จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 666

 ที่พักตากอากาศ

รถตำรวจสองคันจอดอยู่ที่บริเวณรอบนอก และตำรวจกลุ่มใหญ่พร้อมปืนและกระสุนจริงพุ่งออกมาจากรถ

เซี่ยเมิ่งจื้อเดินนำหน้าลูกน้องเดินเข้าไปด้านใน ขณะที่พูดว่า "ทุกคนออกมารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่นเดียวนี้!"

ไม่นานทุกคนก็มายืนเป็นแถวในห้องนั่งเล่น

ในตอนแรกจูหยุนเฉียงคิดว่าเซี่ยเมิ่งจื้อมาเพื่อคดีฆ่าตัวตายของเหยียนไคเหวินอีกครั้ง แต่ดูจากท่าทางนี้แล้วเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติไป

เขาถามด้วยความสงสัยว่า "หัวหน้าเซี่ย นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?"

เซี่ยเมิ่งจื้อมองเขาด้วยสายตาเย็นชา "คุณไม่รู้จริงหรือว่ามันเกิดอะไรขึ้น? "

จูหยุนเฉียงส่ายหัว "ผมจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้น? ผมคิดว่าคุณมาที่นี่เพื่อการตายของเหยียนไคเหวิน"

"จนถึงตอนนี้แล้วคุณยังจะมาแกล้งโง่อีกเหรอ"

"หา? หัวหน้าเซี่ยคุณหมายความว่ายังไง?"

"คนที่เสียชีวิตไม่ใช่เหยียนไคเหวิน!"

คำพูดเดียวทำให้ทุกคนในห้องตกตะลึง คนที่เสียชีวิตไม่ใช่เหยียนไคเหวินแล้วคือใครล่ะ?

จูหยุนเฉียงยิ้มอย่างงุ่มง่ามและถามว่า "คุณไม่ได้ล้อเล่นกับผมใช่ไหม? ตอนนั้นเหยียนไคเหวินอยู่ในห้องเพียงลำพังเท่านั้น อีกอย่างผู้ตายยังสวมเสื้อผ้าของเหยียนไคเหวินด้วย ไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครไปได้ล่ะ?"

เซี่ยเมิ่งจื้อกล่าวว่า "จากที่ตำรวจผ่าศพผู้ตายพบว่าเป็นชายชราคนหนึ่ง !ทำไม เหยียนไคเหวินแก่มากแล้วเหรอ?"

ชายชรางั้นหรือ?

ทุกคนต่างมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

" ที่สำคัญคือ ผู้ตายเสียชีวิตก่อนที่จะถูกไฟเผา เขาเสียชีวิตเพราะถูกโจมตีที่ศีรษะด้วยอาวุธทื่อ!"

คำพูดดังกล่าวเกินความคาดหมายของจูหยุนเฉียงมากยิ่งขึ้น

"หัวหน้าเซี่ย สิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงเหรอ?"

" มันจะเป็นเรื่องปลอมได้อย่างไรกัน?" เซี่ยเมิ่งจื้อเหลือบมองไปรอบๆ และถามว่า "นอกจากเหยียนไคเหวินแล้ว ยังมีใครไม่อยู่ที่นี่อีกไหม?"

"ยังขาดใครอีกเหรอ? ก็ไม่มีใครแล้วนี่"

"ลองคิดดูให้ดี มีชายชราหายตัวไปไหม?"

"ชายชรา..."

จู่ ๆ จูหยุนเฉียงก็นึกขึ้นได้ " จริงสิ พ่อบ้านไปไหนแล้ว?ไม่เห็นตัวเขาตั้งแต่เมื่อวานตอนบ่ายแล้ว"

ทุกคนพยักหน้าทีละคน

ไม่รู้เพราะเหตุใด จู่ๆ พ่อบ้านก็หายตัวไปซะแล้ว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จูหยุนเฉียงก็ตระหนักได้ในภายหลัง

เขาด่าอย่างระอุว่า " ไอ้บัดซบเหยียนไคเหวินนี่ บังอาจใช้ไม้นี้ลับหลังกู ไอ้หมาตัวนี้ ถ้าลากตัวมันมาได้กูจะไม่ปล่อยมันไว้แน่ "

เซี่ยเมิ่งจื้อทำเสียงฮึดฮัด "ไม่ต้องกังวล ทางตำรวจจะไม่ปล่อยมันไว้หรอก กลับกันเถอะ!"

เขาพาคนของเขากลับไปที่สถานีตำรวจ

ส่วนจูหยุนเฉียงก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาและหอบอย่างรุนแรง

เขาคิดเสมอว่าเหยียนไคเหวินเก็นคนซื่อสัตย์และภักดี ใครจะรู้ว่าไอ้หมอนี้จะไม่น่าเชื่อถือถึงขนาดฆ่าพ่อบ้านเพื่อเอาชีวิตรอดแบบนี้

อันที่จริง สิ่งที่จูหยุนเฉียงโกรธที่สุดคือ เหยียนไคเหวินเลือกที่จะเอาชีวิตรอดคนเดียวลับหลังเขา แต่ไม่ยอมพาเขาไปด้วย

วิธีนี้ยอดเยี่ยมมาก ถ้าจูหยุนเฉียงใช้วิธีนี้ บางทีเขาอาจจะหนีไปได้ตั้งนานแล้วก็ได้

เมื่อเจียงชื่อรู้ตัวอีกที พวกเขาอาจจะหนีไปอยู่ต่างประเทศแล้ว

ดูตอนนี้สิ เหยียนไคเหวินหนีไปแล้ว แต่ตัวเขาเองยังอยู่ภายใต้การควบคุมของเจียงชื่อดั่งเช่นเคย ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้เขาก็โมโหจนตัวสั่นไปทั้งตัว

"เหยียนไคเหวิน ไอ้หมาทรยศเนรคุณเอ๊ย"

"กูขอสาปแช่งมึงนั่งเครื่องบินก็ตกเครื่องตาย นั่งเรือก็จมน้ำตาย นั่งรถก็โดนรถชนตาย! ขอสาปแช่งมึงไม่ตายดี"

ยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ จูหยุนเฉียงหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นมาเขวี้ยงลงกับพื้น เพื่อระบายความไม่พอใจของเขา