จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 710

หมู่บ้านอพาร์ทเม้นหมิงเยี่ยนเลขที่ 33 บ้านเดี่ยวหลังเก่า

เจียงชื่อนั่งอยู่บนโซฟา ในมือถือหนังสืออยู่หนึ่งเล่ม ชื่อว่าหนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว พลิกอ่านอย่างตามใจตนเอง

ติงเมิ่งเหยนเดินเข้าไปนั่งลงข้างเขา

“คิดถึงลุงเฉิงอีกแล้วเหรอ?”

“อืม”

“ดูแลตัวเองด้วย ฉันคิดว่าลุงเฉิงคงไม่อยากเห็นคุณเศร้าแน่นอน”

ใช่แล้ว ในตอนที่เฉิงไห่ยังมีชีวิตอยู่ เขารักเจียงชื่อกับเจียงโม่สองพี่น้องคู่นี้มากที่สุด ยิ่งกว่าหลานสาวแท้ๆของตัวเองอย่างเฉิงดันถิงเสียอีก

เจียงชื่อปฏิบัติกับเฉิงไห่เหมือนเป็นปู่ของตัวเองมาโดยตลอด

เพราะเหตุนี้ จึงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะยอมรับความจริงเรื่องที่ว่าเฉิงไห่ถูกซ้อมจนตาย

ไม่มีทางที่เขาจะให้อภัยจูหยุนเฉียงและเหยียนไคเหวินพวกมันทั้งสองคนแน่นอน!

ไม่มีอะไรต้องพูดอีกต่อไป

วันรุ่งขึ้น เจียงชื่อออกจากบ้านด้วยเสื้อสูทสีดำ กางเกงสแล็ค รองเท้าหนังสีดำ เสื้อเชิ้ตสีดำ อารมณ์ของเขาเป็นสีดำและเต็มไปด้วยความหนักใจ

เมื่อเขามาถึงห้องโถงเซ่นไหว้ตระกูลเฉิง ทั้งห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายความเศร้าโศก

ถึงแม้ว่าเวลาจะช่วยให้บาดแผลเลือนรางไป แต่บาดแผลก็อยู่ที่เดิมเสมอ

ท่ามกลางสายตาของทุกคน เจียงชื่อเดินอย่างเชื่องช้าไปที่หน้าห้องโถงเซ่นไหว้ของเฉิงไห่ มองโลงศพสีดำด้วยความเจ็บปวดดั่งมีดกรีดลงกลางใจ

คุกเข่าลงตรงหน้าโลงศพของเฉิงไห่ แล้วเคาะหัวลงกับพื้นหนักๆสองสามครั้ง

“ลุงเฉิง ไปสบายแล้วสินะ”

ว่ากันว่าหลังจากที่ตายไปแล้วเจ็ดวัน วิญญาณจะกลับมาเยี่ยมคนในครอบครัว หลังจากสะสางเรื่องค้างคาใจทั้งหมดแล้ว ถึงจะจากโลกมนุษย์ไปได้อย่างสงบ จากนั้นก็ไปรายงานตัวต่อยมโลก

ถ้าหากยังมีเรื่องค้างคาใจจนทำให้วิญญาณยังคงอยู่ที่บ้าน ก็จะทำให้กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน

เฉิงไห่ถูกทรมานจนเสียชีวิต

ดังนั้น เจียงชื่อจึงต้องการแก้แค้นแทนเฉิงไห่ เพื่อให้เฉิงไห่จากโลกไปอย่างสงบสุขไม่มีเรื่องค้างคาใจ