จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 639

จูหยุนเฉียงหัวเราะ "พูดได้หน้าไม่อาย แกแหกตาดูให้ชัดเจน คนของฉันเยอะกว่าแกมากกว่าสองเท่า แกจะเอาอะไรมาสู้กับฉัน?"

คนเยอะแล้วมีประโยชน์เหรอ?

มดจะเยอะแค่ไหน ช้างเหยียบแค่ครั้งเดียวก็ตายระเนระนาดแล้ว

คนกลุ่มใหญ่พุ่งตัวมา แต่ไม่มีคนที่มีประโยชน์แม้แต่คนเดียว ถูกคนที่เจียงชื่อพามาจัดการทิ้งเหมือนหั่นผัก

ความแตกต่างระหว่างสองฝ่าย ก็เหมือนความแตกต่างระหว่างทารกกับนักมวยมืออาชีพ

หนึ่งหมัด หนึ่งแตะ

ใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมง ลูกน้องนับสิบก็ล้มลงบนพื้น คนล้มลงบนพื้น อาหารกระจัดกระจายเต็มพื้น

พนักงานของบริษัทอสังหาริมทรัพย์หรงกวาง ทั้งหมดหดตัวจนเล็กแล้วเข้าไปซ่อนตัวในร้านอาหาร ไม่มีใครกล้าออกมาแม้แต่คนเดียว

คุณย่าหลิวตกตะลึง

ตอนเธอสาวๆพึ่งพิงสามี หลังจากที่เธอแก่มาพึ่งพิงลูกชาย หยิ่งผยองจนเป็นนิสัย นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกคนอื่นรังแก หลังจากเอาคืนกลับถูกทำร้ายต่อ

น่าอนาถมาก!

มือทั้งสองข้างของคุณย่าหลิวสั่นเทา ไม่รู้ควรจะทำยังไง

จูหยุนเฉียงเองก็กระอักกระอ่วน

ตอนแรกอาศัยที่ฝ่ายของตนมีคนเยอะ มั่นใจว่าจะเอาชนะเจียงชื่อได้ แต่สุดท้ายพวกโง่วันๆเอาแต่กินเอาแต่นอนที่ตนเลี้ยงไว้กลับไม่มีความสามารถในการต่อสู้แต่อย่างใด ปกติรังแกชาวบ้านยังพอไหว แต่พอต่อสู้ขึ้นมาจริงๆความสามารถกลับไกลกันลิบลับ

"นี่......"

"ลุกขึ้นมาให้หมด!"

"ปกติใช้เงินเยอะขนาดนั้นเลี้ยงพวกแก พอเวลาคับขันกลับไม่มีแรง พวกขยะ!"

ลูกน้องพวกนั้นก็บาดเจ็บไม่น้อย คนที่แขนหักก็แขนหัก คนที่ขาหักก็ขาหัก แต่ละคนพิการไปจนหมด แล้วจะลุกไหวได้ยังไง?

เจียงชื่อเดินไปหาช้าๆ

จูหยุนเฉียงตกใจแทบตาย ถอยหลังทีละก้าวๆ ชนเข้ากับเก้าอี้ด้วยความไม่ระมัดระวัง ทรุดตัวลงนั่ง

เจียงชื่อเดินไปตรงหน้าเขา