จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 668

ในขณะนี้ รถลีมูซีนคันหนึ่งขับมาจอดที่หน้าเรือนจำในเมือง

คนที่นั่งบนเบาะหลังเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ผู้ชายคือถังแหวนโม่และผู้หญิงคือติงจื่อยวี่ซึ่งเป็นภรรยาของเขาเอง

"ผมเคลียร์ให้แล้ว คุณมีเวลาครึ่งชั่วโมง" ถังแหวนโม่กล่าว

"อืม ขอบใจมากนะที่รัก"

ติงจื่อยวี่ลงจากรถและเดินเข้าไปในเรือนจำ เธอมาถึงที่ห้องเยี่ยมภายใต้การนำของเจ้าหน้าที่ เธอมองเห็นพี่ชายที่ติดคุกมาหลายปีผ่านกระจก เขาคือติงหงเหย้าซึ่งเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ของตระกูลติง

ในตอนนี้ ดวงตาของติงหงเหย้าไม่มีชีวิตชีวาเลยแม้แต่นิดเดียว เขาโกนหัวแล้วและยังคงสวมเครื่องแบบในเรือนจำ ไม่มีความเกรียงไกรและความสง่างามดั่งในอดีตอีกต่อไป เขาไม่มีท่าทีที่หน้าด้านและเป็นวีรบุรุษ ดูแล้วเหมือนคนที่ขาดการติดต่อกับสังคมปัจจุบันไม่มีผิด

เมื่อเห็นพี่ชายตัวเองเป็นแบบนี้ หัวใจของติงจื่อยวี่ก็พึมพำว่า: การมาหาเขาจะมีประโยชน์จริงหรือ?

ติงจื่อยวี่ไอหนึ่งครั้ง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมา "พี่ค่ะ ฉันมาเยี่ยมพี่แล้ว"

ติงหงเหย้าก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วย " คนในตระกูลติงยังจำผมได้ด้วยหรือ? "

"พี่ค่ะ อย่าพูดแบบนั้นสิ ฉันไม่เคยลืมพี่เลย แต่คุณปู่จับตาดูอยู่ตลอด ฉันเลยไม่ค่อยมีโอกาสได้มาที่นี่"

ติงหงเหย้ายังคงหน้าเฉย

"เธอไม่จำเป็นต้องพูดอ้อมค้อม มีอะไรก็พูดมาตรงๆ เถอะ มาหาผมมีธุระอะไรกันแน่"

ติงจื่อยวี่รู้สึกใจสั่นเล็กน้อย พี่ชายของเธอก็แค่ดูเหมือนจะเสื่อมโทรมเท่านั้น แต่สมองของเขายังคงเฉลียวฉลาดเหมือนเดิม

"พี่ค่ะ ฉันแค่อยากจะมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในครอบครัวเมื่อไม่นานนี้ให้พี่ฟังแค่นั้นเอง"

ต่อมา ติงจื่อยวี่ก็เล่ารายละเอียดของเรื่องที่เกิดขึ้นภายในครอบครัวเมื่อเร็วๆ นี้ให้เขาฟังคร่าวๆ

หลังจากฟังจบ ติงหงเหย้าไม่ได้รู้สึกสะท้อนใจแต่อย่างใด

ติงจื่อยวี่แปลกใจเล็กน้อย เธอคิดว่าพี่ชายคงจะดีใจที่ได้ยินข่าวเรื่องความผิดหวังซ้ำๆ ของติงจ้ง แต่ผลลัพธ์นี้เป็นสิ่งที่เธอคาดไม่ถึงเลย