเถาพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม "ผู้ชาย มันต้องมีความสามารถ ต้องหาเงินเก่ง! ต่อให้จะดีแค่ไหน ถ้าหาเงินไม่เป็น แล้วมีประโยชน์อะไรล่ะ? ก็เหมือนใครบางคนที่มีเงินเดือนแค่เจ็ดแปดพันไง ไม่รู้จักทะเยอทะยาน วันๆ เอาแต่หลอกกินชาวบ้าน หน้าไม่อายจริงๆ"

ในระหว่างที่เขาดูถูกหลัวเฟิง เขายังไม่ลืมแวะมาเยาะเย้ยเจียงชื่อ