จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 717

การปรากฏตัวของติงหงเหย้า ราวกับตอร์ปิโดที่ระเบิดในน้ำ เกิดเป็นคลื่นปั่นป่วนขนาดใหญ่ที่โหมซัดกระหน่ำเข้าหากัน

ผู้คนในห้องประชุมทั้งหลายต่างอยู่ในอาการตกตะลึงตาค้างพูดอะไรไม่ออก

นอกจากพวกของติงจื่อยวี่แล้ว ไม่มีใครคาดคิดถึงการปรากฏตัวของเขาเช่นนี้มาก่อน

ทั้งๆที่จวนจะแย่งชิงความเป็นเจ้าบ้านจากมือของติงจ้งได้อยู่แล้ว ทว่าหากเขาปรากฏตัวออกมาอีกครั้งเช่นนี้ ดูเหมือนว่าเรื่องที่กำลังจะประสบความสำเร็จในขณะนี้คงมีอันต้องกลับกลายเป็นล้มเหลวไป

สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือ ในตอนนี้ติงหงเหย้าไม่เพียงแต่มีการวางแผนมาอย่างรอบคอบเท่านั้น แต่เขายังแสดงศักยภาพออกมาอย่างเด่นชัด และไม่ได้ผลีผลามเหมือนอย่างเคยอีกต่อไป

จนถึงตอนนี้ติงหงเหย้ายังมีจุดอ่อนให้เห็นอยู่หรือไม่?

เรียกได้ว่าแทบไม่มีเลยแม้แต่น้อย

ติงหงเหย้าเดินไปท่ามกลางฝูงชนและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณปู่ ไม่เจอกันนานเลยนะ”

สายตาของติงจ้งจ้องเขม็งตรงไปที่เขา ไม่ว่าจะคิดใคร่ครวญอย่างไรก็ไม่น่าเป็นเช่นนี้ไปได้

“แก แกมาได้ยังไง?”

“ทำไมคุณปู่ดูไม่ยินดีเอาเสียเลยล่ะ?”

“ก็ไหนว่าแกยังต้องรับโทษอีกปีกว่าไง เป็นไปไม่ได้ที่แกจะออกมาเร็วขนาดนี้”

“ดูเหมือนว่าคุณปู่จะยังใส่ใจผมไม่มากพอ” ติงหงเหย้ากล่าว “ผมปฏิบัติตัวเป็นนักโทษชั้นดีในคุกมาโดยตลอด เลยถูกปล่อยตัวออกมาก่อนกำหนดน่ะสิ”

ทุกคำพูดของชายที่อยู่ตรงหน้าตอกกลับติงจ้งอย่างเหลือคณา

นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงชื่อเห็นติงจ้งหวาดหวั่นเช่นนี้ จนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความสงสัย “เขาเป็นใครน่ะ?”

ติงเมิ่งเหยนกระซิบคำตอบข้างหูของเขา เพื่อเล่าถึงที่มาที่ไปของติงหงเหย้าคร่าวๆ เจียงชื่อเหยียดยิ้มออกมาทันที หลังจากได้ฟังดังนั้น ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมก่อนหน้านี้ติงจื่อยวี่ถึงได้มีท่าทีที่ไม่ปกติเอาเสียเลย

นี่ก็แสดงว่าติงจื่อยวี่มุ่งมั่นที่จะช่วยให้ติงหงเหย้าขึ้นสู่อำนาจ

พวกเขาวางแผนอย่างลับๆมาเป็นเวลานานมากแล้ว เมื่อดูเหมือนว่าคุณปู่จะไม่ต้องการสละตำแหน่งนี้

ขณะนี้ความเงียบครอบงำอยู่เป็นเวลานาน

ติงจ้งพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะถามไปยังติงจื่อยวี่ “เจ้าบ้านที่อยากจะเสนอก็คือเขาอย่างนั้นเหรอ?"

ติงจื่อยวี่พยักหน้า

“พี่ชายคนโตของฉันติงหงเหย้าเป็นหลานชายคนโตของคุณปู่ เขาเป็นคนฉลาดเฉลียวและกล้าหาญชาญชัย เขาเหนือกว่าติงเฟิงเฉิงเป็นสิบเท่า”

“ทั้งด้วยตรรกะและความเหมาะสม พี่ใหญ่ติงหงเหย้าควรสืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้านเป็นที่สุด!”

“ฉันติงจื่อยวี่ขอเป็นคนแรกที่ยกมือโหวตให้เขา!”

ในบรรดาคำกล่าวเหล่านี้ มีทั้งเรื่องที่ถูกและผิด

ในแง่ของตัวตนติงหงเหย้านั้นไม่ได้มีปัญหาในการสืบทอดแต่อย่างใด โดยเขามีศักดิ์เป็นหลานชายคนโต

นอกจากนี้ในแง่ของความสามารถ ก็ไม่มีน้องคนใดในตระกูลติงที่จะสามารถเทียบเคียงได้กับติงหงเหย้า

ทว่าปัญหาก็คือ เขาไม่ได้รับความชอบธรรมและไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดีจากผู้เป็นปู่

ทุกคนต่างมองหน้ากัน ด้วยความหนักใจ

ติงจ้งแสยะยิ้มอย่างเย็นยะเยือก: “จริงสิ ติงจื่อยวี่ เธอมักจะประพฤติตัวต่อหน้าฉันอย่างว่าง่าย ราวกับแกะตัวน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีมืออยู่เบื้องหลัง”

“ดี ดีจริงๆ พี่ชายเป็นยังไง น้องสาวก็เป็นอย่างนั้น พวกตะเภาเดียวนี่เอง!”

“แต่อย่าลืมว่าตระกูลติงไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณเท่านั้น ใช่ว่าจะให้ใครขึ้นมาเป็นเจ้าบ้านได้ตามอำเภอใจ!”

ติงจื่อยวี่พยักหน้า