จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 644

ติงจ้งกัดฟันแน่น ภายในใจเต็มไปด้วยคำหยาบคาย แต่ไม่กล้าพูดออกมา

เขาเป็นถึงข้าราชการ ตนต้องอาศัยเขาทำมาหากิน พูดไม่รื่นหูแม้แต่คำเดียวไม่ได้

จนปัญญา

ติงจ้งสั่งให้คนเอาเอกสารในการใช้ออกมา แล้วยื่นให้รองผู้อำนวยการเว่ย จากนั้นทนมองดูรองผู้อำนวยการเว่ยเอาสิทธิ์ในการใช้กลับไป พร้อมกับพาลูกน้องทั้งสองคนออกไป

ก่อนออกไป ไม่มีใครสังเกตเห็นรองผู้อำนวยการเว่ยส่งสายตาให้เจียงชื่อ ด้วยความโล่งอก เหมือนเขากลัวเจียงชื่อมากอย่างไรอย่างนั้น

ความเป็นจริงเมื่อกี้ตอนอยู่ในห้อง ตั้งแต่ต้นจนจบรองผู้อำนวยการเว่ยไม่มองเจียงชื่อแม้แต่ครั้งเดียว

รอจนกระทั่งรองผู้อำนวยการเว่ยออกไป เจียงชื่อค่อยเอ่ยปากพูด: "ตอนนี้สิทธิ์ในการแบ่งไม่ใช่ของพวกคุณแล้ว พวกเราก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ต่อ ลาก่อน"

เจียงชื่อคว้าควงแขนเติงเมิ่งเหยน หมุนตัวหันหลังจะเดินออกไป

"เดี๋ยวก่อน!" ติงจ้งร้องบอกให้พวกเขาหยุด

"มีธุระอะไร?"

"เจียงชื่อ ฉันไม่เข้าใจและมากไปกว่านั้นคือไม่พอใจ ทำไมคนของกรมโยธาธิการและผังเมืองถึงเชื่อฟังคำพูดของแกมากขนาดนี้?"

เจียงชื่อหัวเราะ "คุณเข้าใจผิดแล้ว กรมโยธาธิการและผังเมืองไม่ได้เชื่อฟังผม แต่เขาแค่เหม็นขี้หน้าใครบางคนที่เอาความแค้นส่วนตัวมาใช้ในส่วนรวม เอาของส่วนรวมมาใช้กับเรื่องของตนเอง"

พูดจบ เจียงชื่อก็พาติงเมิ่งเหยนออกไป

"เจียงชื่อ!!!"

ติงจ้งนั่งกระแทกตัวลงบนเก้าอี้อย่างไร โมโหจนหายใจฮึดฮัด แพ้ให้เจียงชื่ออีกครั้งจนได้ จำไม่ได้แล้วว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ แต่ก็คือทุกครั้งที่มีเรื่องกันเขาจะเป็นคนแพ้ตลอด

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

ไอ้ลูกเขยไร้น้ำยาคนหนึ่ง ทำไมถึงแพ้ให้มันอยู่เรื่อยไป?

ติงจ้งไม่พอใจ

เขานั่งปรับลมหายใจบนเก้าอี้ คิดไม่ออกว่าทำไมถึงแพ้ไอ้ขยะนี้ทุกครั้ง

ติงเฟิงเฉิงกลับไม่เป็นอะไร เพราะถึงอย่างไรก็ไม่ได้แพ้ครั้งแรก ชินไปนานแล้ว