จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 616

ตู้เฉียนพูดอย่างสะอึกสะอื้น "สองพี่น้องเราฝึกเล่นฟุตบอลตั้งแต่เด็ก เราแค่หวังว่าโตมาจะเป็นนักฟุตบอลมืออาชีพ ด้วยเหตุนี้ เราจึงยินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อมัน"

"การเข้าโรงเรียนสอนฟุตบอลอย่างเป็นทางการนั้นมันต้องใช้ค่าเล่าเรียนที่สูงมาก แต่ครอบครัวของเราไม่มีเงินเลย พวกเราจึงต้องพักการเรียนแล้วออกมาหาค่าเทอม"

"แต่ถึงอย่างนั้น การที่อยากเข้าไปในทีมสำรอง หรือตัวจริง เรายังต้องการใช้เงินอีกจำนวนมาก และหากต้องการอยู่ฝึกฝนต่อไป ก็ยังต้องเสียค่าเทอมอีกมากมายด้วย"

"เงินที่ได้มาจากการทำงานมันไม่พอจ่ายอยู่แล้ว"

"ฉะนั้น เราสองพี่น้องจึงหมดหนทาง แล้วเราก็ได้ไอเดียที่ไม่เข้าท่านี้มา เราจะแกล้งทำเป็นป่วยแล้วกินยาสวนทางกับที่หมอสั่ง เพียงเพื่อจะโกงเงินสักก้อนจากคลินิกการแพทย์ที่ค่อนข้างรวย"

"สามสี่แสนสำหรับศูนย์การแพทย์อาจไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่สำหรับพวกเราสองพี่น้องแล้ว มันคือความฝันทั้งหมดของเรา มันจะทำให้เราเล่นฟุตบอลต่อไปได้"

"เราก็ไม่อยากทำเหมือนกัน จะมีนักกีฬาคนไหนที่ยอมแลกเงินด้วยสุขภาพของตัวเองล่ะ? ถ้ามีวิธีอื่น เราไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้หรอก"

"เราไม่มีความสามารถอื่นเลยนอกจากการเล่นฟุตบอล แต่เราหาเงินไม่ได้ และเราก็ไม่อยากละทิ้งความฝันของเราด้วย"

"ดังนั้น ดังนั้นเราจึงทำเรื่องแย่ๆ แบบนี้ลงไป"

"เราคิดว่าจะเอาตัวรอดได้ คิดว่าเสียเงินนิดเดียวให้หมอคนอื่นๆ รักษาได้ แต่เราไม่คิดเลยว่ามันจะถึงขั้นตายได้ หมอเจียงครับ เราผิดไปแล้วจริงๆ เราไม่รู้ควรทำยังไงต่อแล้วจริงๆ ครับ"

"จะให้พวกเราละทิ้งความฝันแล้วทำงานใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาทั่วไป เราก็ไม่เต็มใจ แต่จะให้เราทำตามความฝัน เราก็ไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น"

"เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ ครับ"

"เราไม่รู้แล้วครับ!!!"

ตู้เฉียนเอาหัวกระแทกพื้นอย่างรุนแรงและร้องไห้ทั้งน้ำตา

ทุกครอบครัวก็ย่อยมีอุปสรรคของตนอยู่แล้ว และพี่น้องทั้งสองนี้ก็เช่นกัน

ในเวลานี้ เจียงชื่อหยิบยาบรรจุกล่องที่เขาเพิ่งนำออกจากตู้ยาแล้วเดินไปหาตู้เฉียน จากนั้นก้มมองเขาและพูดเบาๆ ว่า "มีคนเคยกล่าวไว้ว่า มีสองหนทางสู่ความสุข หนึ่งคือการเติมเต็มความปรารถนาทั้งหมด อีกประการหนึ่งคือการละทิ้งความปรารถนาทั้งหมด"